The Division 2 review in progress – Utopische dystopie

Om meteen met het belangrijkste te beginnen: de game draait als een zonnetje. Heel af en toe was er een onverklaarbare dip in framerate, en zelden tot nooit bedorven bugs het speelplezier; de uiteindelijke game lijkt netjes afgewerkt te zijn, zeker voor een spelwereld van deze grootte. Het enige wat is overgebleven van de problemen in de beta is de pop-in.

Daarentegen benaderen de personages die kwaliteit absoluut niet. Ze zien er niet geloofwaardig uit, lijken een soort opgedirkte poppen en ze veroorzaken totaal niet de emotie die hun prima voice-acting probeert over te brengen. Zo vertelde een moeder half in tranen dat ze haar dochter zocht, maar de enige emotie die ze opriep was milde afschuw. De wereld van The Division 2 is zo mooi en zo sfeervol en daardoor wordt de lelijkheid van de npc’s enorm uitvergroot.

Gelukkig geldt dat alleen wanneer je face-to-face met de vele bewoners van Washington D.C spreekt en niet wanneer je er al schietend in rond rent. Hoewel de omgevingen anders doen vermoeden, is het een waar feestje om soepel van schuilplek naar schuilplek te rennen en vijanden te doorzeven met kogels. Vijanden zijn divers en gedragen zich veelal slim, al hangt het af van welke factie er in je vizier staat.

Leden van de Hyena’s willen zich stoer gedragen en komen soms schreeuwend op je afgerend. Ze proberen te flankeren, maar de nadruk ligt op stoerdoenerij en intimidatie. Wanneer je tegen de True Sons vecht, merk je dat deze jongens en meiden flink slimmer te werk gaan. Ze roepen orders, helpen elkaar, schuilen zeer actief en schieten je, als je even niet oplet, in de rug. De Outcasts zijn mafkezen die zelfs zelfmoordcommando’s op je afsturen en handelen als een combinatie tussen de eerdere twee. Tot slot is er de Black Tusk, de elitetroepen uit in de endgame content van de game.

Wat The Division 2 zo tof maakt, is dat het echt aanvoelt alsof al die facties elkaar het leven zuur proberen te maken en territorium willen veroveren. Ondertussen doe jij je best om burgers en hun provisorisch geknutselde dorpjes te helpen. De game geeft je niet het gevoel alsof het allemaal van jou afhangt, alsof jij de enige persoon bent die deze ellende kan oplossen. Die burgers knallen er zelf ook lustig op los en zijn helemaal niet zo weerloos. De ellende lijkt te groot om door één koene Division-agent te worden opgelost.

Wil je de burgers helpen, dan kan dat op flink wat manieren. Zo kun je zijmissies doen, die best aardige verhalen te vertellen hebben, je kunt centrale punten veroveren en gevangenen bevrijden. Verder zijn er nog allerlei andere dingen te doen, zoals het stoppen van de verspreiding van propaganda en het veroveren van voorraden of wapens. De verschillende onderdelen bieden niet bijzonder vernieuwende gameplay, maar omdat ze zo divers zijn, voelen ze nooit vervelend aan – in tegenstelling tot in de eerste The Division, waar sommige taken vrij hersenloos en saai zijn.

In deel één kreeg de spelwereld door het verzamelen van voice-recorders en teksten wat meer inhoud. Ook kun je een blokje om rennen om een nieuw stukje info te vinden. Het is geweldig om iets te vinden waar bijvoorbeeld uit blijkt dat sommige stoere True Sons-leden met bibberende stem vertellen dat ze die Outcasts maar een stel enge mafkezen vinden. Buiten achtergronddingetjes is er echter nog maar weinig te merken van een verhaal in de game. Alle missies die ik heb gespeeld waren tof, maar bevatten min of meer complete verhalen. Een echt overkoepelend verhaal is er vooralsnog niet te bekennen.

The Division 2 verschijnt 15 maart voor PlayStation 4, Xbox One en pc. Hou InsideGamer.nl in de gaten voor de volledige review.