The Legend of Zelda: Link’s Awakening review – Sterke remake met enkele gebreken

Link’s Awakening is op het eerste gezicht een vreemde eend in de bijt: het spel speelt zich eens niet af in Hyrule, maar op Koholint Island. Link lijdt schipbreuk en spoelt aan op dit mysterieuze eiland, waar hij acht instrumenten moet verzamelen uit diverse kerkers om de zogenaamde Wind Fish te wekken en weer van het eiland af te komen.

En er is wel meer vreemd aan Koholint Island. Zo lopen er diverse personages en vijanden rond die we normaliter alleen zien in andere Nintendo-games. Ook opmerkelijk: ga je onder de grond, dan verandert het spel kort in een tweedimensionale platformer. Met Link over Goombas springen, een blaffende Chomp-Omp achter je aan hebben hollen of personages ontmoeten die wel érg veel weghebben van Mario en Luigi: het is een vreemde gewaarwording in een Zelda-game, maar het geeft Link’s Awakening een eigen gezicht en staat ook nog eens prima in dienst van het mysterieuze plot.

Esthetisch mogen deze elementen dan opvallen, in de praktijk lijkt Link’s Awakening als twee druppels water op die andere top down Zelda-game die in de jaren 90 hoge ogen gooide: A Link to the Past. Net als in die klassieker verzamel je gedurende je avontuur items om nieuwe plekken en kerkers te bereiken. Ook de locaties zijn, ondanks dat het hier om een eiland gaat, erg herkenbaar. Je bezoekt wederom een pittoresk dorpje, doolhofachtige bossen, gebergten, een meer en een woestijn… het is inmiddels overbekende kost voor Zelda-spelers.

Dit riedeltje is niet voor niets jarenlang de structuur van nagenoeg elke Zelda-game geweest. Puzzels in een nieuw gebied oplossen, toegang krijgen tot een kerker en daar een nieuw item vinden om dit trucje nog een keer of acht te herhalen, geeft nog evenveel voldoening als altijd. Toch is het concept inmiddels al zo oud als de franchise zelf. Recentelijk verschenen Zelda-games als Breath of the Wild en Cadence of Hyrule namen deze gameplayloop juist zo sterk op de schop, waardoor Link’s Awakening soms als een stap terug voelt. Het is geen wereldramp, maar voor oudgedienden als ondergetekende laat het de game op bepaalde momenten routinematig aanvoelen.

Dat doet verder niets af aan de uiterst charmante presentatie van deze remake. De prachtige graphics toveren Kohilint Island om tot een levendige speelgoeddoos. Het is werkelijk adembenemend om een spelwereld die je wellicht in je kindertijd eindeloos hebt verkend op zo’n magische wijze naar het heden vertaald te zien worden. Hetzelfde kan gezegd worden van de schitterende herinterpretaties van de toch al pakkende deuntjes uit het origineel.

Het enige nadeel van de verder puike audiovisuele presentatie is dat de framerate bij het betreden van een nieuw gebied zo nu en dan een paar seconden hapert. Dat zijn we niet gewend van het normaliter zo perfectionistische Nintendo en het haalt je dan ook kort uit de sprookjesachtige ervaring. Wellicht zorgt een day one-patch voor soelaas, maar daar was tijdens het schrijven van deze recensie geen sprake van. De haperingen zijn gelukkig van zo’n korte duur dat ze de gameplay niet beïnvloeden.

Buiten de graphics en audio heeft Nintendo niet zo gek veel veranderd aan het origineel. Alle gebieden en puzzels zijn hetzelfde gebleven. Wel nieuw is de aanwezigheid van doodgraver Dampé. Gedurende het spel verzamel je kamers uit kerkers, waarmee je bij Dampé je eigen kerkers kunt samenstellen die andere spelers kunnen doorlopen. Een geinige toevoeging, maar verder niet heel diepgaand. Je kunt immers niet zelf bepalen wat er allemaal in elke kamer te vinden is; het gaat puur om de indeling van verschillende kamers. Ook is er een nieuwe minigame aan de plaatselijke grijpmachine toegevoegd, waarbij je kleine figurines verzamelt om die in de huizen van de bewoners van het eiland te plaatsen.

Dat er nagenoeg niets aan de spelwereld is veranderd, is een keuze die puristen alleen maar zullen toejuichen. Toch had Nintendo er goed aan gedaan enkele gameplay-elementen te moderniseren. Zo kun je buiten een specifieke knop voor je zwaard maar twee andere items toewijzen aan de actieknoppen. Dat is meer dan één item in het origineel (één van de twee actieknoppen op de Game Boy had je immers voor je zwaard nodig), maar gevoelsmatig nog altijd te weinig. Aangezien je bijna altijd de veer nodig hebt om sprongen te kunnen maken, hou je maar één knop over voor een ander item. Dat betekent dat je regelmatig naar het menu schakelt om van items te wisselen. Een bizarre keuze, want er zitten genoeg knoppen op de controller om een derde item toe te kunnen wijzen. Dat had zeker in kerkers, waar je vaak meerdere items in een kort tijdsbestek moet gebruiken, lichte irritaties voorkomen.

Het zijn kleine kritiekpunten die extra opvallen omdat Link’s Awakening verder van uitzonderlijke kwaliteit is. Dit is een Zelda-avontuur pur sang, vol met toffe puzzels, leuke eindbaasgevechten en charmante personages en locaties. Mensen die het origineel hebben gespeeld kunnen 26 jaar na dato een heerlijke trip down memory lane maken, en voor nieuwkomers is het nauwelijks merkbaar dat het om een oude game in een nieuw jasje gaat. Een paar verbeteringen hadden van deze remake echter een uitzonderlijke ervaring kunnen maken.

The Legend of Zelda: Link’s Awakening is vanaf 20 september verkrijgbaar voor de Nintendo Switch.