Review: Giana Sisters: Twisted Dreams – Director’s Cut (Xbox One)

In het tijdperk voordat internet een gemeengoed was, waren games omringd door mysteries en geruchten. De truck in de haven van Pokémon: Red & Blue? Daar lag Mew onder! Althans dat was iets wat menigeen geloofde. Hetzelfde kon gezegd worden van de mysterieuze Ermac in Mortal Kombat, die oorspronkelijk niets meer was dan een gerucht. Een derde voorbeeld is de originele Giana Sisters-game, welke volgens de wandelgangen uit de winkel was gehaald door het toedoen van Nintendo; een gerucht dat reeds herhaaldelijk ontkracht is. Toch is dit vaak de enige associatie die mensen hebben met de serie, wat eigenlijk wel jammer is. De nieuwe delen schijnen immers best de moeite waard te zijn. En omdat ik hou van underdog-verhalen, besloot ik daarom om Giana Sisters: Twisted Dreams – Directors Cut een kans te geven.

Wanneer de game begint, zien we de titulaire zussen samen zittend op een bed, waarna een vreemd portaal naar de droomwereld een van de twee opslokt. Gedreven door zusterliefde duikt nummertje twee zonder blikken of blozen achter haar aan, waarna ze terecht komt in een nogal liefelijke fantasiewereld. Hier ziet ze dat de dader een gigantische draak is, die haar vlees en bloed met één hap verorberd. Giana Sisters zou echter geen game zijn als het verhaal daarmee eindigt. Vastberaden om haar zusje uit de buik van de draak te redden, zet Giana daarom de achtervolging in. Zo begint een reis door tientallen werelden.

Waarschijnlijk had je het al opgemaakt uit bovenstaande screenshot, maar Giana Sisters: Twisted Dreams is net als zijn voorganger een 2D-platform-game. Maar dan wel een met een twist! Sinds de gebeurtenissen van de eerder Giana Sisters-game zijn enige jaren verstreken en Giana heeft nu allicht de moeilijkste fase van haar leven bereikt: de pubertijd. En dat manifesteert zich in haar droomwereld.

Wanneer Giana haar puberlijke zelf is, is ze een punker met roodgeverfde haren en een vlammende dash-aanval, die ze gebruikt om de kleurrijke wereld vol uiltjes, bloemetjes en kleurtjes te doorkruisen. Mocht je het gevoel hebben dat dat niet echt bij elkaar past, dan heb je helemaal gelijk! Zoals we immers allen weten ben je niet van de een op de andere dag een volwassene en juist daarom is de pubertijd zo moeilijk. Je innerlijke kind moet er immers langzaam maar zeker uitgroeien. In Twisted Dreams kun je die echter inzetten als een wapen.

Met een druk op de knop verdwijnt tiener-Giana en verandert ze in het blonde meisje zoals we haar kenden. Weg zijn de vlammende aanval en de rockmuziek, die plaats maken voor een pirouetje waarmee je kunt zweven en vrolijke deuntjes die doen denken aan kindermuziek. En zoals je misschien al had geraden, gebeurd het tegenovergestelde in de spelwereld. Uiltjes worden duivels, kleurrijke omgevingen ruimen het veld voor grafstenen en de blauwe lucht kleurt bloedrood. De verandering is echter niet enkel esthetisch.

Nu platformers al jaren floreren op elke markt, is het nodig om je te onderscheiden van de concurrentie. Limbo deed dit bijvoorbeeld met zijn visuals, terwijl Fez het van perspectief moest hebben. In het geval van Giana Sisters is het de wisselwerking tussen de twee Giana’s die het moet doen. En toegegeven; dat doet het opzicht best aardig. De unieke aanvallen van blond en rood worden door de game heen uitgebouwd met nieuwe mogelijkheden en dienen vaak in rap tempo te worden afgewisseld om je langs obstakels en vijanden te kunnen manoeuvreren en zoveel mogelijk gems te kunnen pakken. Toch is er maar zoveel dat je kunt doen met (variaties op) twee acties, iets wat ook Black Forest Games zich beseft lijkt te hebben. Met enige regelmaat worden daarom nieuwe mechanics geïntroduceerd, die los staan van de individuele vormen van Giana en die je verplichten om hordes om een nieuwe manier te nemen. Zo houdt men de gameplay interessant…althans dat was het idee. De realiteit valt echter tegen door drie simpel aanwijsbare problemen met het leveldesign

Allereerst is er de lengte van de levels die je moet doorkruisen. Een individueel level in een 2D-platformer duurt meestal zo ergens tussen de vijf en tien minuten. Dit zorgt ervoor dat het tempo erin blijft en dat je als speler regelmatig het gevoel hebt dat je iets bereikt hebt, wanneer je aan het einde van een level een vlag bespringt, een bord draait of een dansje doet. Tevens zorgt dit ervoor dat je vaak genoeg andere omgevingen en vijanden ziet, die de sleur op afstand houden. Maar die vliegers gaan niet op voor Twisted Dreams.

