Review: Catherine: Full Body (PS4)

Toen ik bijna tien jaar geleden de originele Catherine recenseerde, was ik nog vrij groen achter de oren als recensist. Een game als Catherine, in al diens vreemde Japanse glorie, was vrij nieuw voor me en bleef me daarom altijd bij. Toch hield ik de boot af toen Catherine: Full Body twee jaar geleden verscheen. Immers is wel vaker gebleken dat een game met mijn nu bredere referentiekader toch niet zo goed was als dat ik me herinner. Nieuwsgierigheid nam op den duur echter de overhand en bracht ons hier.

Hier zijnde het leven van Vincent Brooks, onze 32-jarige hoofdpersoon. Zijn rustige leventje wordt aan het begin van de game op zijn kop gezet, wanneer zijn vriendin niet zo subtiele hints dropt dat ze de volgende stap in hun relatie wil zetten. Na vijf jaar is ze toe aan een ring en een baby, tot afgrijzen van onze hoofdpersoon, die misschien dan wel aan haar is toegewijd, maar vreest om een dergelijke grote stap te nemen. Arme Katherine.

Katherine

Het verhaal van Vincent en Katherine is er een die menig persoon zal herkennen. Wanneer je in de tweede helft van je twintiger jaren, tot uiterlijk het begin van je dertiger jaren, nog niet richting een gezin gaat, zul je met name van de ouderlijke macht de nodige ongemakkelijke vragen gaan krijgen. Een eventuele partner zit doorgaans in dezelfde situatie, hetgeen kan leiden tot vervelende situaties. En zelfs in een gezonde relatie kan dat leiden tot ruzie en spanning, die idealiter gekalmeerd wordt door als twee volwassenen met elkaar te praten. De praktijk wijst echter vaak anders uit. Ook bij Vincent.

In plaats van zijn angsten bespreekbaar te maken en opnieuw te oriënteren waar hij en Katherine staan in hun relatie, trekt Vincent steevast naar de kroeg om zich al klagend over zijn problemen vol te gooien met drank. Grote gedeeltes van deze gesprekken zijn volledig geanimeerd, dan wel in-game cutscenes, waar jij als speler nauwelijks invloed op hebt. Een wijs man zorgt daarom voor drinken en knabbels voor deze momenten. Er zijn echter ook vrije momenten, waarin je door de bar kunt lopen, met mensen kunt spreken en kunt bellen of mailen via je telefoon. Dat laatste wordt vooral belangrijk als Vincent een meisje leert kennen…

Catherine

Deze tweede dame is de titulaire Catherine: een jonge vrouw met een lichaam waar Playboy grof geld voor zou betalen. Zij werpt zich letterlijk op Vincent, die door een combinatie van drank, stress en een gebrek aan cahonas niet het juiste doet en haar van zich afwerpt. De gevolgen daarvan worden hem pijnlijk duidelijk, eens hij de volgende morgen met haar in zijn bed ontwaakt. Dat is echter nog feitelijk zijn kleinste probleem.

In de wereld van Catherine gaat een gerucht rond over een vloek. Mannen die ontrouw zijn aan hun partner worden geteisterd door angstaanjagende nachtmerries, die hun niet zelden het leven kosten. Een dom volksverhaal zou je denken, ware het niet dat Vincent en zijn gestipte ondergoed zich nacht na nacht in een vreemde wereld bevinden, waar hij torens met blokken moeten beklimmen om monsters en een eindeloos ogende afgrond voor te blijven. Hij is bovendien niet de enige.

Vincent

In een grote stad zul je de nodige mensen vinden die ontrouw zijn aan hun partner. En dit wordt gereflecteerd in de nachtmerries die Vincent moet trotseren. Andere mensen verschijnen als schapen tussen de levels door en laten zien dat vreemdgaan niet de enige vorm van verraad is die je een ander aan kan doen. Wie het interesseert kan praten met de andere schapen, leren over hun achtergrond en, met een beetje geluk, achterhalen wie ze in werkelijkheid zijn. Je kunt hun lot niet wijzigen, maar het biedt een fijn stukje ademruimte tussen de gameplay-secties.

Deze gameplay-secties draaien zoals gezegd volledig om klimmen. In gigantische bouwsels van blokken van gelijke grote, is de taak van de schapen om de top te bereiken. Een pad naar boven is echter lang niet altijd beschikbaar. In zo’n geval is het aan jou om die zelf te maken. Door blokken te duwen en trekken kun je geïmproviseerde ladders maken die je de kans geven om letterlijk nieuwe hoogtes te bereiken. Dat klinkt simpel, maar eens speciale blokken in de mix worden gegooid kan dat snel uitdagend worden, met name wanneer de vloer onder je begint weg te vallen omdat je te lang aan het treuzelen bent geweest. Er zijn wat voorwerpen die je op zo’n moment kunnen helpen, evenals de mogelijkheid om je laatste zetten ongedaan te maken, maar zelfs met deze tools zijn de torens van Catherine geen puzzels die je op gevoel kunt trotseren.

Het idee van het beklimmen van deze torens, is dat het een metafoor is voor de groei van Vincent als persoon. Wil hij verder met Katherine en opgroeien? Of zoekt hij spanning en passie in de armen van Catherine? Het is een dilemma waar iedereen doorheen gaat op een zekere leeftijd, al wordt het natuurlijk wel enorm uitvergroot voor dit spel. Daar herinnert een metertje ons aan, die de keuzes die je maakt in gesprekken in zowel de bar in de echte wereld als in de ruststukken in de nachtmerriewereld reduceert tot een makkelijk te begrijpen visuele stimulans. Maar Full Body legt je een derde keuze voor, die het origineel niet had.

