Review: Legendary (Xbox 360)

Als iemand met een bovengemiddeld grote interesse in mythologie heb ik het nodige gelezen over Grieks-Romeinse mythes. Ik ken de verhalen van het labyrint van de minotaur, de cult van Dionysus, de reis van Odysseus en natuurlijk de vele, vele, vele sexcapades van Zeus. Het misschien wel bekendste verhaal dat voorkomt uit dit pantheon gaat echter niet over een god(in), maar over een van diens speeltjes: Pandora’s doos.

Het is exact dit artefact dat de gebeurtenissen van Legendary in gang zet. Charles Deckard, een meesterdief, wordt ingehuurd door een geheime organisatie om een museum binnen te dringen en de inhoud van de mysterieuze doos te stelen. Zoals je echter wel kon raden zit die niet vol met juwelen en goud.

Wanneer Deckard onwetend Pandora’s doos opent, is hij getekend voor het leven…letterlijk. Zijn linkerhand wordt door een val in de doos doorspiest en kenmerkt hem als degene die rampspoed op de wereld heeft afgeroepen, slechts enkele seconden voordat de pleuris uitbreekt. De zogenaamde schat vuurt in het moment erna een enorme energiestraal richting de hemel en roept monsters op die wij enkel kennen uit legendes (of videogames natuurlijk). En zo valt New York in een mum van tijd.

In de chaos en paniek die volgen is het aan jou als speler om Deckard in veiligheid te brengen, hetgeen natuurlijk een tutorial in een leuke verpakking is. Als een first-person shooter behoeft Legendary weinig uitleg. Je schiet, herlaadt, rent, springt en kijkt rond op dezelfde manier als in al die andere 14879867 FPS die in de afgelopen decennia zijn verschenen. Enkel nu is er een twist. Het kenmerk dat op zijn Deckard zijn arm is gebrand, stelt hem in staat de energie van Pandora’s doos te gebruiken om zichzelf te helen en energiepulsen af te schieten. Vooral dat eerste zal je veel gebruiken, maar opvallend genoeg niet dankzij de monsters.

In een wereld die overrompeld wordt door weerwolven, griffioens, minotaurs en een kraken, is het logisch dat jij als de laatste hoop van de mensheid een wanhopige strijd levert om jouw fouten recht te zetten; ware het niet dat monsters zelden echt een bedreiging vormen. Nagenoeg elk van de griezels die voortkomt uit Pandora’s doos moet in je nabijheid komen om je aan te vallen, wat betekent dat je voldoende tijd hebt om ze onder vuur te nemen terwijl je achteruitloopt of dat je kunt vertrouwen op de gouwe ouwe shotgun voor zij die het wit van je ogen kunnen zien. Nee, in dit spel vol monsters en bovennatuurlijke gebeurtenissen zijn het vijandelijke soldaten die je de meeste problemen geven. En dat is een eerste teken dat ontwikkelaar Spark Unlimited ergens tijdens de ontwikkelaar de focus is verloren. Helaas is het echter niet de laatste.

De acht levels die je in Legendary doorkruist schetsen een heel inconsequent beeld van het spel. Het ene moment vecht je in een kathedraal en gebruik je cover om je langzaam een weg vooruit te banen, terwijl je slechts secondes weg bent van een spectaculair setpiece. En het andere moment baan je je langzaam een weg door het zoveelste grijs-bruine gangenstelsel, waarin je om de halve minuut wordt overvallen door de nieuwste vrijwilliger van de zelfmoordwolfclub. Natuurlijk kan geen enkele game enkel uit hoogtepunten bestaan, maar in Legendary is het contrast zo groot dat het bijna lijkt alsof het spel door twee teams is gemaakt, die pas op het allerlaatste moment kennis met elkaar maakten, toen het tijd was om de stukken aan elkaar te Frankensteinen. Maar afijn, daar zou nog omheen te kijken zijn als de game verder in orde was.

Zoals al op te maken viel uit het genuttigde taalgebruik is dat spijtig genoeg echter niet het geval. De graphics van Legendary, en dan met name de gezichtsanimaties, doen nog onder voor menig game op de PlayStation 2, terwijl de textures en de achtergrond van de wereld flets en ongeïnspireerd ogen. Een kanttekening hierbij is wel dat deze recensie is geschreven aan de hand van de Xbox 360-versie van het spel, die op het grafische vlak heel duidelijk onderdoet voor de PC-versie. Mocht jij dus de voorkeur geven aan muis en toetsenbord, dan hoef je hier niet zwaar aan te tillen.

Ongeacht welke versie van het spel je speelt, de game heeft ook technisch gezien de nodige tekortkomingen. De AI doet duidelijk niets anders dan patronen volgen die amper gecompliceerder zijn dan die in Space Invaders en de game gaat gebukt onder vele technische issues als clipping, achievements die niet activeren en hitboxes van objecten die niet goed geregistreerd worden. Hierdoor is de grootste uitdaging die Legendary biedt de game voltooien zonder je dood te ergeren. En dat kon toch nooit de bedoeling zijn…

PS: toen Legendary in 2008 verscheen bevatte het naast de singleplayer ook een multiplayer. Zoals wel meer games die ik hier in het verleden recenseerde zijn de servers hiervan echter sindsdien gesloten. Dit aspect van de game is daarom niet meegewogen in deze review.