Review: Death’s Door: Een fijn avontuur

Een wereld waarin niemand doodgaat, dat kan alleen maar tot ellende leiden. In Death’s Door word je als kraai uit het dodenrijk met een zwaard op pad gestuurd om de orde in een wereld zonder dood te herstellen. De game van ontwikkelaar Acid Nerve leent veel van andere games en blijkt mede daardoor een fijn avontuur om te spelen.

Allereerst: bezoekers en redactie bedankt! Omdat jullie mijn recent geschreven artikels met een Nintendo tegoedbon hebben beloond, hebben jullie deze review gefinancierd (knipoog). Ik speelde het spel op de Switch, maar het spel is ook verkrijgbaar voor PlayStation, Xbox en PC. 

Vechten en verkennen

In Death’s Door heb je de volledige vrijheid om de spelwereld te verkennen. Echter kan je niet zomaar gaan en staan waar je wil, want om bepaalde obstakels te overbruggen of toegang te krijgen tot bepaalde gebieden, zul je eerst over bepaalde vaardigheden moeten bezitten. Denk aan een vuurbal om vuurschalen aan te steken, die op hun beurt een poort openen of aan een grijphaak om ravijnen te overbruggen. Om verder te komen zal je ook met enige regelmaat een, meestal kleine, vaak simpele puzzel moeten oplossen.

Toch vormen deze puzzels en het verkennen niet echt de hoofdmoot van het spel. Het gros van de tijd zal je namelijk aan het vechten zijn. In de gevechten gebruik je een van de hoofdwapens die je gaandeweg het spel gekregen heb en wissel je aanvallen met dat wapen af met wat magie, zoals een vuurbal of een bom. De vijanden die je in grote getale komen aanvallen kan je ontwijken met een rol of in sommige gevallen counteren met een goed getimede uithaal. De opzet is simpel, maar omdat je vaak meerdere vijanden tegelijk in beeld hebt en slechts vier keer geraakt kan worden (in het begin), vormen de gevechten toch wel een uitdaging. Dat zorgt ervoor dat het niet gaat vervelen, zelfs niet als je merkt dat het aantal verschillende vijanden niet erg groot is. 

De (eind)baasgevechten zijn de kers op de taart. Hier komt eigenlijk alles bij elkaar wat je vlak daarvoor hebt moeten gebruiken. En om sommige van deze gemeneriken te verslaan zul je zelfs je plafform skills uit de hoge hoed moeten toveren. Net als tijdens de reguliere gevechten zul je meestal wel een aantal keer het loodje leggen, maar het leuke is dat je de aanvallen van de bazen snel leert kennen, waardoor je uiteindelijk denkt dat het best simpel is geweest. 

De gevechten in Death’s Door leveren je naast vermaak ook nog zielen op. In de overkoepelende spelwereld kun je deze uitgeven om je personage sterker te maken. Je kan investeren in kracht, behendigheid, snelheid en magie.

Ingenieuze, prachtige wereld

De spelwereld van Death’s Door bestaat uit een overkoepelende wereld die je toegang biedt tot de eigenlijke spelwereld. Die spelwereld kan je weer in drie regio’s onderverdelen die allen beheerd worden door een eindbaas. In ieder van die ‘regio’s’ werk je toe naar deze eindbaas. Ze zijn ook weer verdeeld in een twee of drie kleinere gebieden, waarvan sommige wel wat weg hebben van de kerkers in Zelda.

Die vergelijking maak ik niet voor niks, want Death’s Door’s spelwereld lijkt qua opzet wel op de oudere Zelda-games. Je beleeft het spel van (schuin) bovenaf en je hebt continu een goed overzicht van het gebied waarin je je bevindt. Je zal snel merken dat er achter ieder hoekje wel een geheim gangetje schuilt. Omdat er in verschillende hoogtelagen gewerkt wordt, is de op het oog compacte wereld er toch een waarin verkennen loont. Kijk je net even verder dan je neus lang is, dan vind je misschien wel een groot aantal zielen, een shard waarmee je op den duur je gezondheid of magie kan uitbreiden en soms zelfs een optionele baas. Ik kan alvast verklappen dat vooral de beloningen bij die bazen de moeite waard zijn.

De wereld is compact, maar zit toch wel ingenieus in elkaar, vanwege de eerder genoemde hoogtelagen. Regelmatig kom je weer terug bij een herkenbaar punt, maar dan vanaf een plek die je eerder niet kon bereiken. Gooi je dan even een ladder naar beneden, of haal je dan even een hendel over, dan creëer je in de meeste gevallen een short cut voor de volgende keer. Als je dan bij een van de vele gevechten het onderspit delft, dan ben je een stuk sneller terug. Overigens speel je gaandeweg het spel steeds deuren vrij naar de overkoepelende wereld, waarmee je een soort van fast travel creëert. Dat is wel welkom, want je kraai loopt net niet snel genoeg om het lopen van de een naar de andere kant van de wereld dragelijk te maken. Tel daarbij ook op dat er geen kaart is. 

Ondanks dat de wereld goed in elkaar zit en je een redelijke vorm van vrijheid hebt, heb je de kaart voor de main game ook niet echt nodig. De routes naar de eindbazen zijn vaak redelijk rechttoe rechtaan en door gewoon een logische kant op te gaan, kom je uiteindelijk meestal vanzelf op de plek van bestemming. 

Death’s Door’s spelwereld is naast het ingenieuze ontwerp ook nog eens prachtig mooi. De cell shaded graphics passen perfect bij de sfeer van het spel. Van kerkhoven tot bossen en van havens tot vervallen kastelen: het ziet er allemaal tof uit. De muziek past ook prima bij het spel. Het verkennen en puzzelen gaat meestal gepaard met rustgevende (voor mij persoonlijk wel saaie) muziek en tijdens de gevechten wordt er soms epische, strijdlustige metal uit je speakers geknald.

Conclusie

Death’s Door steekt nergens met kop en schouders bovenuit, maar biedt je een avontuur dat eigenlijk op alle vlakken een ruime voldoende scoort. Het is een game die je uitdaagt, maar nimmer frustreert. Het is simpelweg een fijn avontuur, niet meer en niet minder. 

Plus

• Compacte, ingenieuze wereld;
• Biedt voldoende uitdaging, maar is niet (te) moeilijk;
• Sfeervol;
• Boss fights.

Min

• Puzzels aan de simpele kant;
• Voor de echte ontdekkingsreizigers misschien iets te weinig vrijheid.

Cijfer: 7.7