Series en films die ik als kind keek!

Hoewel veel tekenfilms en kinderseries mij vandaag de dag gestolen kunnen worden, heb ik vroeger vrij veel voor de buis gehangen. Wij woonden ‘buitenaf’ en hadden maar weinig zenders, maar toch kijk ik met hele mooie (en soms afschuwelijke) herinneringen terug op de media uit mijn jeugd. Hierbij een fractie van het beeldmateriaal dat ik destijds met plezier onder ogen kreeg: 

De dieren van het Wakkere Woud (ook wel ‘Beestenbos is boos’) – animatieserie

In deze serie volgen wij een uiteenlopende groep diersoorten die door de mens gedwongen wordt hun natuurgebied te verlaten en op zoek te gaan naar een alternatief. Wij (als zwijgende omstander) vergezellen hen tijdens hun reis, en de doelstelling van de serie is vanaf begin af aan maar al te duidelijk ; het wil kinderen leren welke negatieve gevolgen de acties van ‘de mens’ kunnen hebben op onze wereld. Deze les wordt echter op zijn zachtst gezegd niet erg subtiel gebracht.

Want ben je op zoek naar een liefdevol verpakte maar behoorlijke fucked up kinderserie, dan ben je bij het Wakkere Woud aan het juiste adres. Dit is echt een Game of Thrones voor kinderen, want praktisch de hele cast aan schattige dieren wordt uitgemoord. In de meeste kinderfilms en series wordt de dood van een geliefd personage off-screen of op een mooie en theatrale manier volbracht. In deze serie gaat er echter geen laagje suiker over de zaak ; dieren gaan dood en dat zal je weten ook. Om maar even wat lugubere voorbeelden te noemen (spoilers):

Meneer Fazant ziet per ongeluk zijn eigen (door de boer vermoorde) vrouw gekookt en wel op een bordje in de vensterbank van een boerderijwoning liggen. Hij raakt hier vervolgens diep bedroeft door. Omdat hij zijn ogen vol tranen heeft, ziet hij niet hoe dezelfde boer ditmaal een geweer op hém richt en het rouwende dier voor ieders ogen van de schutting knalt. 

De baby’s van een muis worden haar ontnomen door een roofvogel, die hen vervolgens al vliegende in een doornenbos laat vallen. Vervolgens krijgen wij een beeld te zien van een doornstruik gevuld met bebloede en doorboorde babymuisjes. 

Yeah… voor de kids!

https://www.youtube.com/watch?v=igtZXBpDWvc

De GVR – animatiefilm

Ik kende het boek over deze grote vriendelijke reus die ‘s nachts door straten sluipt om kinderen mooie dromen te geven maar al te goed. Mijn juf las eruit voor op school, en ik hing keer op keer aan haar lippen. De eerste keer dat ik deze film zag was voor mij dan ook echt een genot. Zelfs Roald Dahl, de schrijver die normaal een hekel heeft aan al zijn boekverfilmingen, vond deze productie fantastisch.

In dit verhaal volgen wij Sophie, een wees die op een nacht wordt meegenomen door een reus naar Reuzenland. Hoewel de reus zelf vriendelijk is, zijn de rest van de reuzen in dit land primitieve bruten die er na het vallen van de avond op uit trekken om in onze wereld kinderen te eten. Wederom een beetje fucked up dus. Samen met de vriendelijke reus probeert Sophie een einde te maken aan deze nachtelijke vreetpartijen, en de wereld te verlossen van deze kwaadaardige holbewoners. 

Wat mij altijd zo intrigeerde was de vormgeving ; deze film is echt een heel fantasievol meesterwerkje. Het boek zelf liep al over van creatieve verbeelding, dus het is enorm knap dat de filmmakers dit naar het witte doek hebben weten te vertalen. De film barst van de memorabele momenten maar ook schrille contrasten. Want de ene keer hoor je een lied over scheten en vang je dromen in een droomwereld, de andere keer zie je hoe een angstaanjagende reus als Godzilla oprijst uit het water en met een lange scherpe nagel een kind aan zijn vinger spiest (althans, dit wordt geïnsinueerd). Sinds deze scéne hield ik als kind mijn slaapkamerraam potdicht, van een licht trauma kunnen wij dus wel spreken. 

https://www.youtube.com/watch?v=rJ86qPEsmK8

Paulus de Boskabouter – poppenserie

Oef, dit is echt een oudje. Dit was het volgens mij al toen ik het keek, maar het neemt niet weg dat ik er verzot op was (en stiekem ook nog wel ben). Paulus de Boskabouter is een kinderserie gericht op de boekenreeks gecreëerd door Jean Dulieu. Een kritische maar bijzonder getalenteerde en creatieve man die deze serie grotendeels eigenhandig heeft geproduceerd. 

Wat ik enorm kan waarderen aan deze serie is het vakmanschap. Van de poppen tot de sets is het echt een kneuterig lust voor het oog. Het verhaal wordt dan ook uitgespeeld aan de hand van marionetten (jep, de touwtjes zijn zichtbaar). Het heeft een bepaalde charme om deze poppen als een stel dronkenlappen over de sets voort te zien bewegen, zo nep maar oh zo tof. toch is het denk ik vooral de sfeer die het uitademt die mij destijds zo aantrok. De sfeer, én de heks Eucalypta. Want man wat is dit een heerlijk personage, haar humor en pure haat richting Paulus (geen idee waarom) waren echt om van te genieten. Wat een eng maar leuk oud wijf. De subtiele humor in de serie is als volwassene sowieso wel een pluspuntje.

