Review: Mayhem Brawler (Switch) hanteert het ‘middelbare schoolprincipe’

“Een zeven voor aardrijkskunde, een zes voor geschiedenis. Mooi, dan kom ik wel weg met een vijf voor natuurkunde en een vijf voor Latijn.” Met die instelling heb ik mijn middelbare schooltijd doorlopen en ook tijdens mijn latere studie wist ik precies wat genoeg was om door te kunnen, zonder al te veel tijd te investeren. Nu wil ik ontwikkelaar Hero Concept er niet van betichten dat ze zo min mogelijk tijd in de ontwikkeling geïnvesteerd hebben, maar Mayhem Brawler scoort bij elkaar precies voldoende om enigszins serieus genomen te worden. De claim & reviewcode die ik voor deze game gekregen heb, heeft me letterlijk en figuurlijk laten vechten. 

Mayhem Brawler is een traditionele beat’em up game die zich het best laat vergelijken met Streets of Rage, Double Dragon of Teenage Mutant Ninja Turtles. In je eentje of met z’n tweeën doorloop je een aantal tweedimensionale levels en reken je af met het gespuis dat je er tegenkomt. Je zit namelijk bij een politie-eenheid in het stadje Mayhem en jij moet zorgen dat de straten veilig zijn. Dit doe je voornamelijk met je blote vuisten of met de wapens die vijanden op de grond laten vallen. 

Weerzinwekkende namen

Hero Concept heeft goed haar best gedaan om Mayhem Brawler aan te laten voelen als een van eerder genoemde klassieke beat’em ups. De eeneiige drielingen verschijnen af en aan op het beeldscherm en vijanden met de naam ‘Thug’ en ‘Bully’ zijn eerder regel dan uitzondering en ietwat stevige, donkergekleurde dames gaan met de naam ‘Big Mama’ door het leven. Grappiger zijn de verschillende weerwolfachtige wezens die je tegenkomt. Niet alleen de weerwolf zelf, maar de weerhond, weermuis, weerkrokodil, weeralligator en zelfs de weerkaaiman zullen ten tonele verschijnen. Tijdens de game worden zo nu en dan referenties gemaakt naar oudere beat’em up games.

Mayhem Brawler is vormgegeven als een stripboek. De cellshaded graphics zijn prima, maar je mond zal niet openvallen van verbazing. De omgevingen, zoals een haven en een park zien er strak uit, maar de originaliteitsprijs zullen ze niet binnenslepen. Daarnaast is er weinig tot geen interactie met de omgevingen. De voice acting lijkt, net als de flauwe namen, bewust B-filmachtig te zijn, wat er niet voor zorgt dat de game naar een hoger niveau getild wordt.

Korte strip

Ieder van de zeven levels die je voorgeschoteld krijgt in de campaign mode zullen zo’n vijf tot tien minuten in beslag nemen, waardoor je het spel vrij snel uitspeelt. Na ieder level kan je wel een keuze maken in je doelen, waardoor je na de eerste keer spelen nog wel een reden hebt om het spel opnieuw op te starten om de andere doelen te halen. Een tweede reden om de game langer te spelen dan slechts een enkele keer de campagne, is de arcade mode, waarin je met een beperkt aantal levens zo ver mogelijk dient te komen. 

Gebrek aan diepgang

Om eerlijk te zijn had ik na de eerste sessie weinig zin om de andere doelen te behalen, laat staan uitdaging te zoeken in de arcade mode. Voor reviewdoeleinden heb ik het wel even gedaan, maar je wordt niet echt geprikkeld om dit te doen. De bewegingen die je in het begin kan, kan je op het einde ook en tussendoor komen daar geen andere vaardigheden bij. Het is leuk dat je tussen drie redelijk vlakke personages kan kiezen, die alle drie wel een andere move set hebben, maar deze personages zijn dermate cheesy dat je ook daar snel op uitgekeken bent.

De gevechten tijdens het spel lopen helaas ook niet altijd even soepel. De basis staat er wel. Je kan je vijanden van dichtbij aanvallen vanaf de grond of door de lucht en je kan ze middels een dashaanval ook verassen van afstand. Aanvallen van de tegenstanders kunnen geblokkeerd worden. In de tweedimensionale omgeving kan je wel iets omhoog en omlaag bewegen om aanvallen te ontwijken, maar dit hapert af en toe een beetje, waardoor er soms frustratie kan ontstaan wanneer je met meerdere criminelen tegelijkertijd te maken krijgt. Met name als ze (automatische) geweren bij zich dragen en je van afstand proberen te raken, wil het nog wel eens vervelend zijn. Daarnaast raak je regelmatig het overzicht kwijt omdat je op een kluitje tegenstanders staat. Meerdere malen zal het voorkomen dat je even niet ziet wie nou wie een pak slaag geeft. Zeker in de hogere moeilijkheidsgraden kan het ervoor zorgen dat je het vuistgevecht met je Switch zelf aan wil gaan. In de eindbaasgevechten doet dit probleem zich eveneens voor, omdat bij iedere eindbaas halverwege een groepje extra ‘ thugs’ wordt losgelaten. 

Conclusie

Mayhem Brawler doet niets nieuws. Het borduurt voort op een bestaand concept dat we al vaker beter voorgeschoteld hebben gekregen. Het spel is voor een of twee playthroughts wel aardig om te spelen, maar al snel zal de middelmaat op alle vrijwel facetten je beginnen te vervelen. Het is een typische game die niet echt iets faliekant verkeerd doet, maar zich ook op geen enkel positief vlak onderscheidt, waardoor de huidige prijs van twintig euro niet gerechtvaardigd is. 

Pluspunten

• op sommige vlakken een herinnering aan de goede, oude beat’ em ups;
• aardige comicstijl.

Minpunten:

• weinig diepgang in gameplay;
• cheesy verhaal, personages en voice acting;
• kort; 
• twintig euro.

Cijfer: 5,5