RoginaHassan Na het zien van de laatste Hogwarts Legacy-gameplaybeelden, werd een jeugdherinnering teruggehaald die jarenlang verborgen was. Sommige stukken van de gameplay riepen vooral herinneringen op aan de originele Harry Potter pc-trilogie. Hoewel Harry Potter-games vroeger bijna elk jaar uitkwamen, zoals voor de DS en Wii, is deze trilogie een stukje nostalgie dat zeker herdacht mag worden voordat Hogwarts Legacy waarschijnlijk iedereens hart zal stelen.
Harry Potter en de Steen der Wijzen (2001)
De PC-trilogie was in Nederland te koop met Nederlandse taalondersteuning, iets wat de games een stuk toegankelijker maakte voor de Nederlandse jeugd. De eerste game, Harry Potter en de Steen der Wijzen, was de eerste Harry Potter-game die de 7-jarige ik oppikte. Op mijn oude computer en historische muis beleefde ik vele uren aan speelplezier, ook al waren de graphics om te huilen. Dat boeide niet echt, want de magie en verwondering die deze game teweegbracht was hoe dan ook effectief op mijn kinderbrein.
Het spel is ontwikkeld door KnowWonder en uitgegeven door EA en Warner Bros. Interactive Entertainment. Het volgt de gebeurtenissen van het eerste Harry Potter-boek een stuk nauwer dan de film. Zo kwam ik spelenderwijs achter het bestaan van de klopgeest Foppe (Peeves, voor de Engelse fans) en de toverdrankproef voordat Harry Voldemort kon confronteren aan het einde van het verhaal. Als kind snapte ik niet goed waarom deze ‘nieuwe’ elementen toegevoegd waren aan de game, want ze zaten immers niet in de film. Toen ik op latere leeftijd de boeken las, kreeg ik er juist meer bewondering en waardering voor.
Qua gameplay is het natuurlijk niet te vergelijken met hedendaagse games, laat staan met wat Hogwarts Legacy tot nu toe heeft laten zien. Toch is het voor zijn tijd prima te doen en kon ik toch her en der vergelijkingen spotten tussen gameplay van deze game en Hogwarts Legacy. Je kunt bijvoorbeeld het kasteel en haar terrein verkennen in een soort semi-open wereldstijl, lessen bijwonen om spreuken te leren of te upgraden en ook de populaire sport Zwerkbal was van de partij. De mogelijkheid om te duelleren was er ook, hoe magertjes het soms ook was, maar dit werd wat beter opgepakt in de tweede Harry Potter pc-game.
Harry Potter en de Geheime Kamer (2002)
De charme zet zich voort in het tweede pc-deel: Harry Potter en de Geheime Kamer. De gameplay van deze game is mij een stuk beter bijgebleven, al is het misschien alleen omdat het een stuk vloeiender speelde dan deel één. De semi-open wereld verkennen vergroot de herspeelbaarheid van de game. De verschillende verzamelobjecten die je kunt vinden, de vele voorwerpen waarmee je een interactie kunt aangaan en natuurlijk het verzamelen van Smekkies in alle smaken blijft verassend lang boeiend.
Het leveldesign is verder simpel maar effectief. De lessen dienen als een soort parcours met verschillende vijanden en geheimen die je op je tenen houden. Buiten de lessen om kun je het rustiger aan doen en nieuwe spulletjes kopen met je Smekkies, of deze gewoonweg ruilen met de gewillige leerling. De spreuken die je leert helpen je natuurlijkerwijs ook met het volbrengen van het verhaal. De Geheime Kamer bereiken en trotseren vergt namelijk wel behoorlijk wat doorzettingsvermogen voor een twaalfjarige. Iets wat de games sowieso extra waarderingspunten geeft, is dat de verzamelkaarten die je kunt kopen of vinden meer achtergrondinformatie geven over (on)bekende heksen en tovenaars.
Er is ook meer ‘combat’ toegevoegd aan de game door het verhaalelement van duelleren, een onderdeel dat leerlingen moeten leren bij het vak Verweer Tegen de Zwarte Kunsten. Ook lijkt het aantal vijandtypen een stuk groter dan in Harry Potter en de Steen der Wijzen. Het feit dat je gnomen bijvoorbeeld simpelweg kunt oppakken en terug smijten in hun vieze holen is ook een vermakelijke toevoeging die de game net een stukje absurder, maar ook leuker maakt. De spinnen uit het Verboden Bos en de enorme basilisk ontbreken natuurlijk ook niet en voornamelijk die eerste zien er griezelig eng uit, zelfs met twintig jaar oude graphics.