Klein weetje ; Jean heeft alle personages zelf ingesproken. Hij kan zijn stem in zoveel bochten wringen dat je zou zweren dat ieder personage door een ander persoon vertolkt is. Knap werk, Paulusibel!

https://www.youtube.com/watch?v=wbeJjYVXfqM

The Mighty Morphin Power Rangers – life-action serie

Ooh man, hier was ik helemaal verzot op = Dino’s? Check! Overdreven gevechten, geluiden, explosies en bewegingen? Check! Heel veel cheesy shit? Check! Grote epische gevechten tussen gigantische robots en beesten? Check! Check! Check!

Nee even serieus, deze serie is nu natuurlijk lachwekkend kut. Het overdreven acteerwerk, de achterlijke personages en het weinig diepgaande verhaal maakten dit nu niet bepaald een meesterwerk. Maar toch was ik er helemaal weg van. Power Rangers was gewoon cool, ik en mijn vrienden speelden het na op school (ik was de blauwe, want de Triceratops was mijn favoriete dino en blauw mijn lievelingskleur). Het ging destijds zelfs zo ver dat sommige scholen het spelen van Power Rangers verboden, dit omdat kinderen echt met elkaar op de vuist gingen. Hier kan ik in komen, volgens mij heeft mijn broertje er nog steeds blauwe plekken van.

Om toch nog maar even wat uit te leggen : In Power Rangers volg je een groep jongeren met een dubbelleven. Enerzijds zijn zij pubers die gewoon op school zitten, anderzijds behoren zij tot een kleurrijke groep superhelden die de strijd met het kwaad aan gaan. De formule van de serie is per aflevering vaak hetzelfde. Het grote kwaad stuurt een nieuw monster naar de aarde, de Power Rangers worden ingeschakeld en gaan dit kwaad te lijf. Het monster kan het niet aan en wordt magisch vergroot tot maatje wolkenkrabber. De Power Rangers zetten hun gigantische robot in, en er volgt een eindgevecht vol kartonnen huizen en vonken. Dat was het wel zo’n beetje eigenlijk. 

Speciaal voor dit stukje tekst heb ik even een aflevering van de originele serie teruggekeken. Nu moet ik zeggen dat het niet langer dezelfde impact op mij heeft (het is eigenlijk best tenenkrommend allemaal), maar ik kan ook niet ontkennen dat ik kippenvel kreeg bij het eerste ‘Morph’ moment en het ten tonele komen van de Zords (grote robotten). Dat is kennelijk de nostalgie van vroeger die zijn werk doet!

https://www.youtube.com/watch?v=g_yMHtq6FD0

Dag Sinterklaasje – gewoon een gespeelde serie van vroegáh

Oké, nog even eentje in het thema. Lang, láááááng voor die hele discussie over de kleur van onze Piet was er ‘Dag Sinterklaasje’. Een serie die ik iedere Sinterklaas steevast keek, en wat voor mij gewoon hoorde bij het feest zelf. Ik heb even wat teruggekeken op Youtube, maar alleen al het openingsdeuntje zorgde voor een kakelend huidje op mijn armen. 

In deze serie volgen wij Bart, een vrolijke, naïeve jongen met zijn strakke shirtje standaard in zijn broek. Bart is goede vrienden met de Sint en Piet (in deze serie, die op boeken is gebaseerd heeft de grijsaard maar één piet), en hij gaat vaak bij hen op bezoek. Tijdens ieder bezoek staat er eigenlijk een bepaalde vraag centraal, een vraag die het universum van de Sint enigsints moet verduidelijken. Zo kom je erachter of Sint zijn mijter af doet onder de douche, hoe hij aan geld komt en wat zijn lievelings Sinterklaasliedje is. Dit alles wordt speelt zich af in het kasteel van de Sint, en wordt uitgespeeld door verschillende acteurs. 

Wat mij altijd aansprak aan deze serie is de sfeer. Het had altijd een heerlijk winters, warm en gezellig sfeertje. Dit is echt hoe ik Sinterklaas zie leven en wonen. Niet alleen de sfeer, maar ook de acteurs zijn enorm overtuigend in hun rol en hebben onderling een heerlijke dynamiek. De Sint kan lekker chagrijnig zijn, de Piet heeft kennelijk iets te veel suiker gehad en Bart is de goedzak die graag een wit voetje mag halen bij de goedheiligman. 

Nu is dit een oude serie, en dat kan ook niet anders want ik bespreek hier shit van vroeger. Ik moet er dan ook bij zeggen dat de piet in deze serie nog de oude vormgeving kent. Stoor jij je hier aan, dan raad ik je aan de serie niet te kijken. Promoot ik het omdat ik voorstander ben van de ‘oude’ look? Nee, ik wil mij daar helemaal niet in mengen, ik promoot het omdat het vroeger een hele vermakelijke serie was die voor mij echt hoorde bij het feest. Ik hoop dat dit begrepen wordt, want van mij mag iedereen in deze wereld lekker zijn zoals hij of zij is (ongeacht overtuiging, seksuele voorkeur, kleur etc.). Oké, einde Miss Universe speech. 

https://www.youtube.com/watch?v=Irla0CE2ouI

Welke dingen keek jij vroeger? Laat het mij weten in de comments!