Afhankelijk van hoe serieus je levels verkent duren individuele stages in Giana Sisters tussen een kwartier en een half uur, wat beduidend veel langer is dan de geprezen games in dit genre. An sich is dit echter geen minpunt. Een lang level of drie korte levels; als je hetzelfde beleeft doet de vorm er niet zo toe. In combinatie met de twee andere problemen wordt het echter heel snel problematisch. Levels zijn namelijk niet enkel lang, maar ook eentonig.

Ik begrijp dat Black Forest vanwege de mechanics achter Twisted Dreams feitelijk de game twee keer moest maken. Een keer voor kind-Giana en een keer voor tiener-Giana. Dat is echter geen excuus voor het gebrek aan afwisseling in design! Als je een boslevel, kasteellevel en waterlevel in Giana Sisters hebt gezien, dan heb je ze namelijk feitelijk allemaal gezien. Elk boslevel zit vol met dezelfde paddestoelen, elk kasteel heeft dezelfde boekenkasten en elke wereld heeft hetzelfde handje vol vijanden! Maar zelfs daar valt mee te leven! Ware het niet voor probleem nummertje drie.

Aan het begin van deze paragraaf prees ik ontwikkelaar Black Forest nog, omdat het had ingezien dat het zou moeten variëren met mechanics om de game boeiend te houden. En die mening is niet plotseling veranderd. Toch is het weldegelijk een minpunt. Elk goed idee, elke nieuwe twist op het standaardplatformen en elk leuk nieuwigheidje wordt namelijk drooggemolken tot op het punt dat je melkpoeder uit de spreekwoordelijke uiers krijgt. Als je iets op je pad vindt waarvan je zoiets hebt van ‘’dat is leuk gevonden’’, dan kun je er geld op inzetten dat je het nog minimaal vijf keer tegen gaat komen in alleen dat level al. En dat maakt Giana Sisters: Twisted Dreams bij vlagen een hele langdradige en eentonig ervaring. Desondanks denk ik wel dat er een markt voor is.

Masochisten?

Als een platformer is Giana Sisters: Twisted Dreams verre van de moeilijkste game die je kunt krijgen. Checkpoints liggen nooit ver uit elkaar en je hebt geen beperkt aantal pogingen om een stage te kunnen overwinnen. Maar dat is enkel als je de game simpelweg doorspeelt. Wie namelijk liever een uitdaging wilt, is hier aan het juiste adres.

Buiten de reguliere normal mode die de meeste mensen zullen doorspelen, is er een time attack die je aanspoort gevaarlijke stunts uit te halen om je tijd bij te schaven en een hard mode die de boss fight van een wereld afschermt tot je goed genoeg hebt gepresteerd in de voorgaande levels. Dit betekent dat je zoveel mogelijk gems moet pakken én zo min mogelijk moet sterven; twee dingen die bijna averechts evenredig aan elkaar zijn. Er zijn bovendien meer vijanden en minder checkpoints, zodat je nog wat verder wordt uitgedaagd. Denk echter maar niet dat je daarmee klaar bent. De echte die-hards en de achievement hunters kunnen hun lol namelijk hierna ook op in hardcore mode, waarin je slechts een leven per level hebt, en uber hardcore, waarin je de hele game in een ruk moet uitspelen. Dit is dus een game waarin ik geen 1000g ga krijgen…

Director’s Cut

Natuurlijk recenseer ik vandaag niet Giana Sisters: Twisted Dreams, maar Giana Sisters: Twisted Dreams – Director’s Cut, hetgeen betekent dat we het nog even over de DLC moeten hebben. En daar kan ik kort en bondig over zijn. Het is visueel en gameplay-gewijs hetzelfde als wat je reeds hebt meegemaakt in de hoofd-game, maar men heeft nu iets meer durven te experimenteren met hoe de levels zijn opgezet, wat de vierde wereld veruit de beste maakt.