Review: Fallout: New Vegas – Ultimate Edition (PS3)

Als iemand die zich al meer dan tien jaar trots een game-journalist mag noemen, moet ik op de hoogte blijven van algemeen game-nieuws, niet enkel van nieuws dat betrekking heeft op games die ik persoonlijk graag speel. Het was hierdoor dat ik allang had gehoord van Fallout, al jaren voordat ik Fallout 4 van een oordeel voorzag. En het belangrijkste dat ik hierdoor had geleerd: Fallout: New Vegas was fantastisch.

Wat Duke Nukem: Forever me echter recent al leerde, was dat de publieke consensus lang niet altijd aansluiting vindt bij mijn persoonlijke oordeel. Ik was dan heel benieuwd naar wat ik zou aantreffen toen ik het folie na al die jaren van mijn Fallout: New Vegas – Ultimate Edition afscheurde en het spel in mijn PlayStation 3 stopte.

Geen goed begin

In New Vegas kruipen wij in de huid van een koerier. Zijn taak was om een pakketje te bezorgen in New Vegas, het laatste bastion van de oude wereld in de Mojave Desert. Zijn lading bereikt echter nooit de zender en dat ditmaal eens niet omdat de bezorgdienst het weer eens heeft laten afweten. Onze onfortuinlijke hoofdpersoon wordt gevangengenomen en geëxecuteerd om zo de inhoud van zijn vracht te bemachtigen én hem tegelijkertijd het zwijgen op te leggen. Althans dat was het plan.

In werkelijkheid overleeft ons karakter wonder boven wonder de kogel in zijn kop en ontwaakt hij in een bed in Goodsprings, opgelapt door de lokale dokter. Deze dient als de spiegel waarmee je jouw karakter vormgeeft door middel van vragen, al ben je vrij om de aanbevelingen die de game je doet hierna te volgen of negeren. Dit is slechts een van de manieren waarop Obsidian Entertainment een leuke twist geeft aan verplichte nummertjes. Een uur of twee en wat tutorials later ben je voldoende hersteld om de wijde wereld in te trekken met één doel: wraak.

Kleurrijke omschrijvingen

Het verhaal vanaf hier beschrijven is onzin, want niet enkel bederf ik hiermee het spel voor de enkeling die het net zo als ik nog moest beleven, maar er is tevens geen enkele garantie dat die mensen hetzelfde gaan zien of beleven als ik deed. Net zoals Fallout 4 is New Vegas een open-wereld game waarin jij als speler vrij bent om te gaan en staan waar je wil. Natuurlijk probeert de game je hand wel te leiden, zodat je niet om de vijf minuten oog in oog staat met een wezen dat je doodknuppelt met één slag van zijn gemuteerde erectie, maar als puntje bij die paal komt, ligt de wereld aan je voeten.

Wat dit concept lastig maakt, is dat Fallout geen Far Cry of Cyberpunk is. Daarmee bedoel ik te zeggen dat het geen levendige wereld is vol interesse plekken om te verkennen. Fallout is post-apocalyptisch en dat betekent dat je aanzichten voornamelijk bestaan uit zand, steen en met een beetje geluk doelwitten voor je XP grind. Toch loont het om ook hier te verkennen, daar dit is waar Obsidian enkele van diens beste sidequests heeft verstopt. Hierbij komen een religieuze mutanten cult, een vermiste geliefde en aliens direct bovendrijven als goede voorbeelden van dergelijke sidequests. Daar komen is echter om meerdere redenen een enorm gedoe.

De eerste twee zullen spelers al binnen enkele minuten na het starten van de game ervaren: enorm lange laadtijden en trage bewegingssnelheid. En hoewel dat eerste nog vergeven kan worden gezien hoe groot de game is en gezien die op de PS3 draait, is er geen excuus voor het schamele looptempo dat de courier er op nahoudt. Dat die niet voortdurend een sprintje kan trekken is nog tot daar aan toe, maar dat je topsnelheid vergelijkbaar is met een blije hond met drie poten is onbegrijpelijk.

