Tears of the Kingdom is irritant op een goede manier

Vastgehouden in de sterke greep van een goede open wereldgame, dat is hoe ik me momenteel voel. Lezers van de wekelijkse rubriek ‘Wat spelen we dit weekend’ weten dit. Al maanden noem ik Legend of Zelda: Tears of the Kingdom. Ja, ik heb ook wel zin om een keer een andere game te spelen, maar ik kan het niet. Ik kan het echt niet, want dit spel moet en zal eerst uitgespeeld worden. Meestal is het ontzettend tof, vaak ook een tikkeltje irritant, maar dan wel op de goede manier. Voorlopig ben ik nog niet klaar.

Bezigheidstherapie

De game had al lang uitgespeeld kunnen zijn, als de focus puur en alleen op main story was gericht. Het probleem is echter dat het niet kan. Of liever gezegd: “Ik kan het niet.” Het immens grote Hyrule biedt op vrijwel iedere vierkante meter wel een activiteit. “My friend and I are separated!”. Het zoveelste Korokzaadje dat van zijn vriend gescheiden is. Het rooksignaal van zijn vriend is zichtbaar, maar eigenlijk heb je geen zin om hem er heen te brengen. Toch doe je het: het kost je immers maar een minuutje of twee en je kan er zelfs voor kiezen om het op een creatieve manier te doen. Bind hem vast aan een raket en schiet hem er naar toe, of zet m achter op de koets van je paard. Mijn paarden heten overigens Johan, Waldema en Jaap. Die laatste was een vermist gouden paard dat ik voor iemand teruggehaald heb, maar bij terugkomst vond de persoon in kwestie het toch beter dat ik m hield. Niet erg. Super snel paard.

Ik dwaal af, precies zoals ik tijdens het spelen van Tears of the Kingdom zo vaak doe. In de verte zie je een Shrine (een kleine tempel waar je leuke puzzels oplost voor een beloning). Eigenlijk was je bezig met een hoofdmissie, maar die Shrine moet toch gehaald worden, maar verrek er is ook nog een boerderijtje. Even vast wat gerechten koken. O, er staat nog iemand een beetje panisch te bewegen. Even checken wat er aan de hand is. Natuurlijk, ik help wel even om die monsters iets verderop te verslaan. Weer verder naar de Shrine. Hee, een grot. Eerst maar even verkennen. Best groot deze grot. Een ondergrondse Shrine? Nou ja, pak ik die toch ook even mee. Opeens hoor ik in het echte leven mijn vriendin van de trap naar beneden lopen: “Het WK Atletiek is op TV. Zullen we dat kijken?” De Switch gaat uit. Die Shrine kan morgen ook nog wel.

Op deze manier gaat het bijna iedere speelsessie in Tears of the Kingdom. Soms speel ik drie avonden zonder ook maar een hoofdmissie te spelen. De vierde avond dwing ik mezelf dan om echt verder te gaan met het verhaal en dat is over het algemeen ook wel wat leuker dan ‘de rest’. Daarom is het soms wel irritant dat er zoveel ‘rest’ is, maar het goede nieuws is dat al deze afleidingen in de vorm van Shrines, zij-missies, Korok seeds en noem het allemaal maar op ook gewoon van hoog niveau zijn. Bovendien krijg je er regelmatig iets moois voor terug.

Alles naar de kl#te

Voor veel gamers was het wel een dingetje dat alle wapens en schilden in Breath of the Wild kapot konden gaan. Zelf heb ik me er niet aan gestoord, maar ik kan wel begrijpen dat het soms irritant is. Heb je net een goed wapen, is ie na drie gevechten al rijp voor de container. Bij Tears of the Kingdom geldt hetzelfde. Echter, heb je hier de mogelijkheid om je wapens en schilden te fuseren met allerlei spullen die je onderweg tegenkomt. Maak je een rots aan je zwaard vast, dan is het gemakkelijk om andere rotsen kapot te slaan, kies je voor een zogenaamde ‘flame emitter’ dan werkt je wapen als een soort vlammenwerper. Een eindeloos scala aan mogelijkheden.

Bij mij brengt het een soort verzamelwoede naar boven. Nog meer wil ik alles uitkammen, op zoek naar delen om mijn wapens te versterken. Best irritant op sommige momenten misschien, maar ten opzichte van Breath of the Wild is het ook een verademing: zo’n sterk wapen heb je immers zo weer gefixt. Net zo snel is ie weer naar de kl#te.

Zoals je wellicht weet, kan je naast het fuseren van alles creëren om je het leven iets gemakkelijker te maken. Van hover boards tot zeilboot en van luchtballon tot een slee met raketten. Deze Zelda-game laat je allerlei onderdelen verzamelen om iets moois te maken, waardoor het een grote speeltuin wordt waarin er zelden slechts een oplossing is. In een minigame moet je binnen een bepaalde tijd zo ver mogelijk van de startlijn af zien te komen. Je hebt daarvoor enkele onderdelen tot je beschikking om te gaan bouwen. Het mooie ervan is dat je hierin je creativiteit ontzettend goed kwijt kunt. Het vervelende is: als je eraan begint, dan ben je zo weer een uur verder.

Zo blijf je aan de gang

Het woord ‘irritant’ is voor Tears of the Kingdom een compliment. Het is irritant dat deze game je steeds weet te verleiden om toch nog even iets anders te gaan doen. Je weet namelijk dat het het waard is, waardoor je bijna niet aan die verleiding voorbij kan gaan. Het spel beloont je voor iedere inspanning die je verricht. Daarom zullen jullie de komende weken nog vaak van mij horen dat ik de prachtige wereld van Hyrule met diens toffe personages aan het verkennen ben. Eigenlijk zouden jullie dat ook moeten doen. Leg die andere spellen maar even weg…