Sea of Solitude review – Eenzaamheid vreet je op

Electronic Arts wordt aan alle kanten bekritiseerd, maar je moet ze nageven dat ze oog hebben voor creativiteit. Sea of Solitude viel met name op door het verhaal van Cornelia Geppert, CEO, schrijver, creative director én art director bij Jo-Mei Games. Geppert begon tijdens een duistere periode in haar leven aan de ontwikkeling van de game om haar eenzaamheid te uiten. Het fraaie aan Sea of Solitude is dat de game de juiste snaar raakt zonder dat je het je vertelt dat het op waarheid is berust. De emoties in de game zijn namelijk zó puur dat je begrijpt dat het geen verzinsels zijn.

Je begint de game als Kay, een meisje dat wakker wordt op zee en ontdekt dat ze is veranderd in een zwart vogelmonster. Als speler weet je vanaf dat moment eigenlijk net zoveel, of weinig als Kay en ga je eropuit in de prachtige The Wind Waker-esque wereld. Af en toe ga je aan land, los je wat puzzels op en verjaag je zeemeeuwen die blijkbaar moeten ophoepelen. Ook kom je in contact met grote, angstaanjagende monsters die je maar al te graag willen opeten en vind je op bepaalde plekken ‘corruptie’, die je opzuigt in wegstopt in Kays feloranje rugzak.

Het punt van Sea of Solitude is dat bovenstaande elementen allemaal een rol vervullen in het thema en de plot. De game zit vol met symboliek, zoals een lichtbol die je op ieder moment kunt afschieten en je in de donkere corrupte gebieden de weg wijst, en het zeeniveau dat steeds verder zakt en uiteindelijk de kern van het probleem blootlegt. Veel games met een boodschap vervallen in vage metaforen waarbij je als speler soms de draad kwijtraakt, maar dankzij de hardop denkende Kay en sprekende monsters is de kern overduidelijk.

Vergis je niet, niet iedereen zal bepaalde elementen of personages hetzelfde interpreteren, maar de dialogen die Kays herinneringen voorstellen onthullen langzaam waarom ze is veranderd in een monster. Een monster dat wordt geconfronteerd door andere grote, wederom symbolische monsters die figuren uit haar leven belichamen. Het zijn de ontmoetingen met deze beesten die op een soms hele krachtige manier duidelijk maken wat eenzaamheid nou is.

Je hoeft niet fysiek alleen te zijn om je eenzaam te voelen, maar je bent wel omgeven door stemmen die zeggen dat je niks kan en je verleiden tot negatieve gedachten. De monsterlijk vervormde stemmen van deze beesten en sporadisch geneurie op de achtergrond zetten dit soort momenten enorm veel kracht bij. De onderwerpen die daarbij worden aangesneden zijn vrij heftig en zijn ondanks het soms wat melodramatische acteerwerk behoorlijk indrukwekkend. Wie helaas iets vergelijkbaars heeft meegemaakt zal zich in de game herkennen, terwijl anderen voor het eerst op abstracte wijze kunnen ervaren wat eenzaamheid is.

Het is daarom jammer dat de gameplay van Sea of Solitude weinig solide is en soms zelfs repetitief aanvoelt. De game maakt uitstekend gebruik van het desolate gevoel op zee en de overgang van duistere naar corruptievrije kleurrijke omgevingen, maar de puzzel- en platformelementen stellen simpelweg teleur. Over obstakels klimmen en springen is over het algemeen erg eenvoudig, mits Kay geen gekke sprong maakt of blijft hangen in een nabij object. Van echte puzzels kun je eigenlijk ook niet spreken. De game introduceert om een paar hoofdstukken een nieuw element, dat bijvoorbeeld het ophalen van positieve herinneringen voorstelt, maar kauwt dit zó uit dat je er tegen het ‘eindbaasgevecht’ al klaar mee bent. Denk aan het talloze keren ontwijken van groepen vijanden terwijl je lichtbollen verzamelt of constant sneeuw smelten met een object terwijl je achterna wordt gezeten door wezens.

Hoewel sommige stukken meer saai dan echt frustrerend zijn, had Sea of Solitude er beter aan gedaan deze elementen achterwege te laten. De kracht van de gameplay ligt bij het ontdekken van de mooie pastelkleurige omgevingen die eenmaal het zeeniveau is gedaald een genot zijn om doorheen te lopen. De game bevat zelfs een aantal magische momenten waarbij de omgeving plotseling verandert en wat gameplay betreft het hoogtepunt van de game vormen.

Jo-Mei Games is met name goed in het uitleggen van eenzaamheid en brengt verschillende boodschappen op intrigerende wijze aan de speler over. Kays verhaal wekt empathie op voor hoe eenzaamheid je langzaam kan veranderen in een monster en geeft het verhaal na drie uur een passend einde. De game is daarom lang niet voor iedereen, maar als je games als een uniek expressiemiddel kan waarderen moet je Sea of Solitude een kans geven.