Strange Brigade review – De brigade blijft te gewoon

Rebellion, het team achter Sniper Elite 4 en nu Strange Brigade, is een studio die risico’s durft te nemen. Denk bijvoorbeeld aan Rebellions andere game: Zombie Army Trilogy, waarin je het mag opnemen tegen Hitler. Zo gek maakt de studio het met third-person shooter Strange Brigade niet, al moet je zeker geen bloedserieuze game verwachten. De eindbaas, Seteki, is wel net zo gek als de voormalig heerser van Nazi-Duitsland, maar op een net even andere manier. Ze is een heksenkoningin die haar hordes mummies op je afstuurt, samen met schorpioenen en vette tussenbazen.

Je speelt in Strange Brigade een soort ontdekkingsreiziger die Seteki moet verslaan nadat ze na 4000 jaar uit haar tombe is gekropen. Dat doe je door honderden van haar handlangers af te maken door ze neer te maaien met geweren, gebruik te maken van vallen of door ze ouderwets in elkaar te schoppen. Terwijl je je al vechtend door vijanden een weg baant naar die ultieme eindbazin, kun je onderweg relieken verzamelen waarmee je amuletten verzameld, en er is door te puzzelen goud te verzamelen waarmee je nieuwe wapens kiest om de tussenbazen de baas te kunnen blijven. Het duurt echter even voor dat allemaal op gang komt, want het eerste uur in de game lijkt vooral te draaien om het tot vervelends toe beschieten van een eindeloze stoet vijanden.

De game pakt wat vaart op wanneer de tussenbazen worden geïntroduceerd, wat gebeurt met enorme letters en veel bombarie om je te imponeren. Het is ontzettend flauw en goedkoop, maar het werkt voor Strange Brigade erg goed, omdat het past binnen de over-the-top stijl die je overal in terug ziet. Zo is er een voice-over die op grappige wijze het verhaal introduceert in een keurig Engels vol gekke opmerkingen en ook de rest van de game regelmatig commentaar levert op wat je doet. Als je bijvoorbeeld een van de verzamelbare katten te pakken krijgt, verzucht hij: ‘I had a cat once. Once!’ Helaas valt de verteller op hectische momenten soms weg. Dat komt omdat er dan een ander lawaaimakend personage doorheen tettert, of hij simpelweg niet over het geluid van je geweer heenkomt.

Zelfs in het doodgaan worden de grappen en grollen doorgetrokken, want dan val je neer op de grond en wordt je opgesloten in de dichtstbijzijnde savepoint: een sarcofaag. Je moet eruit zien te komen om verder te gaan, want anders zit je personage je vanuit de holle kist allerlei geks toe te roepen dat maar half verstaanbaar is. Gelukkig is hij of zij met een druk op de knop weer buiten.

De game laat zich door de humor, de personages en de ontdekkingsreisthema’s al vrij snel vergelijken met Indiana Jones. Daarnaast moet je net als hij oppassen voor vallen waarbij je in tweeën kan worden gehakt door een stel heen en weer zwaaiende bijlen, maar je kunt die ook zelf af laten gaan en daarmee vijanden uit de weg ruimen. Het voelt soms alsof je in een schiettent staat waar overal grappige dingen te ontdekken zijn, als je ze maar goed weet te raken. Alleen in deze schiettent komt de uitbater met zijn vrienden ook nog op je af. En is hij in stof gewikkeld.

Daarbij is het een schiettent zonder een duidelijk verhaal. Je kiest een personage zonder dat je iets weet over de plot of over dat personage. Het verhaal wordt daarna wel verteld, maar de personages zelf zijn maar een willekeurige groep mensen die in de game verder ook geen ontwikkelingen doormaken of überhaupt karakter tonen. Je kiest een personage op basis van het uiterlijk. Wil je een vrouw met bodypaint, een netjes uitgedoste man of liever een boerenkinkel?

Elk personage heeft daarentegen een eigen vaardigheid. Zo heeft de gebodypainte Nalangu een ‘fast movement’-skill waarmee ze sneller beweegt en een ‘Vampire Strike’ waardoor ze steeds een beetje health krijgt als ze succesvol een melee-aanval uitvoert. Het zijn echter slechts skills met maar een kleine impact waarvan je weinig merkt tijdens het spelen.

Gelukkig kun je die team daadwerkelijke persoonlijkheden geven door met drie vrienden online te spelen – er is helaas geen lokale co-op. Online multiplayer bestaat uit de campaign, een hordemodus en score attack waarin je een zo lang mogelijke ketting van doden moet zien te maken in zo min mogelijk tijd. Je kunt deze multiplayerpotjes met vrienden doen of met onbekenden. Alle spelers kunnen overigens hetzelfde personage kiezen, dus je kunt zomaar opgezadeld zitten met een vierling. Ook een vreemde brigade, maar wel wat verwarrend om mensen uit elkaar te houden. Het past ook wel weer bij de domme situaties waarin je terecht kunt komen, waarbij je nietsvermoeiend wordt beslopen door ondoden of een val laat afgaan waar je collega naast staat.

Daarnaast is Strange Brigade sowieso al wat verwarrend, omdat je in de game wordt gegooid zonder uitleg van wat je moet doen en de voice-over is vrijwel het enige dat voor een beetje context zorgt – als je ‘m al kunt horen. Als je bijvoorbeeld opdracht krijgt naar iemands hut toe te gaan, dan hoor je pas later of zelfs helemaal niet waarom dat nodig was. Daarnaast is je wapenarsenaal aan het begin erg zwak en zelfs upgraden onderweg maakt in gevechten weinig verschil. Het wordt later gelukkig goed gemaakt als je meer wapens kunt kiezen zoals kruisbogen met explosieven.

De niet heel vliegende start van de game wordt later goedgemaakt door de geweldige verwijzingen naar het oude Egypte. Je wandelt bijvoorbeeld in rijke, groene gebieden vol bouwwerken als piramides en versierde zuilen, en er zijn hemelblauwe katten die naar je miauwen en die je stuk moet schieten om ze te kunnen verzamelen. De tussenbazen, zoals een minotaur, passen ook goed in die sfeer.

Terwijl de spelwereld gaandeweg tot zijn recht komt en de schietactie verbetert, krijg je ook wat puzzels voor de kiezen om deuren te openen. Je moet meestal een combinatie van hiërogliefen ontfutselen en die beschieten, en achter die deur vind je dan meestal goud of een goodie. Daarnaast kun je nog zestien speciale amuletten vrijspelen, waaronder eentje waarmee je de ondoden voor jou laat vechten of waarmee je ze in kippen verandert. Het is een leuke toevoeging, maar heel origineel zijn ze niet.

Dat geldt eigenlijk voor heel Strange Brigade. Het spel doet weinig nieuws, maar juist door de setting en de humor is het heel vermakelijk. Zeker als er nog een schepje bovenop die humor wordt gedaan door vrienden die ‘per ongeluk’ een val laten afgaan waar jij natuurlijk net op staat.

Strange Brigade is sinds 28 augustus beschikbaar voor pc, PlayStation 4 en Xbox One. Voor deze recensie is de game gespeeld op een PlayStation 4.