Qatherine

Voor we verder gaan met deze recensie, is het belangrijk om een waarschuwing te geven. Het volgende stuk van dit artikel draait om de nieuwe content van Full Body en mijn mening erover. Die mening kan ik echter, ondanks verwoede pogingen, niet adequaat articuleren zonder een belangrijke plot twist van de nieuwe content te onthullen. Dus wil jij geen spoiler riskeren, dan kun je het beste nu doorgaan naar het kopje DLC.

De derde optie die Catherine: Full Body introduceert, komt in de vorm van Qatherine. Deze jongedame met geheugenverlies botst tegen Vincent op terwijl ze vlucht voor een stalker. Bezorgd voor haar welzijn helpt hij haar aan een baan en woning, in ieder geval tot haar geheugen terugkeert. Haar toevoeging wordt naadloos geïntegreerd in het originele verhaal, waarin dialogen zijn omgegooid, verwijderd en toegevoegd om het geheel passend te maken. En in dat opzicht slaagt het erin. De thematiek is een heel ander verhaal.

De gameplay-secties en het gros van de cutscenes draaien om Vincent zijn affaire en zijn twijfels over hoe zijn toekomst vorm wil geven. Een dilemma waar Qatherine, doorgaans Rin genoemd, heel weinig aan toevoegt. Ze is een leuk extra achtergrondkarakter, vergelijkbaar met Vincents vrienden en serveerster Erica, maar haar thema van acceptatie voelt ergens misplaatst in de symboliek van het spel. Want hoewel het zeker belangrijk is om jezelf te accepteren voor wie je bent, is dit niet écht relevant voor het conflict dat in het hart van onze hoofdpersoon woedt. Bovendien blijft een gevoel knagen dat Rin het niet over hetzelfde heeft als Vincent. Het kwartje viel echter pas na driekwart van het spel wanneer blijkt dat – nog eenmaal een spoiler warning – Rin eigenlijk een man is die smoorverliefd is op Vincent en stiekem hoopt dat hij soortgelijke gevoelens zou accepteren. En tenzij je heel bewust keuzes hebt gemaakt die een dergelijke optie benadrukken, verdwijnt hij na deze onthulling uit de game.

Worstelen met je geaardheid en het verkennen van je seksualiteit zijn zeker aspecten die horen bij opgroeien, al zou ik deze persoonlijk eerder bij een tiener verwachten, maar voelen misplaatst in Catherine. Enerzijds omdat het zo duidelijk losstaat van het originele verhaal dat Rin enkel in gameplay verschijnt als support gedurende het klimmen en anderzijds omdat het totaal niet aansluit bij de doelgroep van deze game. De game en het origineel waren duidelijk gericht op heteroseksuele mannen, die op zijn best onverschillig zullen reageren op deze onthulling en in veel gevallen niet positief zullen reageren op diens toevoeging. Ik was er een van.

Begrijp me niet verkeerd. De worstelingen met iemands geaardheid, vooral voor zij die nog in de kast zitten, dienen zeker belicht te worden. Maar Catherine was daar niet de game voor. Het is vergelijkbaar met blackwashing in films. Je kunt zeggen dat het diversiteit promoot, maar in mijn opinie is het veranderen van een bestaand karakter zowel een aanval op de visie van de maker als een gemiste kans om helden die hun oorsprong vinden in een andere etniciteit naar de voorgrond te brengen, dan wel om nieuwe helden van een ander geslacht of achtergrond te maken. Rins verhaallijn is niet anders. Door het geforceerd toe te voegen aan een game die zich er niet voor leent, bereikt de boodschap niet de juiste doelgroep en geef je een complex verhaal niet de nuance die het nodig heeft. Het gevolg is extra content die als een blok aan Catherine’s been hangt en het geheel naar onderen trekt. Spijtig, want de twee nieuwe eindes van Catherine en Katherine, een Remix Mode en een online multiplayer waren wel erg de moeite waard.

DLC

Full Body mag dan wel een uitgebreidere versie zijn van de originele game, maar het is niet het complete pakket. Na de release zijn meerdere DLC verschenen, al kun je deze wel prima missen. Het gaat immers om andere stemactrices voor Catherine, andere speelbare karakters in de Babel mode die je extra puzzels voorschotelt, evenals eerdergenoemde multiplayer en een gastoptreden van Joker en diens groep uit Persona 5.

Die laatste geeft je wel een extra klein evenement wat je als fan van de serie allicht wil zien, maar geloof me als ik zeg dat een YouTube video daarvoor volstaat.

Conclusie:
Het gebeurt niet vaak, maar de ‘’verbeterde versie’’ van Catherine slaagt erin om het origineel naar onderen te trekken. De nieuwe content vloekt met de bestaande thematiek, die daardoor minder goed uit de verf kwam dan in het origineel. Jammer, want Vincents dilemma en de gameplay zijn nog steeds erg sterk. Dus tenzij je vooral uitkijkt naar meer puzzelen met andere spelers, kun je in mijn opinie beter uitwijken naar de 2012 release.

82/100

+
Vincent doorloopt een herkenbaar dilemma
Puzzels zijn simpel, maar vermakelijk
Nieuwe eindes en multiplayer

–
Rin voelt als een vreemde eend in de bijt
Het is heel veel cutscenes kijken