Tropico 6 review – Nieuwe regering, zelfde dictatuur

Tropico 6 is immers geen standaard city builder. Op een idyllische eilandengroep ergens in de Cariben ben jij de baas. Jij bepaalt niet alleen welke gebouwen er gebouwd worden en waar, maar ook wat de arbeiders in de fabriek verdienen, welke wetten er gelden en met welke wereldmachten Tropico wel of geen handel drijft.

De grote trekpleister is dat je daarin lekker de grenzen mag opzoeken. Door religie af te schaffen stimuleer je bijvoorbeeld onderwijs en wetenschap, terwijl het al dan niet toestaan van homohuwelijken invloed heeft op toerisme en het geluk van je bevolking. Wie mogen er stemmen? Zijn condooms toegestaan? Wat is de agenda van de media en hoeveel privacy heeft je bevolking? Jij bepaalt het allemaal.

Net als in Tropico 5 doe je dit in vier verschillende tijdperken. Als gouverneur van het Britse Koninkrijk begin je normaal gesproken je heilstaat, die je vervolgens door de Wereldoorlogen en de Koude Oorlog moet zien te loodsen naar de moderne tijd. Het is begrijpelijk dat ontwikkelaar Limbic Entertainment, dat voor het eerst een Tropico-game ontwikkelt, deze mechaniek uit het vorige deel heeft overgenomen. Per tijdperk krijg je namelijk weer nieuwe fabrieken en voorzieningen, die doorgaans voortbouwen op dat wat je in het vorige tijdperk tot je beschikking had. Zo groeit jouw staat op een hele relaxte manier steeds verder.

Nieuw in dit deel is dat je niet langer beperkt bent tot één eiland. Je krijgt gelijk een hele archipel onder je bewind. ‘We bouwen bruggen, geen muren!’ roept El Presidente nog in het begin. Ha, ik zie wat je daar deed. En inderdaad, binnen een handomdraai verbind je de verschillende eilanden met elkaar met bruggen.

Dat gaat zo simpel, dat het eerlijk gezegd nauwelijks iets toevoegt, los van dat het wat frivoler oogt. Sommige voorzieningen, zoals transporteurs van goederen of de brandweer, moet je weliswaar wat vaker bouwen, simpelweg omdat je rijk meer hectare beslaat, maar daar is het eigenlijk wel mee gezegd. Goederen worden zonder probleem over de bruggen of per bootje vervoerd, waardoor ook een geïsoleerde fabriek prima aan zijn grondstoffen kan komen en een afgelegen plantage nog altijd zijn productie kwijt kan.

Aan de andere kant gebeurt het nog steeds dat sommige fabrieken niets produceren, terwijl de grondstoffen er letterlijk naast worden verbouwd. De ondoorzichtigheid is en blijft een euvel bij dit zesde deel, maar het zijn in ieder geval niet de bruggen die een bottleneck in je infrastructuur vormen. Dat zijn uiteindelijk niets meer dan wegen over water.

Onduidelijkheid speelt Tropico 6 vaker parten. In onze eerste dictatuur verhongerde de bevolking bijvoorbeeld bijna omdat we weliswaar tig plantages hadden gemaakt om elk mogelijk gewas te verbouwen, maar geen supermarkten waar de mensen die producten efficiënt konden verkrijgen. Supermarkten zijn nodig, maar dat wordt je niet verteld en ze zitten weer in een ander tabje dan de plantages.

Op dat soort momenten blijkt hoe weinig feedback je eigenlijk krijgt vanuit je bevolking. Het geluksniveau van je onderdanen wordt netjes bijgehouden in talloze statistiekjes en ook de invoer en uitvoer per faciliteit is in te zien, maar je moet het zelf opzoeken en uitvogelen. De achterliggende systemen zijn te ondoorzichtig en leunen soms nog te veel op micromanagement, al zijn goddank de overbodige managers per gebouw geschrapt voor dit deel.

Waar je in Cities Skylines bijvoorbeeld razendsnel ziet dat belastingen te hoog zijn, criminaliteit de pan uit rijst of dat fabrieken geen gekwalificeerd personeel kunnen vinden, laat Tropico 6 je in het ongewisse waarom die rumfabriek niets produceert terwijl er een suikerplantage voor grondstoffen letterlijk naast zit. Verdienen de arbeiders in de fabriek te weinig? Of op de plantage? Zijn er te weinig transporteurs, of is er überhaupt krapte op de arbeidsmarkt?

Meestal kun je je schouders ophalen en kijken of de rumfabriek over een paar minuten opeens om onverklaarbare reden toch is begonnen met produceren. Een enkele keer slaat een opdracht echter door en dan vormt die ondoorzichtigheid toch een probleem. Om het volk tevreden te houden werd er voor een bepaalde opdracht ineens een onrealistisch hoge tevredenheid ten aanzien van voedsel verwacht. Zelfs toen praktisch de hele bevolking werkte op een plantage, in een supermarkt, of voedsel uit alle windstreken importeerde, kon ik maar ternauwernood voldoen aan de excessieve vraag.

Niet dat Tropico ooit écht heel moeilijk wordt, want ook als je zo’n opdracht niet zou voltooien is er niet meteen iets aan de hand. Minder tevreden facties zijn doorgaans koest te houden door af en toe iets voor ze te doen, zoals een kerk bouwen voor de religieuzen of het doorvoeren van een kleine wetswijziging om je leger in het gareel te houden. Zelfs je eigen grondwetten vormen nauwelijks een belemmering. Ook al ga je helemaal Groenlinks op het klimaat, dan nog kun je gerust kolencentrales uit de grond stampen. A roepen en B doen; het lijkt net de echte politiek.

Als je een beetje poldert en met alle winden meewaait, is niet per se iedereen tevreden, maar blijven de gele hesjes ook in de kast. Alleen als je echt met ijzeren vuist wilt regeren kan het weleens lastig worden en ontstaat er soms een opstand, maar niemand zei ooit dat het makkelijk is om een dictator te zijn.

Tropico 6 is daardoor eigenlijk nog steeds een hele luchtige en ontspannen city builder die lekker wegspeelt en iets doet dat in geen enkele andere game mogelijk is – de vorige vijf delen in de serie even buiten beschouwing gelaten. De enige échte issue die het plezier soms in de weg staat, is de manier waarop je moet bouwen. Je bouwt nog altijd op een grid van vierkantjes, terwijl de organisch gevormde bergen en kustlijnen natuurlijk rond zijn. Daardoor kom je vaak net niet uit met je ruimtelijke inrichting, want het landschap aanpassen is niet mogelijk. Maar ach, de legendes vermelden ook niet dat Kim Jong Il bergen kon platslaan.

Tropico 6 is nu beschikbaar op pc. Vanaf 31 augustus 2019 is het spel ook beschikbaar op PS4 en Xbox One.