Tbt: Luigi1985’s Retroweekend #1

Dames en heren, jongens en meisjes en ieder persoon die zich anders identificeert, welkom bij de eerste editie van…. Luigi1985’s Retroweekend!! De special waarin een volwassen vent vertelt hoe hij het videospelletjes, die hij als stuk minder volwassen vent speelde, herbeleeft. In deze editie heeft de persoon in kwestie afgelopen weekend zijn GameCube opnieuw aangesloten en speelde hij twee games waar hij ontzettend toffe herinneringen aan heeft. 

Viewtiful Joe

Deze game uit 2003 deed me destijds denken aan een oude PC-demo die ik had: Comix Zone, een beat’m up geheel in comicstijl. Viewtiful Joe is dat eigenlijk ook. Het spel heeft een toffe cellshaded stijl die anno 2022 nog steeds prima oogt. Even een HD-laagje er overheen en hij zou technisch gezien zo opnieuw gereleased kunnen worden. Dat komt ook omdat de audio, met goede stemacteurs, lekkere achtergrondmuziek en coole geluidseffecten, ook van een hoog niveau is. 

Hoewel het spel kleurrijk oogt, werd ik er direct aan herinnerd dat de moeilijkheidsgraad lekker hoog ligt. Omdat je de keuze hebt tussen ‘Kids’ en ‘Adult’ en je jezelf niet als kind wil bestempelen, kies je natuurlijk voor die laatste optie, maar daar kwam ik er toch al snel achter dat het een lange weg zou worden om het spel op dat niveau uit te spelen. Het spel heeft een speelduur van ongeveer zeven uur voor het hoofdverhaal, maar op ‘Adult’ ga je gegarandeerd vaak opnieuw moeten beginnen met levels. Daarom switchte ik na een uurtje toch naar ‘Kids’.

Op dat niveau ben ik ongeveer halverwege de game geraakt en ik kan niets anders dan concluderen dat deze negentien jaar oude game nog steeds geweldig is. Zodra je hoofdpersonage Joe tot Viewtiful Joe getransformeerd kan worden, gaat er een wereld aan toffe moves voor je open. Je kan de tijd vertragen en versnellen en er is een optie om in te zoomen, waardoor je nog meer aanvallen kan uitvoeren. Ontwijk je op de juiste momenten aanvallen van de tegenstanders, dan kan je met de juiste knoppencombinaties lange combo’s aan elkaar rijgen. Dat zal je goed doen, want het spel schroomt niet om je af te zeiken als je niet goed vecht. Dan verschijnt er namelijk een ‘Baaad’ of ‘Crappy’ in beeld en zeg nou zelf: iedereen hoort toch liever dat ie ‘Awesome’ of ‘Viewtiful’ is?

Viewtiful Joe is uitstekend oud geworden. Het spel is na negentien jaar nog steeds geweldig op te spelen. Komend weekend ga ik er zeker mee verder en misschien, heel misschien ga ik mezelf nog eens kwaad maken en tijd investeren om het ook op het volwassen niveau uit te spelen.

Sonic Adventure Battle 2

Dat kwaad maken heeft bij Sonic Adventure Battle 2 niet zo lang geduurd. Man, man, man wat is deze game slecht oud geworden. Ik vraag me zelfs af of de game überhaupt ooit goed is geweest, want wat ik ervoer was eigenlijk niet acceptabel, maar daarover later meer.

Sonic Adventure Battle 2 was namelijk mijn eerste GameCube-game en ik was daar destijds ontzettend blij mee. Ik speelde het spel dag en nacht en genoot vooral van de snellere levels met Sonic en Shadow. Mijn herinneringen waren zo goed, dat het spel zelfs een plekje in mijn top 50 heeft weten te bemachtigen. Nou, maak er nu dan maar een top 49 van…

Sonic laat zich namelijk zo slecht besturen dat je overal maar tegen aan loopt. Hij gaat simpelweg te snel en de gevoeligheid van de controller is niet logisch. Het heeft niet geholpen dat ik er pas na een minuut of tien achter kwam dat je met de schouderknoppen de camera kon draaien in plaats van met de ‘logische’ C-stick, maar zelf met die wijsheid was het lastig.

Bij de Sonic- en Shadowlevels gaat het als je eenmaal in een flow zit nog wel aardig, maar zodra je om welke reden dan ook tot stilstand komt, dan wordt het een behoorlijk klungelig. De levels met Knuckles en Rogue, waarin je op zoek gaat naar edelstenen, zijn op zich zelf al saai, maar ook hier wordt het nog verder verpest door de onhandige besturing en rommelige camerastandpunten. Dan zijn er nog schietlevels waarin Tails en Dr. Eggman gigantische machines besturen. Deze zijn iets vermakelijker dan de zoeklevels, maar het is eigenlijk simpel buttenbashen en schieten. 

Wat me verder enorm stoorde is de audio. Tijdens de levels worden er best aardige nummers afgespeeld, maar sommige geluidseffecten, zoals die bij het verplaatsen van grote rotsen, gaan door merg en been. Wanneer je met Sonic langs geparkeerde auto’s rent en er per ongeluk een raakt, klinkt het bijna net zo erg als de juf van vroeger die met haar teennagels over het schoolbord schuurde. 

Sonic Adventure Battle 2 zal voor mij echter wel een mooie herinnering blijven, maar dan vooral als onderdeel van de mooie tijd die mijn vrienden en ik vroeger ten tijde van de Gamecube hadden. Van het spel zelf is niet zo veel meer overgebleven, al vind ik de Soniclevels, ondanks de gebreken, diep van binnen nog wel aardig om te spelen als je eenmaal in de flow zit.