Review: Mega Man 11

Zo’n dertig jaar geleden speelde ik Mega Man 2 op de NES, een game die ik ontzettend hoog heb zitten. Het gamen is sindsdien ontzettend veranderd, maar sommige dingen, zoals de originele Mega Man-franchise, zijn altijd hetzelfde gebleven. De games waren allen kwalitatief goed en tot en met Mega Man 10, die in 2010 uitkwam, hadden ze allemaal nostalgische pixelachtige graphics. In 2018 kwam het elfde deel uit de serie uit en nu, vier jaar later, heb ik het aangedurfd om de franchise weer eens in te duiken. Ik kan je alvast verklappen dat er nog steeds weinig veranderd is ten opzichte van het o zo geweldige tweede deel.

In Mega Man 11 zijn er wederom acht van Dr. Light’s goedaardige robots ten prooi gevallen aan de slechterik Dr. Wily. Onze blauwe vriend mag weer komen opdraven om deze corrupte robots een halt toe te roepen en de kwade plannen van Dr. Wily te dwarsbomen. Net als vroeger begin je in een startscherm waarin je tussen de acht robots kan kiezen. Het is aan jou om de volgorde te bepalen en vervolgens alle levels, waarin deze robots als eindbaas fungeren, uit te spelen. De volgorde is belangrijk, omdat je na iedere verslagen eindbaas diens aanvallen over kan nemen. 

Fris en fruitig 

Mega Man 11 is niet helemaal precies hetzelfde als haar voorgangers. Capcom is dit keer afgestapt van de pixelgraphics en heeft de game in een prachtig cellshaded jasje gegoten. Ieder level is erg kleurrijk en biedt qua uiterlijk voldoende variatie. De muziek op de achtergrond en de geluidseffecten die voorbij komen, zijn precies zoals ze in een Mega Man-game horen te zijn. De ‘filmpjes’ die het flinterdunne verhaal vertellen zijn helaas een beetje cheesy vanwege de ontzettend slechte voice-acting, maar al met al ziet het er fris uit. 

Frustratie

Mega Man games zijn altijd aan de moeilijke kant geweest en dat is bij dit nieuwste deel niet anders. Als je het op de hogere moeilijkheidsgraad speelt, heb je slechts enkele levens en moet je een behoorlijk eind opnieuw afleggen wanneer je het loodje legt. Als je na een lang level de kamer van de eindbaas weet te bereiken, dan is de kans groot dat je het de eerste paar keer snel aflegt. Ben je game over, dan rest er niks anders dan opnieuw te beginnen met het level. 

Wat mij vooral dwarszit is dat de levels behoorlijk lang zijn en dat je ze na een aantal keer spelen wel een klein beetje beu bent. Zelf ben ik daarom na een aantal sessies overgestapt naar een wat minder hoge moeilijkheidsgraad. Je krijgt dan en meer levens en je hoeft een minder groot stuk opnieuw te spelen. Echter maakte dat het juist weer te gemakkelijk op sommige punten. Zeker als je je bedenkt dat je power-ups en extra levens kan kopen. Met voldoende levens red je het meestal wel tot de eindbaas en met een extra energietank zijn de meeste eindbazen op dat niveau met twee vingers in de neus te verslaan. Dat komt omdat er voor nagenoeg iedere eindbaas een ideaal wapen is en met een extra energietank, heb je genoeg health om gewoon lukraak te schieten, zonder dat je je druk maakt om de aanvallen te ontwijken. Slechts bij elke bossfights heb ik echt genoten van het ontdekken van patronen, die te ontwijken en op het goede moment toe te slaan.

Een ander punt dat af en toe frustrerend is, is dat de besturing tijdens het platformen een klein beetje houterig is, waardoor je het gevoel hebt dat er weinig speling is bij het uitvoeren van een sprong of ontwijkmanoeuvre.

Afwisseling

Bovenstaand klinkt misschien erg negatief, maar dat je de levels beu bent komt eigenlijk alleen naar voren als je het inderdaad op de hoge moeilijkheidsgraden speelt. Het platformgedeelte kent namelijk echt wel voldoende afwisseling. In het ene level wordt je achtervolgd door een vuurzee en moet je je snel verplaatsen, zodat het vuur je niet inhaalt. Een level verderop begeef je je letterlijk op glad ijs en later in het spel spring je over allerlei draaiende tandwielen heen en houd je je adem in omdat je bang bent te pletter te vallen. Het is puur het feit dat ze te lang zijn om tig keer he-le-maal opnieuw te doen. Overigens zul je geen dingen tegenkomen die je niet eerder gezien hebt in andere games.

Mega Man beschikt wel over de mogelijkheid om kort de tijd te vertragen en om voor korte duur extra sterke aanvallen uit te voeren. Beiden helpen je enorm bij het uitspelen van de levels, zeker gezien het feit dat de meeste levels wel een of twee tussenbazen kennen die redelijk pittig zijn. 

Conclusie

In grote lijnen is Mega Man 11 niet anders dan zijn voorgangers. Eigenlijk zie je de grootste vernieuwing op het grafische vlak en dat is niet voldoende om in deze tijd als topgame bestempeld te worden. De formule lijkt gewoon wat verouderd en er zit wat onbalans in de moeilijkheidsgraden, waardoor het soms een beetje frustrerend kan zijn. Echter bied de game je wel oerdegelijke platform en schietactie. Met een uurtje of vijf (inclusief regelmatig opnieuw beginnen met een level) heb je aftiteling wel gezien. Daarom is Mega Man 11 vooral een titel die je uit de aanbiedingen moet vissen. 

Pluspunten

• Frisse uitstraling
• Goede platform- en schietactie met aardige tussenbazen
• Toffe muziek

Minpunten

• Niet leuk genoeg om eindeloos te proberen op hoge moeilijkheidsgraad
• Net iets te makkelijk op de lagere moeilijkheidsgraad
• Doet (bijna) helemaal niks nieuws
• Redelijk kort voor de volledige mep

Eindcijfer: 6,7