Review: Depopulation

Overbevolking, ontbossing, vervuiling, verzilting en uitsterving: dit zijn slechts een paar voorbeelden van de problemen waar wij als soort momenteel mee te maken hebben. En hoewel wij met zijn allen onderdeel van dit probleem zijn, is slechts een minderheid bereid om een deel te zijn van de oplossing. In Depopulation komt een miljardair daarom met een alternatief.

Dit alternatief ben jij: een super-genie met psychopathische neigingen, die het niet schuwt om mensenlevens op te offeren om zijn doel te bereiken, hetgeen in dit geval het redden van de aarde is. Je neemt daarom de macht over in een land naar keuze en gaat van daaruit verder met het onderwerpen van de aardbol.

De term onderwerpen doet vermoeden dat geweld je enige optie is Depopulation. Niets is echter minder waar. Hoewel geweld de makkelijkste en meest voor de hand liggende optie is, heb je altijd de mogelijkheid om landen op andere manieren aan je te binden. Je kunt bijvoorbeeld je land heel aantrekkelijk maken door een goed beleid te voeren, groene energie te gebruiken en propaganda in buurlanden te verspreiden. Helaas klinkt dat klinkt een stuk aantrekkelijker dan dat het is. Dergelijke besluiten zijn namelijk weinig meer dan vinkjes die je aan en uit kunt zetten en brengen geen zichtbare veranderingen teweeg.

Dit gebrek aan diepgang is een voelbaar gemis in de gehele game, dat in essentie een strategy game is. Maar waar deze spellen je normaal gesproken gebouwen laten neerpoten, troepen laten besturen en belangrijke keuzes laten maken, daar is het in Depopulation vooral een kwestie van nummertjes kijken. Als jij honderd bij jouw soldaatjes hebt staan en je tegenstander heeft er dertig, dan kun je ervan uitgaan dat je gaat winnen, tenzij je geluksmeter laag staat en je troepen als gevolg geen moraal hebben. Er komt, ironisch genoeg, verder geen strategie kijken bij het spelen van deze strategy game. Je input is beperkt tot het kiezen van je actie en het land waar je het op uit wilt voeren. Niets meer en niets minder.

Buiten het veroveren van andere landen om, moet je ook beginnen met het vergroenen van de aarde. Maar net zoals bij gevechten het geval is, is dit veel simpeler dan je zou denken. Je verwijdert simpelweg je grijze vervuilers in het menu en spendeert geld aan groene alternatieven en het probleem lost zichzelf zo op.

Enkele zinnen geleden stak ik nog de draak met het gebrek aan strategie in Depopulation, maar dat is niet geheel gerechtvaardigd. Er is namelijk één aspect van traditionele strategy games dat wel de overstap heeft gemaakt: vijandige NPC’s.

Terwijl jij je leger opbouwt, dan wel je land verbetert, gaat de rest van de wereld gewoon door. Landen vallen elkaar binnen, bouwen hun eigen leger op en vallen soms zelfs jou aan. Zo kan het gebeuren dat Luxemburg meer inwoners heeft dan Duitsland en dubbel zoveel soldaten als Frankrijk. Realistisch is het natuurlijk niet, maar hilarisch is het des te meer. Het is aan jou om te beslissen of je nu wilt ingrijpen of je de oorlogen op hun beloop laat. Zo greep ik telkens in als het op Europa aankwam, maar liet ik het oosten fijn overgenomen worden door China, die ik aan het eind versloeg om tientallen landen in een keer te annexeren. Het is niet meest ingewikkelde spelletje, maar het is interessanter dan nummertjes vergelijken.

Dat Depopulation weinig diepgang en simpele mechanieken heeft is overigens een constatering, geen verwijt. Niet enkel is het spel slechts € 2,99 in ruil voor een goed uur gameplay, maar het is ook niet eens oorspronkelijk een Steam-game. Depopulation begon zijn leven namelijk op Flash. En dat is ook aan alle kanten te merken.

De game oogt als een budget-game van voor de eeuwwisseling, heeft het slapste excuus voor een verhaal sinds Fifty Shades en wordt volledig bestuurd via de muis. De Steam-versie is slechts marginaal beter dan het origineel – met een grotere soundtrack, gestroomlijnde gameplay en iets mooiere visuals – maar is ook niet gemaakt om bakken geld mee te verdienen. Op de Steam-pagina wordt heel duidelijk uitgelegd wat deze game oorspronkelijk was en wordt een link voor de gratis versie aangeboden. Het doel van deze port was dan ook vooral om de boodschap ervan, dat we als mensen zuinig moeten zijn op ons thuis, een groter platform te geven. Daar kan ik het moeilijk voor afstraffen. Bovendien is het spel, ondanks al zijn gebreken, nog best geinig om een keertje door te spelen.