Harry Potter en de Gevangene van Azkaban (2004)
De derde EA-Harry Potter-game, De Gevangene van Azkaban, is innovatiever dan voorgaande delen. Naast dat de game een iets andere look en feel heeft, is het ook de eerste game waarin je niet alleen als Harry speelt. Je kunt er namelijk ook voor kiezen om als Ron of Hermelien te spelen, die in dit deel vaker aan de zijde van Harry mee rennen en vechten. Bovendien heb je, geheel in lijn met het bronmateriaal, ditmaal ook de Sluipwegwijzer tot je beschikking.
Er zijn daarnaast meer items om te verzamelen en nieuwe spreuken en vaardigheden om te meesteren als Harry, Ron of Hermelien. Bijvoorbeeld dat Hermelien bepaalde dieren kan besturen met een bezwering, waarmee de speler tijdelijk kan spelen als konijn of een draakje. Harry heeft daarentegen het genoegen om op de hypogrief Scheurbek te vliegen, iets waar Zwekbal niet mee te vergelijken is. De levels lijken in dit deel een stuk langer en uitgebreider, wat soms een beetje herhalend kan aanvoelen, maar dat kan vergeven worden omdat het verkennen van Zweinstein leuk tijdverdrijf blijft. Zelfs al zwerven er nu griezelige Dementors rond…
Het einde van de game is de reden dat het mijn minst geliefde deel van de trilogie is. Nadat het verhaal rond is, is de game namelijk niet afgelopen. Je moet blijkbaar je derdejaars vakken halen met een perfecte score voordat je Zweinstein mag verlaten. Best logisch, natuurlijk, maar niet bepaald leuk als dat het enige is waarvoor je de game nog speelt. Aan de andere kant is dit wel leuk voor mensen die de game voor de volle honderd procent willen uitspelen. Succes daarmee, want zoals ik al zei: er zijn héél wat interessante hebbedingetjes om te vinden en verzamelen.
Alle drie de games hebben een special plekje in mijn jeugdherinneringen. Aangezien Hogwarts Legacy deze herinneringen opriep, kan ik niet anders dan met volle enthousiasme afwachten hoe deze nieuwe Harry Potter-game de magie in stand gaat houden. Mensen die niet kunnen wachten op Hogwarts Legacy of simpelweg meer willen weten over de wereld van Harry Potter, kunnen deze drie games zeker nog een kans geven.
Deze games hadden een betere soundtrack dan de films imo. Zat die kerel van de TES-games achter geloof ik.
Voor mij zijn de Harry Potter games puur jeugdsentiment, dit komt ook omdat ik ook de boeken las. De games wisten met het typische EA sfeertje en grafische stijl (dat was toen echt nog iets positiefs) het stukje dat HP zo magisch maakt echt over te zetten. De verwondering van het doorzoeken van een eeuwenoude spelwereld deed mij als kind ongelofelijk genieten. Ik ben ook blij dat ze de eerste HP games hebben ontwikkeld met een kinderpubliek in het achterhoofd, hierdoor voelden ze aan als 3D sprookjes waar kinderen en andere jeugdigen zich volledig in onder konden dompelen. De franchise groeide gaandeweg uit tot een wat meer volwassen iets, ook de games (en de aankomende game) hebben deze groei doorgemaakt. Een ontwikkeling die qua boeken voor mij perfect was ; ik werd volwassener terwijl de boeken dit ook deden. Deze parallel werkte voor mij. Maar qua games had dit voor mij niet hetzelfde effect. Want na deeltje 3 is er imo geen goede titel meer uitgekomen.
de HP franchise kun je wat mij betreft dan ook haast zien als een persoon = begon als kind, werd puber en uiteindelijk volwassen. Toch ligt de kinderlijke fase van deze reeks mij het meest nauw aan het hart, en dat komt voor een groot deel door de games. De GBC games zijn trouwens ook geweldig, misschien moet je die eens proberen, volgen de boeken nauwer dan de films.
Bedankt voor het ophalen van de herinneringen! Mooi stukje 🙂