Top 5 Zelda momenten

MMMM was voor mij geen game maar een monumentaal sprookje, het fungeerde als mijn kennismaking met Zelda en ik genoot met volle teugen van dit avontuur. Ik had deze hele lijst met gemak kunnen vullen met momenten uit Majora’s Mask, want het telt er ontzettend veel en stuk voor stuk zijn ze mij even dierbaar. Toch was er een moment dat mij altijd zo vervulde van verschillende emoties, dat ik deze niet onbenoemd kan laten.

Het Masker van Majora heeft namelijk vier reuzen uit verschillende windstreken in zijn macht en het is aan jou deze kwaadaardige betovering te verbreken. Nadat je deze vriendelijke reuzen in agressieve eindbaasvorm hebt verslagen, volgt er bij alle vier een zelfde soort cutscène. Hierbij staat link op een torenhoge pilaar omhuld door wolken, lichtstralen en zeepbelletjes. Terwijl er een prachtig emotioneel beladen soundtrack klinkt ziet je in de verte een groot gedaante staan. Deze gigant begint met passie te zingen, en nadat jij je ocarina hebt gepakt vermengen zijn gezang en jouw gefluit zich tot een waar duet.Deze scène deed mij altijd wat. Ik voelde mij trots omdat ik een hele kerker plus eindbaas had verslagen. Ik voelde de pijn van de reus (pijn uit angst voor de ondergang van het land en zijn gevangen broeders) doorsijpelen in zijn gezang, en ervoer altijd een soort gevoel van verlichting en rust ; we hebben dit varkentje gewassen, en we gaan in alle rust terug naar dag 1 om ook de volgende uitdaging aan te gaan.Een prachtig moment dat keer op keer aanvoelt als een hemelse droom.

Twilight princes is niet mijn favoriete Zelda, daarvoor ging het te weinig buiten het boekje, maar het barst echter wel van de prachtige momenten. Zo ook het voor het eerst naderen van de Twilight Realm. Deze Zone is een soort kanker die het gehele land hult in duisternis en angst. Zie het als ‘the upside-down’ uit de serie Stranger Things (zelfs de monsters uit de Twilight Zone lijken wel wat op de gruwelijkheden uit de Netflix-hit). Het is vervolgens aan Link deze barrière tussen licht en donker terug te dringen en uiteindelijk te verdrijven.

Ik weet nog dat ik deze zone voor de aller eerste keer naderde. Vanuit het verhaal had ik mij er als Wolf-Link al wel eens in begeven, maar dit duistere grensgebied benaderen vanuit de reële wereld was een nieuwe ervaring voor mij. Een ervaring die ik niet snel zal vergeten.Want wanneer je langzaam richting de grote zwarte Twilight-muur loopt, dan kun je niet anders dan onder de indruk zijn. Met iedere stap die je zet verdwijnen de wereldse geluiden om je heen, en lijkt al het veilige licht van de zon plaats te maken voor een ondoordringbare duisternis. Het enige waar de wereld nog uit lijkt te bestaan is jij en die grote zwarte muur met een okergele gloed tegenover je. Wanneer je eenmaal dichterbij bent gekomen verschijnen er vurige tekens op de duistere wand, en rest je nog maar één ding ; die dikke vette groene a-knop indrukken om voorlopig niet meer terug te keren naar de wereld van het licht.Indrukwekkend en prachtig neer gezet. Ik krijg nog steeds kippenvel bij het naderen van de eerste Twilight-grens. Knap werk Nintendo!

Oeh, het was even slikken toen ik na de toffe techdemo op Spaceworld 2000 (die al mijn dromen waar maakte) TWW voor het eerst onder ogen kreeg. ‘Nintendo wat doe je met mijn Zelda!’ was mijn eerste gedachte. ‘Jullie hebben al een kiddie imago, dan moet je nodig met deze tekenfilm aan komen zetten’ was een hersenspinsel die volgde. Gelukkig bleek ik erg voorbarig (hè, dat ben ik nu nooit!), want de grafische stijl was één van de beste beslissingen voor een game als TWW.Het spel mag dan vrolijk en liefelijk ogen, het einde van de game is dit echter allerminst. Juist door deze vrolijke en kleurrijke grafische stijl werd ik zo vlak voor de aftiteling flink verrast door Nintendo. Mijn gehele reis door het ondergelopen Hyrule was prachtig, maar ook luchtig en qua design de meest kindvriendelijke 3D Zelda tot nu toe. Hoe besluiten ze vervolgens dit ‘sprookje’ af te sluiten? Precies, Link jaagt zijn zwaard door het voorhoofd van Ganon en laat hem vervolgens versteend achter op de bodem van de oceaan.Ik kon mijn ogen niet geloven toen dit gebeurde. In een game als Devil May Cry of Dark Souls verwacht je dergelijke brute situaties voor ogen te krijgen, maar niet in een Zelda en al helemaal niet in deze! Man… Mijn tere zieltje moest hier toch echt even van bekomen. Hiermee is onze ‘kiddie’ TWW-Link, naar mijn mening echter wel één van de grootste bad-ass personages uit het gehele Nintendo-Characters-assortiment

