Review: Duke Nukem 3D: Anniversary Edition

Als het aankomt op videogames, heb ik heel wat van de ‘’klassiekers’’ gemist. Ik werd pas echt fanatiek toen de GameCube verscheen en heb daardoor hooguit een uurtje gestoeid met spellen als Mario 64, de eerste DOOM, Quake en Unreal Tournament. Maar beetje bij beetje haal ik de schade in. Vandaag met Duke Nukem 3D.

Nu gebiedt eerlijkheid mij te zeggen dat ik niet een exemplaar voor de originele PlayStation heb opgespoord om op mijn CRT te spelen. In plaats daarvan ben ik naar Steam gegaan, waar ik de Anniversary Edition heb aangeschaft. Deze bevat niet enkel verbeteringen voor moderne schermen, maar ook twee extra chapters die niet in de oorspronkelijke game zaten, maar via latere edities werden toegevoegd. Al heeft Gearbox vreemd genoeg niet alle extra’s daarvan meegenomen.

Hail to the king baby

De oorspronkelijke game vertelt in minimale woorden het derde avontuur van de blonde babe-magneet die de titel van de game draagt. Simpel gezegd kidnappen aliens mooie vrouwen en wil Duke zijn bitches terug. Niet bepaald politiek correct anno 2021, maar een vrij standaard plot voor een game van voor de eeuwwisseling. Waar Duke zich mee onderscheidt, is dat hij niet de prinses in nood gaat redden. Hij schopt buitenaardse varkens van strippers af, die hij vervolgens voor hem laat dansen terwijl hij edgy one-liners uitkraamt. Om maar even een idee te geven van het niveau. Vandaag de dag zijn we echter veel erger gewend dankzij internet en social media en zal Duke zijn grofheid weinig impact meer hebben.

Op het gebied van gameplay laat Duke zich makkelijk vangen in twee woorden: oldschool FPS. Dat betekent geen cover, geen leven dat vanzelf terugkomt en geen aim assist. Spelers moeten in beweging blijven, goed mikken en vooral in de aanval blijven, anders worden ze in no-time gereduceerd tot Duke-moes, vooral wanneer de grote vijanden hun lelijke koppen laten zien. Toch is deze versie van het spel wel uitgerust met gemakjes voor de moderne gamer die dergelijke mechanics niet gewend is. Zo kun je de tijd terugspoelen nadat je sterft, zodat je een soort geïmproviseerde checkpoints hebt en niet grote stukken opnieuw hoeft te spelen.

I’m all out of bubble gum

Een ander aspect waardoor DN3D veel anders speelt dan de moderne shooter, is dat de focus ligt op exploratie. Levels zitten tjokvol gesloten deuren en doodlopende paden, waarvoor je out of the box moet denken om ze te passeren. Denk aan ventilatieschachten doorkruipen of een gat in een muur blazen. En zelfs als dat lukt, garandeert dit niet dat je verder kan, daar de levels ook nog volzitten met leuke kleine geheimen die jij als speler kunt ontdekken. Op die manier kun je al vroeg in de game met gestoorde wapens als de Devestator aan de slag, een soort kruising tussen een raketwerper en een machinegeweer. Maar ga je die wel vinden?

Die vraag is niet gericht op jouw skills als gamer, noch impliceer ik hiermee dat de geheimen van de Duke zich zo moeilijk prijsgeven. Waar ik op doel is namelijk dat menig gamer geen lange speelsessie gaat kunnen hebben. Ik persoonlijk kon slechts één of twee levels van de game achter elkaar spelen voordat ik van de motion sickness begon de kokhalzen. De Duke 3D engine was in zijn tijd al vrij berucht vanwege dit fenomeen en het probleem lijkt met deze versie spijtig genoeg niet verholpen te zijn. Verschillende settings maakten de ervaring aangenamer, maar uiteindelijk werd ik gedwongen om cheats te gebruiken om de game überhaupt te kunnen voltooien voor Duke Nukem: Forever 2 verschijnt. En zelfs daarmee kostte me een goede twaalf uur als je de twee extra chapters meetelt. De multiplayer heb ik echter met het oog op bovenstaande links laten liggen.

Shake it baby!

Wat me opviel in die twaalf uur, is dat de Duke Nukem 3D-ervaring heel erg hit en miss is. Er zijn werkelijk toffe levels waarin je via omwegen moet navigeren en moet backtracken om het einde te bereiken. Tegelijkertijd zijn er ook levels waar je het gros van je tijd bezig bent met zoeken naar de volgende slecht zichtbare trigger die je moet activeren om verder te kunnen. Nu is dit ongetwijfeld gedaan zodat je ook echt vijanden om moet leggen en niet langs ze rent om het einde te bereiken, maar gezien die met name in de latere delen al met bosjes komen en je echt geen ademruimte geven voor een dergelijke stunt, voelt het vooral als een onnodige ergernis.

Conclusie:
Daar ik de Duke nooit heb meegemaakt in zijn hoogtijdagen, zal ik nooit begrijpen wat zijn game zo geliefd maakte. Maar daardoor kan ik het wel kijken hoe het zich staande houdt zonder een roze getinte nostalgischebril. En dat is aardig, maar zeker niet fantastisch. Voor elk goed gevonden level heb je een echte stinkerd en de minimale technische verbeteringen doen vooral wensen dat je de maffere wapens van het arsenaal in polygone glorie kan aanschouwen. Als je van shooters als DOOM en Wolfenstein hebt genoten, zul je je heil wel vinden bij the Duke, maar verwacht niet dat de iconische game net zo’n impact op je zal hebben als dat het al die jaren geleden deed.

Score: 75

+
Grote levels vol geheimen
Toffe wapens

–
Zoeken naar volgende trigger
Duke’s unique selling point imponeert anno 2020 niet