Scribblenauts: Showdown review – Wie schrijft, die blijft… niet

Showdown bestaat namelijk uit allemaal minigames waarvoor specifieke objecten nodig zijn. Er is bijvoorbeeld een Angry Birds-achtig katapultspel waarbij je in een bepaalde categorie een object moet verzinnen, zoals ‘een object gemaakt van plastic’. Het moet echter ook iets zijn dat zwaar is, zodat het veel impact heeft, en dat is best moeilijk zo een-twee-drie te verzinnen.

Showdown volgt een Mario Party-achtig concept met een speelbord. Je kunt spelen tegen je vrienden of tegen de CPU en elke keer dat je op een nieuw vakje komt, zit daar weer een minigame achter. Je verdient bovendien kaarten die je kunt gebruiken om zelf meer plaatsen vooruit te gaan of de vijand juist naar achteren te bonjouren. Op zich is het spelbordmechanisme niet erg interessant, maar gelukkig zijn de minigames dat wel.

Het mag dan allemaal aanzienlijk minder vrij zijn dan het eerste deel, de minigames zitten leuk in elkaar. Behalve dat Angry Birds-achtige spel is er bijvoorbeeld een variant op Ridiculous Fishing en een spel waarin je objecten uit de ruimte moet verzamelen in een ruimteschip, om deze vervolgens in een wormgat te gooien om het te sluiten. Doe je dat het eerste, dan win jij de ronde en verdien je een nieuwe kaart waarmee je weer dichter bij de finish komt.

Wat je je echter constant afvraagt in deze game is in hoeverre je objecten nu werkelijk gelimiteerd zijn. Moet je bijvoorbeeld een object maken van papier, dan kun je alsnog allemaal andere objecten verzinnen die niets met papier te maken hebben. Bovendien maakt het ook niet heel veel uit wat je maakt. Of je nu gaat vissen met een papiertje of met een pen: de vissen bijten uiteindelijk toch. Zelfs in de minigame waarin je dingen moet opstapelen, waarbij het verstandig lijkt om kleine objecten te gebruiken, kun je alsnog makkelijk winnen met grote objecten.

Wat bovendien vreemd is, is dat je zelfs op Switch de analoge stick moet gebruiken om via letterwielen een woord te maken. Dat had natuurlijk veel makkelijker gekund via het aanraakscherm, en dat is bijna tekenend voor de game: het voelt wat krakkemikkig. Als je eenmaal je object hebt gemaakt, dan voelt de besturing vaak wat houterig. Ergens hoort dat bij Scribblenauts, want Maxwell loopt ook een beetje als een trekpop, maar het speelt niet soepel weg.

Er zijn behalve deze Mario Party-achtige modus nog twee andere modi. Eentje is een soort quick start-versie met alleen maar minigames, maar de andere is een sandbox-modus om de Scribblenauts-fans die hunkeren naar vrijheid een open speelveld te geven. Het is alleen weer zo vrij dat je niet zo goed weet wat je met jezelf aan moet. Er zijn niet echt doelen, waardoor deze modus voelt als aanrommelen, wat niet lang leuk blijft. Je komt activiteiten tegen, maar je weet nooit of je op de goede weg bent naar de oplossing, omdat de game heel weinig feedback geeft.

Het is erg jammer om te zien dat een innovatief concept als dat van Scribblenauts op deze manier om zeep wordt geholpen, met deze minigameverzameling. Er kunnen mooie dingen uit voortkomen, want het woordenboek van de game zit nog steeds vol met tof geanimeerde objecten, maar er is niet genoeg variatie in minigames om daar echt goed gebruik van te maken. Het is daarnaast een euvel om als niet-Engelstalige snel op de juiste Engelse woorden te komen, maar dat kan ook leerzaam zijn. Het grootste obstakel heeft gelukkig niet zo direct met jouzelf te maken: dat is dat het eigenlijk niet zoveel invloed heeft welk object je inzet, waardoor het ook weinig uitmaakt of je deze game nu gaat spelen of niet.

Scribblenauts: Showdown is nu uit op PlayStation 4, Xbox One en Switch. Deze recensie is gebaseerd op de Switch-versie.