Spreek je over OOT, dan hebben mensen het vaak over de water-tempel of over het moment waarop het meesterzwaard uit de steen wordt getrokken. Hoewel ik zeker snap waarom mensen deze facetten aankaarten (had van de iron-boots gewoon een normaal te selecteren voorwerp gemaakt Nintendo, stelletje knuppels), is er toch echt een ander onderdeel uit de game waar ik iedere speelronde weer naar uitkijk.Maar Ben, houd ons niet langer in spanning want waar kijk jij nu altijd zo naar uit (vraagt niemand zich af want jullie hebben wellicht allemaal de titel van dit stukje gelezen)?! Nou, iedere speelronde kijk ik weer uit naar de bos/forest-tempel. Wat een heerlijk kunstwerk is dit toch. Als ik deze tempel in één woord samen zou moeten vatten, dan zou ik zeggen ; ‘onheilspellend’. De muziek is super creepy, je hebt het idee dat de geesten die zich verbergen in deze tempel je constant in de gaten houden en je krijgt sterk het gevoel een eeuwen oude maar vooral verlaten plek te betreden.Het wandelen door deze kerker gaf altijd een soort prettig gevoel van onbehagen. Ook het kleurenpallet binnen dit ‘spookhuis’ heb ik altijd kunnen waarderen. Want de tempel is over het algemeen grijs en groen, dit komt door al het steen en haar eeuwenoude begroeiing. Juist door deze ietwat tamme kleuren, komen de geesten en al hun gekleurde schilderijen en vlammetjes extra prachtig uit en creëren een mooi contrast. Had hen ook grijs, bruin en groen gemaakt en de indruk die zij achterlaten zou lang niet zo groot zijn geweest.Tel daarbij op dat deze tempel ook nog eens de meest sfeervolle en mijn favoriete eindbaas gevecht in de gehele franchise bezit, en het geheel kan niet meer stuk. Want hoe Fantom-Ganondorf aan komt galopperen uit verschillende sfeervolle schilderijen is ongeëvenaard.p.s. Naar mijn informatie zouden ze deze Zelda ooit hebben willen voorzien van een hub-wereld met schilderijen, die net als in Mario 64 zouden fungeren als portalen naar verschillende spelwerelden. Dit idee hebben ze vervolgens laten varen, maar het eindbaasgevecht uit de natuurtempel zou hier een klein restant van zijn.

Laat ik maar gelijk even eerlijk wezen ; SS vind ik met recht de grootste kloten-game binnen de hele franchise (geen slechte game, een slechte Zelda). Waarom? Nou omdat het één grote tutorial is. Ik had echt het idee een kleuter te zijn die constant aan de hand genomen moest worden. De meeste mensen haten de motion-controls in deze game, maar die vond ik over algemeen juist wel tof (behalve die zand/bladblazer, die mij soms als een zwakbegaafde met de remote op de grond door mijn woonkamer liet bewegen). Het was meer het backtracken, de intens saaie overworld en de eeuwige UITLEG(!!!!!!!!) bij alles wat mij zo tegenstond. Het was echt een 13 in een dozijn Zelda die voor de helft uit vulkaan- en woestijngebied bestond. Niet zo boeiend…Maar… Naast de motion-controls was er toch ook echt een ander onderdeel dat ik erg kon waarderen in deze game. Dit was onze Ganon voorganger ‘Demise’. Nee, niet dat monster dat eerst heel cool leek maar later grappige wiebelende witte teentjes leek te hebben (en welke je drie fucking keer moest verslaan). We hebben het hier niet over ‘the Imprisoned’ maar wél over het gevecht met Demise aan het einde van de game.Dit gevecht staat echt gegrifd in mijn herinneringen als een waar spektakel. Het was ontzettend tof om voor de aller eerste keer Ganon (want zo noem ik hem gewoon) in een echt zwaardgevecht naar de grond te brengen. Je voelde je voor de eerste keer echt verbonden met het één op één gevecht tegen het grote kwaad. Iedere slag die je uitdeelde voelde door de motion-controls ook echt aan als een slag, en iedere blok voelde ook aan als een blok. Ik ben in mijn hele Wii-carrière zelden gaan staan tijdens het spelen van een spel, maar speciaal voor dit gevecht heb ik al mijn meubels aan de kant geschoven. Want Demise kreeg van mij te maken met zijn eigen demise.Wat vet, en wat een adrenaline. Was de game zijn aankoopprijs toch nog waard… soort van…