Vane review – probeert te vliegen zonder vleugels

Je begint als jongen en loopt door een woestijnstorm van deur naar deur, tot je eindelijk naar binnen kunt. Dan begint het spel echt en ben je opeens een vogel. Wat je doel is, is niet duidelijk, dus je enige optie is om maar wat rond te vliegen en kijken wat er te doen is. Je flappert als een kraai over grote, lege vlaktes met zo hier en daar een ruïne of oase. Logischerwijs ga je naar beneden om te kijken wat er te doen valt. Na een hoop gepriegel met je controller kom je erachter dat je kunt landen op ijzeren draden en dat je vogels kunt roepen om je te helpen windsokken de ‘goede’ kant op te zetten.

Dit kost je zeker de eerste paar keer waarschijnlijk erg veel moeite. De vogel doet nooit precies wat je wilt en de camera lijkt een eigen wil te hebben, dus je moet een beetje geduld hebben. Als het je eenmaal lukt roep je de vogels bij elkaar. Ze doen hun werk en vliegen weg, waarna ze je achterlaten met een gevoel van verwarde voldoening. Je weet niet wat je precies bereikt hebt, maar hé, je hebt de frustrerende besturing overwonnen en je hebt een Trophy binnen. Vanaf dat moment begin je te accepteren dat niet elke game een duidelijk doel heeft. Je moet er spelenderwijs achter zien te komen.

Je transformeert steeds van vogel naar kind en weer terug om puzzels op te lossen. Sommige plekken zijn alleen te bereiken in vogelvorm, waar je als mens weer objecten kunt te verplaatsen of vogels kunt bevrijden waar je als vogel niet bij kunt. Waar je als vogel oude gebouwen ziet als niets meer dan een mooie achtergrond, beklim je als mens de stenen en leer je de details van de wereld te waarderen. De graphics zijn bijvoorbeeld erg ruw en onscherp, en de soundtracks ambient en subtiel. Niet iedereen kan dit waarderen, maar het past bij de mysterieuze sfeer die de game succesvol neerzet.

Wat deze game daarnaast beter doet dan de meeste games is het volledig omarmen van het medium. Vane heeft geen cutscenes of tekst nodig om zijn verhaal te vertellen. De interactie met de spelomgeving is hiervoor voldoende. In dit opzicht zou Vane één van de ‘puurste’ games ooit genoemd kunnen worden. Vane is een potentieel meesterwerk.

Maar Vane benut deze potentie niet. Zoals al genoemd vormen de controls van je vogelvorm een puntje van kritiek. De game zou echter niet zo veel punten verliezen als slechts de controls een beetje hakkelig waren. Soms laden volledige gedeelten van de wereld niet en zie je een paar glitchy rechthoeken het prachtige landschap verstoren. Dat kan ook met stukken wereld gebeuren die je nodig hebt om verder te komen. Dan zit er niets anders op dan het spel opnieuw op te starten.

Op andere momenten verken je een grot in je mensenvorm en wordt de omgeving ontzettend donker. Zo donker dat je niet ziet waar je heen gaat. Bovendien doet de camera altijd waar hij zelf zin in heeft. Je ziet niets, en één verkeerde stap kan een dodelijke val betekenen. In het ergste geval kun je zelfs door de gamewereld vallen en is je scherm helemaal zwart. Drie keer raden wat je moet doen om dit op te lossen: de game opnieuw opstarten.

Deze cruciale mankementen verpesten de hele game-ervaring. Het gevoel van mysterie slaat over in frustratie en de mooie landschappen krijgen een slechte nasmaak. De game is gewoon niet af, wat zuur is om toe te geven voor iemand die vol hoop de game in ging. Als Vane namelijk de afwerking had gekregen die het verdient, was het een fantastische game geweest die op gelijke voet had kunnen staan met Journey.