Vampyr review – Bloedarmoedig

Teruggekeerd van de frontlinies van een van de meest mensonterende gebeurtenissen van de vorige eeuw (de Eerste Wereldoorlog) belandt Reid in London in de allesverwoestende Spaanse Griep-pandemie. Maar nog voor hij herenigd wordt met zijn familie komt een volgende infectie op zijn pad in de vorm van een vampierbeet. Hij herrijst als sluipmoordenaar van de nacht, maar zijn hulpgevende aard als dokter behoudt hij.

Het brengt een van Vampyrs interessantste plotelementen naar voren: de dualiteit tussen zijn helende werk als dokter en zijn moordlustige karakter als vampier. Hoewel Reid vampiers tegenkomt die hun menselijkheid en empathie al lang hebben laten varen, leeft hij nog steeds bij de eed van Hippocrates. Daarbij heeft hij niet alleen oog voor het grotere plaatje (de oorzaak van de Spaanse Griep uitzoeken) maar schiet hij tevens het zieke voetvolk een behelpende hand toe. Dat komt niet alleen thematisch sterk naar voren in het verhaal, ook heeft het daadwerkelijk gameplaytechnische gevolgen.

De wereld van Vampyr is namelijk opgedeeld in vier verschillende districten waar hulpbehoevenden vrij in rondlopen en op twee manieren benaderd kunnen worden: je geneest ze van hun kwalen óf je zuigt in een donker steegje het laatste druppeltje bloed uit ze. De eerste optie speelt potentiële side-quests vrij, maar de meedogenloze optie geeft dan weer de nodige ervaringspunten om de vampierkrachten van Reid uit te bouwen. Zonder context lijkt dit wellicht een makkelijke keuze – je gaat natuurlijk voor de ervaringspunten – maar er hangen grote gevolgen aan om Londen tot je persoonlijke snoepwinkel om te toveren.

Gedachteloos verschillende Londenaren uit de diverse districten plukken leidt er namelijk toe dat de stabiliteit van elk district ernstig begint te wankelen. Hoe dieper in het rood, hoe meer mensen er ziek worden (wat je minder ervaringspunten oplevert) of zelfs vermist raken. Je loopt zo mogelijk side-quests mis, en een district kan volledig verloren raken, waardoor je de toegang daartoe ontzegd wordt. Gezien je als jonge vampier niet direct toegang hebt tot de burgers die de meeste ervaringspunten opleveren, is het dus essentieel dat je elk district in zekere maten gezond houdt.

Je zoekt bijgevolg constant de grenzen op in Vampyr terwijl je moordlustige plannetjes smeet. Als barmhartige dokter leer je de burgers beter kennen en confronteer je hen met hun diepste geheimen, om later als vampier die informatie te gebruiken om het grootste tuig aan je spitse tanden te ontwerpen. Hierbij worden ook je eigen moraal direct aangesproken. Dontnod werpt je enkele overduidelijke criminelen toe die je zelden aan het twijfelen brengen, maar het gros van de Londenaren bevinden zich in grijs gebied, of zijn juist zo puur dat er geen enkele negatieve eigenschap te ontwaren is.

Je moet zodoende, ondanks morele tegenstribbelingen, toch echt moeilijke keuzes maken als het aanbod aan overduidelijk immoreel gajes op is. De dokter die ondanks talloze fouten in zijn eigen arrogantie door blijft opereren en ook aan de drugs zit, wordt zo lastiger te excuseren. De agressieve onruststoker met een tragisch verleden begint er tevens steeds meer als een aantrekkelijk hapje uit te zien. Vampyr laat je zo langzaam je eigen grenzen verleggen en je zakt samen met Dr. Reid naar een nieuw duister plateau.

De game schiet echter aardig uit de bocht bij het uiteenzetten van wat Dontnod klaarblijkelijk negatieve eigenschappen vindt op het gebied van geestelijke gezondheid. Er wordt bijvoorbeeld erg duidelijk gesignaleerd dat het doden van een suïcidale patiënt geen morele kwestie behoort te zijn. Andere interacties met andere psychiatrische patiënten zijn eveneens smakeloos en versterken enkel het taboe dat op geestelijke gezondheid rust. De setting is geen excuus, gezien de game wel met vrouwenrechten en homoseksualiteit op een respectvolle manieren omspringt – twee kwesties die niet bepaald populair waren aan het begin van de twintigste eeuw. Een smet op de game die een zure nasmaak achterlaat.

Hoewel je interne conflict je doet neigen tot moreel vasten, maakt het gemis van ervaringspunten de gevechten op de verlaten straten van Londen dusdanig moeilijker dat uiteindelijk ook de onschuldigen met bosjes neervallen. De extra bijkomende uitdaging door geheelonthouding is wellicht thematisch heel sterk, maar de combat is dermate ondermaats dat het de bijkomende frustratie absoluut niet waard is. Zelfs met een uitgebreid scala aan vaardigheden en een volledig uitgebouwde wapencatalogus wordt het er overigens niet beter op.

De Bloodborne-achtige actie rpg-combat voelt namelijk geen moment responsive en er is een constante vertraging in je mêlee-aanvallen op te merken. De variatie in vijanden (van menselijke vampierjagers tot monsterlijke vampiervarianten) is groot genoeg dat je de strategie enigszins moet aanpassen, maar het gros van de tijd hak je er zonder finesse op los. Daarbij delven zelfs de juist interessante vampiervaardigheden het onderspit, gezien een volledig uitgebouwd wapen gewoonweg effectiever is; ze doen relatief te weinig schade om onderdeel van je aanvalsrepertoire te worden. Je wilt bovendien zo snel mogelijk met elk gevecht gedaan zijn.

Hetgeen je moeilijk gemaakt wordt, want je wordt constant belaagd door vijanden. De structuur van de game zorgt er bovendien voor dat je continu tussen elk district heen en weer aan het rennen bent om zieke burgers te genezen of om een oppervlakkige side-quest op te lossen. Door het gemis van fast travel ben je dus genoodzaakt om steeds maar weer dezelfde straatjes af te lopen en tegen dezelfde vijanden te vechten. Er is gewoon geen ontsnappen aan en haalt het gehele eindproduct naar beneden.