Review: Foul Play

Op het moment dat ik deze review schrijf, is Fall Guys: Ultimate Knockout een kleine week uit op Steam en PlayStation 4 en is het dé game van het moment. Ook ik heb even met de koddige mannetjes gespeeld, maar ging alweer snel verder naar andere oorden. Ik had echter niet gedacht dat een van die oorden van dezelfde eigenaar zou zijn.

Het spel van vandaag, Foul Play, is namelijk niet enkel uitgegeven door Devolver Digital, maar is ook nog eens gemaakt door Fall Guys-ontwikkelaar Mediatonic. Maar qua toon kunnen de spellen bijna niet verder uit elkaar liggen. Want waar de zomerhit van 2020 gaan over een kleurrijke spelshow, gaat Foul Play over een gewelddadige theatershow vol demonen.

Theatershow!?

Ja, theatershow. Foul Play speelt zich in zijn geheel af op het podium, waar acteurs het verhaal van Sebastian Dashfort en zijn partner tot leven brengen. Dashfort is een demonoloog, hetgeen zich zou moeten vertalen naar een onderzoeker van demonen en ander bovennatuurlijk gespuis, maar zich in de praktijk uit als een demonenjager. En in de wereld van videogames vertaalt zich dat naar een 2D beat ‘em up.

In je eentje of met een vriend(in) in co-op ren je over het podium en trakteer je cultisten, monsters, boeven en piraten op het harde uiteinde van je als knuppel misbruikte wandelstok. Je begint hierbij met een simpele lichte en zware combo, welke worden vergezeld door een ontwijk- en blokkeeroptie. Op deze manier is de instapdrempel laag. Als je levelt krijg je echter meer moves tot je beschikking en wordt je arsenaal steeds imposanter, hetgeen je nodig hebt om het publiek tevreden te houden.

The show must go on

Waar Foul Play mij persoonlijk mee wist te imponeren, is in hoe toegewijd het is aan diens setting. Niet enkel visueel met door mensen gemaakte achtergronden, maar ook in diens interactieve elementen. Vijanden dragen overduidelijk kostuums (denk ogen in de borst van een monster), maken soms als ze dood zijn even hun ogen open, stoten tegen delen van de achtergrond aan en maken andere menselijke fouten die je eraan herinneren dat je niet écht een monsterjager bent. Ondertussen zie je onderin je scherm een publiek dat tevens als je levensbalk dient. Want als zij niet langer van de show genieten, valt nogal letterlijk het doek.

Geraakt worden door je vijanden is dé belangrijkste manier om het publiek uit diens vibe te halen, dus net als in een traditionele beat ‘em up wil je niet te veel klappen vangen. Maar als je echt een goede show wil neerzetten (en daarmee het level glansrijk wilt voltooien) moet je ook letten op wat je klanten zoeken. Daarom krijg je in elk level drie extra objectives om te voltooien en gaat het publiek uit zijn dak als je combo naar combo aan elkaar rijgt, met vliegende hoeden wanneer het enthousiasme niet meer te houden is. Het is enigszins afleidend, maar tevens zo bevredigend, juist doordat je nooit vergeet dat je een show neerzet. Daarom is zo jammer dat het spel na een uurtje of vier al eindigt. Je kunt dan alles vrijspelen wat je gemist hebt, maar zelfs dan zal je dat slechts enkele uurtjes extra kosten. Maar voor € 9,99 is dat meer dan genoeg waar voor je geld.

Conclusie:
Als het aankomt op beat ‘em ups is Foul Play zoals ik ze het liefste zie: kort en krachtig. De opzet is leuk gevonden, de gameplay gaat diep genoeg om je geïnteresseerd te houden en lokale co-op is natuurlijk de kers op de taart. Foul Play zal allicht niet in een adem genoemd worden als Streets of Rage of Final Fight, maar doet er wat mij betreft zeker niet voor onder.

8.4

+
Je speelt letterlijk een show
Kort, maar krachtig
Lokale co-op

–
Het blaast je niet van je sokken ofzo