Thronebreaker: The Witcher Tales wakkert mijn liefde voor cardgames aan – Column

Laatst noemde iemand mijn favoriete game gekscherend The Witcher 3: Wild Gwent, doelend op het feit dat veel spelers verslingerd raken aan de uit de hand gelopen minigame. Ikzelf heb geen tijd om in The Witcher 3 een kaartspel te starten met een willekeurige schoenmaker, want Geralt moet Ciri redden, familiedrama’s oplossen en, vooruit, uitzoeken wie de penis van dat standbeeld heeft gestolen. Ook toen Gwent als op zichzelf staande cardgame verscheen, was ik er na een paar potjes klaar mee. Ik miste actie, verhaal en verloor ook nog eens constant van mensen die beter zijn dan ik.

Thronebreaker: The Witcher Tales biedt daarentegen precies wat ik mis bij cardgames. Met name het The Witcher-waardige verhaal vol met hartverscheurende keuzes, intriges en sterke personages zuigt me voor de zoveelste keer op in die fantasiewereld van Sapkowski. Koningin Meve, een vrij onderbelicht personage in de boeken, verliest haar troon aan Nilfgaard en trekt met een handvol manschappen door verschillende koninkrijken die nog niet eerder in beeld zijn gebracht. De spelwereld die je bewandelt zit vol met overtuigende personages en kleine verhalen die het waard zijn om te horen.

Daarbij doet Thronebreaker iets unieks: het behandelt kaarten als manschappen. De opstelling van je kaarten komt overeen met de opstelling van je leger, waar de game bijzonder creatief mee omgaat. Het ene moment moet je een brandende kar uitschakelen voordat deze je linie omkegelt, het andere moment vecht je tegen een schrikbarend groot monster dat is opgebouwd uit zes verschillende kaarten én zijn familie. De game zit vol met dit soort gevechten en bewaart de beste ideeën voor optionele puzzelgevechten met slechts één oplossing.

Een heuse openbaring is de missie waarin je een kaart ongezien door een speelveld vol vijanden loodst door bewegende kaarten te vermijden. Terwijl je uitrekent of je de volgende beurt een wachter treft, spreken personages tegen elkaar over het belang van ontsnappen alsof het een heuse stealth-missie is. Ik heb nog nooit een game zó vindingrijk om zien gaan met de mogelijkheden binnen het genre. Thronebreaker is geweldig omdat het eigenlijk geen cardgame is. Het is een strategiegame, en nota bene in een ontzettend goed doordachte fantasywereld.

Daarnaast ‘leeft’ het slagveld tijdens gevechten. Manschappen roepen oorlogskreten uit als ze aanvallen, de meeste kaarten hebben mooie animaties en de charismatische Meve zelf staat aan de rand van het slagveld aanwijzingen te geven. Een potje Gwent in Thronebreaker is zowaar spectaculair en de vele animaties spreken tot de verbeelding; in m’n gedachten zie ik twee legers die strijden tot het eind. Het doet me sterk denken aan hoe ik vroeger Yu-Gi-Oh! speelde en stiekem eigenlijk heel veel gaf om cardgames.

Dit vindt zijn oorsprong, zoals wellicht bij velen van mijn generatie, in Pokémon-kaarten. In die typische verzamelfase op de basisschool verzamelde ik digitale zakmonsters, knuffels, films en natuurlijk kaarten. Ik was echter nog te jong om het spel zelf echt te begrijpen, maar tegen de tijd dat Yu-Gi-Oh op televisie kwam, werd nadenken over wat kaarten daadwerkelijk kunnen opeens interessant. De vurige gevechten die in de televisieserie worden gevoerd was exact wat zich in mijn hoofd afspeelde als ik zelf een kaartje legde met een klasgenoot. Uit de kaarten verschenen monsters, iemands levenspunten aanvallen deed écht pijn en roepen dat je je tegenstander aanvalt was blijkbaar nodig om te winnen.

Thronebreaker The Witcher Tales is dankzij het sterk vertelde verhaal en bijkomende keuzes bovendien een volwaardige The Witcher-game, en de manier waarop het omgaat met kaarten is fenomenaal. Door de game besefte ik dat ik vroeger fanatiek cardgames speelde en het spel brengt hetzelfde gevoel teweeg als toen. En dat is knap voor een game in een genre dat ik jarenlang heb genegeerd.