Bethesda+

Mijn grootste probleem vind je echter niet in vreemde keuzes van Obsidian, niet geworteld in dit universum of in de beperkingen van eerdere hardware-generaties. Die vind je enkel in de game zelf. Want holy fuck wat is Fallout: New Vegas een wrak! Bethesda games staan erom bekend dat ze altijd aardig wat ‘’jank’’ erin hebben zitten, zelfs als je in het achterhoofd houdt dat het open wereld games zijn waarin bugs vrijwel niet weg te krijgen zijn. Obsidian had ze op dat front echt niet hoeven matchen om de authentieke Fallout-ervaring te krijgen, laat staan ze overtreffen. Maar dat is wel gebeurd.

Ik heb iets meer dan dertig uur nodig gehad om één einde te bereiken in Fallout: New Vegas. In die tijd heb ik achttien keer hardhandig de console moeten herstarten omdat het spel volledig was blijven hangen (terwijl ik deze review schrijf heb ik sindsdien drie andere spellen op de PS3 gespeeld zonder problemen dus het ligt niet aan de console), 22 keer een oude save moeten herladen omdat de game om de een of andere reden een FPS van één cijfer had en ben ik gestopt met het tellen van de vele kleine bugs en grafische glitches nadat ik vijftig was gepasseerd. Dit is op alle fronten onacceptabel, maar al helemaal onder de vlag van een van de grootste uitgevers die er is. Het is voornamelijk hierdoor dat ik niet zoveel van New Vegas heb gezien als dat ik graag had gewild. Ondanks alles blijft dit immers toch een interessant universum om in te spelen, dat zich positief onderscheidt van de meeste andere Westerse RPG’s door zijn grimmige toon en first-person dan wel third-person shooting. Daar doen de bugs en glitches niets aan af.

DLC

Zoals eerder geschreven, heb ik de Ultimate Edition van Fallout: New Vegas gespeeld. Dit betekent dat ik bij mijn exemplaar ook nog eens het genot had om zes DLC’s te krijgen. Twee maak je kennis mee in de tutorial en bevatten loot om je op weg te helpen. De belangrijkste zijn echter vier grote expansions van tussen de acht en vijftien uur per stuk. Deze geven je namelijk niet enkel meer om te doen, maar geven ieder hun eigen draai aan de formule.

Dead Money maakt je bijvoorbeeld een gevangene, die constant moet opletten zijn de bom om zijn nek niet afgaat. In Honest Hearts trek je naar een nieuw gebied, waar stammen de dienst uitmaken en waarin jij een caravan moet beschermen in deze moeilijke omstandigheden. Old World Blues brengt je oog in oog met nóg vreemdere vijanden dan waar je in het reguliere spel al mee geconfronteerd wordt, terwijl je probeert een groep wetenschappers te redden, terwijl je tenslotte in Lonesome Road iets meer leert over hoe het tot het begin van Fallout: New Vegas heeft kunnen komen.

Eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik geen van deze DLC’s de tijd heb gegeven die ik ze had willen geven. De technische problemen waar ik al meer worstelde in reguliere game, waren weer volop aanwezig in dit avontuur, waardoor ik bij elk van de avonturen gefrustreerd raakte en zo snel mogelijk verder wilde gaan met mijn leven. Iets wat tekenend is gebleken voor de New Vegas-ervaring.

Conclusie:

Fallout: New Vegas heeft alles in huis om met recht bejubeld te worden als een van de beste delen in de franchise, maar wordt (in ieder geval op PlayStation 3) zo naar onder getrokken door diens erbarmelijk slechte technische presentatie dat het moeilijk is om ervan te genieten. De sidequests zijn origineel en vaak érg leuk gevonden, maar wanneer je ze moet zien met een framerate die op twee handen te tellen is, is enig plezier snel verdwenen. Een combinatie van regelmatig saven, herstarten en de mantel der liefde maakt het mogelijk de game tot een goed einde te brengen, maar persoonlijk kan ik niet zeggen dat de reis de irritatie en frustratie volledig waard was.

74/100

+
Sidequests zijn origineel en memorabel
DLC zorgen voor variatie
Vrijheid om te verkennen

–
Lange laadtijden
Trage loopsnelheid
Technisch rampzalig