Super Mario Party review

Het concept van de Mario Party-games is een beetje verwaterd door de jaren heen. De eerste acht games zijn grofweg op dezelfde manier te omschrijven: je gooit om de beurt een dobbelsteen om vakjes op het bord vooruit te gaan en zo snel mogelijk sterren te verzamelen terwijl je tussendoor minigames speelt. Een nieuw deel voegde misschien nieuwe items toe, gebruikte een gekke gimmick voor minigames (we zijn Mario Party 6 met bijbehorende microfoon niet vergeten), of een andere redelijk minimale aanpassing.

De games die hierna kwamen probeerden de franchise nieuw leven in te blazen, maar met weinig succes. Dat alle personages in één wagen zaten om voort te bewegen of dat ministerren de plek van normale sterren hadden ingenomen, schrok zelfs diehard Mario Party fans af. Nintendo heeft gelukkig goed door dat een retour naar de gloriedagen noodzakelijk is om Super Mario Party voor de Switch te laten slagen. De klassieke modus is bijvoorbeeld bijna helemaal terug zoals je hem kent van vroeger.

Het eerste dat opvalt is echter de grafische update. Bekende personages spatten van je scherm af met uitstekende animaties, zoals je inmiddels gewend bent van first party-games op de Switch. Vooral de kleine visuele details in de achtergronden van de spelborden maken indruk.

Naast de grafische vooruitgang springt in het oog dat dobbelstenen anders werken dan voorheen. Naast een normale dobbelsteen waarmee van 1 tot 6 gegooid kan worden, hebben personages nu een eigen dobbelsteen met ieder andere kansen. Een extreem voorbeeld daarvan is die van Bowser, die een 10 als hoogste optie heeft, maar ook een -3 kan gooien. Het lijkt een kleine verandering, maar zorgt voor een nieuwe laag strategie en een reden om eens als Peach te spelen in plaats van Yoshi.

Misschien wel het leukste nieuwigheidje aan Super Mario Party is dat de Nintendo-mascottes die eigenlijk niet meedoen aan het feestje toch als Ally kunnen deelnemen. Wanneer je als speler namelijk op een Ally-vakje landt of een Ally-item gebruikt, krijg je een willekeurig gekozen personage aan je zijde. Dat zorgt ervoor dat je bijvoorbeeld een Goomba als bondgenoot krijgt die ook daadwerkelijk achter je aan hobbelt op het bord. Het voordeel van een Ally is dat je ook hun unieke dobbelsteen ter beschikking krijgt en daarnaast nog eens een extra worp van een of twee vakjes erbij krijgt tijdens elke beurt. Het loont dus om zo snel mogelijk een vriend op te zoeken en gebruik te maken van deze voordelen.

Het bonkende hart van elke Mario Party bestaat echter natuurlijk uit de berg minigames die je voorgeschoteld krijgt. Voor deze Switch-versie zijn er meer dan tachtig spelletjes gemaakt, die gevarieerder dan ooit zijn. Alle facetten van de Joy-Con-controller worden benut voor de minigames, wat betekent dat je niet alleen de analoge stick en de knoppen gebruikt, maar ook met de controller aan het zwaaien bent en HD Rumble-trillingen aan moet voelen om bijvoorbeeld vlees te bakken of met een tennisracket op je tegenstanders in te slaan.

Je hoeft overigens niet bang te zijn voor de nachtmerries die je kreeg tijdens het Wii-tijdperk, want je wordt niet doodgegooid met motion controls in elke minigame. Daarnaast werken deze minigames zonder enig probleem, waardoor we het helemaal niet erg vonden om af en toe een beetje te zwiepen met onze armen.

Super Mario Party heeft ook genoeg nieuws voor liefhebbers die graag iets anders dan de bekende bordspelmodus spelen. De meest revolutionaire toevoeging is de Partner Party-modus, waarin je een eigen pad mag kiezen, zoals dat recent nog is toegepast in Mario + Rabbids: Kingdom Battle. Het voelt heerlijk verfrissend om niet gebonden te zijn aan de vaste route. Je bent uiteraard nog afhankelijk van het getal dat je dobbelt, maar het kiezen van je eigen pad geeft meer controle dan je gewend bent. Voor een game die vooral draait om geluk, is dit een toevoeging die de speelduur flink verlengt.

Overigens is er tevens een coöperatieve speelstand aanwezig waarbij je met z’n vieren in een bootje zit en tegen ballonnen aan moet botsen om minigames te spelen. Dat is waarschijnlijk vooral leuk voor ouders die liever niet moeten doen alsof ze verliezen van hun kinderen, maar heeft niet veel te bieden aan de normale gamer.

Ook nieuw is de Sound Stage-modus, waarin je op vermakelijke wijze ritmische finesse moet vertonen in de stijl van de geniale Rhythm Paradise-games. Minder geslaagd zijn de oppervlakkige minigames waarbij je twee Switch-consoles naast elkaar zet om één spelarena te verdelen over de twee schermen. De techniek erachter is heel gaaf, maar na een keertje proberen heb je het wel gezien. Daarnaast zal het redelijk zeldzaam zijn om twee Switches met ieder een exemplaar van Super Mario Party bij elkaar te vinden, waardoor het merendeel van de spelers deze functie nooit zal zien.

Daarnaast missen veteranen van de serie misschien wat diepgang vanwege de focus op jongere spelers. En hoewel nieuwe personages als Monty the Mole(!) en verschijningen van King Bob-omb uit Super Mario 64 worden gewaardeerd, hadden we graag gezien dat er iets meer gebruik werd gemaakt van de rijke Mario-geschiedenis door misschien een Mario Galaxy-level of Kuribo’s Shoe uit Super Mario Bros. 3 toe te voegen.

Een andere milde teleurstelling is het gebrek aan ondersteuning voor handheld-modus en Pro Controllers. Dat je alleen de Joy-Con kan gebruiken is logisch vanwege de unieke minigames, maar extra besturingsmogelijkheden waren toch fijn geweest. Vooral omdat nog lang niet iedereen vier Joy-Cons in huis heeft om een volwaardig potje Mario Party te kunnen spelen. Desondanks is het Nintendo gelukt om de geliefde formule over te zetten naar de Switch. Een aantal minpunten ten spijt is dit weer een erg vermakelijke Super Mario Party om vriendschappen mee te testen.

Super Mario Party is vanaf 5 oktober beschikbaar voor Nintendo Switch