Vr: De toekomst van gaming is wazig

De laatste maanden van het jaar zag ik opvallend vaak gesprekken over virtual reality voorbijkomen. In de chatgroep van de redactie, maar ook op diverse gamefora. Een van de aanstichters was ongetwijfeld de Black Friday-deal rondom de PlayStation VR, die eind november extra scherp geprijsd was. Het bleek voor veel gamers het uitgelezen moment zo’n futuristische helm aan te schaffen.

Dat was het in ieder geval wel voor mij. Ik had weleens enkele minuten een PSVR op mijn hoofd gehad op de redactie, maar ik had mij er nog niet echt in verdiept. Zoals zovelen zag ik virtual reality bovenal als geinige gimmick. Leuk als je een helm thuis hebt liggen, maar niet noodzakelijk. Als gameredacteur blijf ik aan de andere kant natuurlijk graag op de hoogte van het nieuwste van het nieuwste, dus het stoorde mij al langer dat ik nog geen enkele vr-helm in het bezit had.

Tweehonderd euro was wat mij betreft dé ideale prijs om eindelijk eens in te stappen. Ik haalde er meteen een paar Move-controllers bij, alsmede de games Astro Bot, Resident Evil 7, Tetris Effect en Farpoint. PlayStation VR Worlds, een verzameling van enkele korte game-ervaringen om kennis te maken met virtual reality, zat bij het pakket inbegrepen. Eindelijk kon ik ook gaan proeven van de toekomst!

Nou, daar kwam nog redelijk wat bij kijken. Hoewel het opstellen van het apparatuur nog vrij simpel te werk ging, werd het al snel een zooitje qua kabels rondom mijn televisie. De HDMI-kabel van de televisie gaat opeens in een apart kastje, dat kastje en de PS4 moeten met elkaar verbonden worden, de PlayStation Camera moet aangesloten worden en natuurlijk zit ook de helm met draden vast. Tot overmaat van ramp ben ik ook nog vaak met kabels aan het wisselen, omdat mijn DualShock 4- en Move-controllers ook via kabels opgeladen dienen te worden. Een goede oplossing voor die kabelbrij heb ik helaas nog niet, maar dat zoek ik te zijner tijd nog wel uit.

Lastiger was de vraag hóé virtual reality er nu precies uit behoort te zien. Hoewel ik meteen onder de indruk was van de immersieve ervaring die PSVR biedt, vond ik alle games er nogal wazig uitzien. Ik had gelezen dat het beeld, toch zeker in het midden van de lenzen van de bril, vrij scherp moet zijn. Door mijn twijfel en omdat het toch om een vrij prijzige aankoop gaat, heb ik de bril maar teruggebracht en omgeruild voor een nieuwe.

Het maakte het beeld iets scherper – al kan dat ook een placebo-effect zijn – maar nog altijd was het even wennen om van mijn HDTV naar de lagere resolutie van de PSVR over te schakelen. Daar zijn verschillende redenen voor. Het beeld ís ook gewoon niet zo scherp als op je televisie, omdat het dubbel zoveel data op je netvlies moet branden (je hebt namelijk twee ogen). Daarnaast moet je regelmatig de bril verschuiven op je hoofd, om zo een sweet spot te vinden waardoor het beeld op zijn scherpst is. En tot slot is elke set ogen anders: hoewel ik geen bril draag en zover ik weet altijd goede ogen heb gehad, ervaart iedereen de beeldkwaliteit van de PSVR (of welke vr-bril dan ook) op een andere manier. Het is kortom dus even wennen en twijfelen aan je eigen ogen.

Maar raak je er eenmaal aan gewend, en ben je wat kundiger geworden in het zo goed mogelijk positioneren van de bril op je hoofd, dan gaat er echt een andere wereld voor je open. Ik liet mij eerst zakken in de oceaan in een demo in VR Worlds, waarna ik in datzelfde spel gangsters overhoop schoot in London Heist. Tetris Effect blijft gameplaytechnisch redelijk ‘plat’, maar door de prachtige audiovisuele presentatie gecombineerd met die helm op je hoofd, raak je al snel in een wonderbaarlijke trance die je meevoert over de wereld en door het universum.

En dan Astro Bot: Rescue Mission, wat mij betreft de beste huidige reden om een PSVR aan te schaffen. Die game spelen roept gevoelens bij mij op die ik niet heb ervaren sinds ik als twaalfjarig schoffie Super Mario 64 voor het eerst speelde. Het is een nieuwe manier om een platformer te spelen, waarin je je echt samen met het hoofdpersonage in een kleurrijke, fantasievolle spelwereld bevindt. Ik zou zo ver willen gaan als claimen dat Astro Bot de gehele prijs van PlayStation VR en bijbehorende accessoires goedmaakt.

Wel ben ik nog aan het leren hoe om te gaan met virtual reality. In sommige demo’s of games word ik na een korte poos misselijk. Ik moet beter naar mijn lichaam leren luisteren en meteen stoppen met spelen wanneer dat borrelende gevoel in mijn buik opsteekt. Het duurt immers even voordat je je vr-benen volledig hebt getraind. De uren na het spelen voel ik mij ook nog een beetje raar, en wanneer ik dan naar een plat scherm kijk, zoals mijn smartphone of televisie, begin ik draaierig te worden. Ook de lenzen van de PSVR schoonhouden, is nog een dingetje. Ik liet mijn vriendin kort spelen en schrok mij de andere dag een hoedje toen bleek dat haar oogschaduw zwarte vlekken op de lenzen had gemaakt. Gelukkig was dat gewoon schoon te maken.

Maar dit zijn allemaal ongemakken die ik dankzij de nieuwe ervaring van virtual reality voor lief neem. Als het echt maar een gimmick was, zoals ik voorheen altijd dacht, dan hadden de baten niet opgewogen tegen de kosten. Maar dat doen ze wel, omdat vr een nieuwe manier biedt van games spelen. Een manier die zó tof is dat ik het misschien zelfs prefereer boven ‘normaal’ games spelen. Ik zie virtual reality nu als de toekomst, hoe wazig die soms ook kan zijn.