Waarom de Just Dance-franchise zo groot en succesvol is

Gezien zijn afkeer tegenover videogames is het niet voor de hand liggend dat President Trump met een game op de foto gaat, maar Obama stond er duidelijk wel voor open. Hij liet zich door tientallen camera’s vastleggen terwijl hij Just Dance kocht, ondanks dat zijn dochters hem naar eigen zeggen steeds versloegen. Waarschijnlijk zal Obama ook best genieten van andere games, maar juist omdat Just Dance heel toegankelijk is en niet politiek gevoelig, kan een president zich daarmee associëren.

En niet alleen een president: juist omdat het ontwerp van de game redelijk anoniem met vrolijke neonkleuren is, kun je je er gemakkelijk mee vereenzelvigen. De dansers in de game zijn een soort platte schaduw. Dat is een bewuste keuze, want zolang ze niet driedimensionaal zijn, voelt het alsof je zelf in een spiegel kijkt. Just Dance is er daardoor heel goed in om je het gevoel te geven dat je deel uitmaakt van een feestje, zelfs als je het in je eentje speelt. Dat komt door het uiterlijk, door de keuze van de nummers en door de natuurlijke gameplay die weinig uitleg nodig heeft. Iedereen weet immers wat dansen is.

Veel gamers vinden Just Dance helemaal geen game. Het was – en is nog steeds – een vreemde eend in de bijt in een genre dat het inderdaad anders aanpakt. Hierdoor is Just Dance vaak verkeerd begrepen. Zo wordt het feit dat de controllers je lichaam niet heel goed registreren waardoor je ook op de bank kunt blijven zitten vaak aangedragen als minpunt.

Bij Ubisoft lachen ze daarom, want dat is totaal niet waar de game volgens de uitgever om gaat. “Ja, je kunt een perfecte score neerzetten door alleen op de bank te blijven zitten, maar daar zit je dan, op je bank, terwijl je ook veel plezier kunt hebben met het spel door mee te doen. Het ontwikkelen van je vaardigheden zit wel in de game, maar het is slechts een klein deel ervan”, aldus Xavier Poix, een van de grote breinen achter Just Dance. Just Dance is dus echt even wat anders.

Waar de meeste games het vooral moeilijk maken in de vorm van vingergymnastiek of breinbrekende puzzels, is Just Dance juist lichamelijk uitdagend. Enkele moeilijke dansroutines uit de geschiedenis van Just Dance zijn Sayonara en Pixel King. Sommige pasjes zijn razendsnel en je moet de choreografie goed in je spiergeheugen zien te krijgen om ze van begin tot einde te kunnen meedoen.

Aan de andere kant zijn er ook veel makkelijke beschikbare dansroutines, zodat het ook leuk is om te spelen voor iemand die het de eerste keer doet. Een grappig feit is dat de choreografieën waar de dansers die worden opgenomen voor het spel mee beginnen, vaak veel complexer zijn dan ze lijken. Maar juist omdat je slechts een schaduw ziet, zijn niet alle bewegingen even geschikt voor de uiteindelijke game. Bovendien kunnen de professionele dansers veel complexere bewegingen maken dan de bedoeling is voor mensen thuis, waardoor de choreografie tijdens de opnames vaak nog wordt versimpeld.

Uiteraard is staan en dansen beter voor je dan op de bank zitten. Jin-Hsuan Lin deed hier onderzoek naar om te kijken wat deze ‘Exergame’ voor invloed heeft op de fysieke activiteit. Door diverse participanten Just Dance 3 te laten spelen voor tenminste 12 minuten, kon ze kijken wat de invloed was op het lichaam. Hierbij werd onderscheid gemaakt tussen dansen met of zonder controller. Het bleek dat er tussen de twee groepen geen verschil was, maar wel dat dansen sowieso bijdraagt aan een fittere levensstijl, omdat het positieve invloed heeft op de bloeddruk en hartslag.

De eerste game van Just Dance verscheen in 2009, drie jaar nadat Wii was uitgekomen. Hoewel de console geteisterd werd door teleurstellende afgeraffelde partygames, was Just Dance een game van een verrassend hoge kwaliteit. In al die jaren dat Just Dance al bestaat is het spel ieder jaar op Wii verschenen. Dit jaar voor het eerst niet meer fysiek, maar toch: Just Dance 2020 is de laatste Wii-game.

Dat heeft iets moois, juist omdat Just Dance net als Wii enorm veel baat had bij bewegingsbesturing. Dat Ubisoft de Wii maar blijft ondersteunen terwijl we inmiddels al twee Nintendo-consoles verder zijn, heeft niet alleen te maken met geld verdienen. Er zijn veel rehabilitatiecentra, scholen en ziekenhuizen die gebruikmaken van een Wii om mensen weer op de been te krijgen of fit te houden. Omdat Just Dance hiervoor veelvuldig wordt gebruikt, is besloten om de nieuwste game alsnog op Wii uit te brengen.

Just Dance mag dan al tien jaar bestaan, de ontwikkeling ervan is altijd heel modern geweest. Het eerste spel werd gemaakt door een klein groepje mensen van Ubisoft Parijs en Milaan, maar er werken inmiddels honderden mensen van over de heel wereld aan Just Dance. Zo komen er ontwikkelaars uit India, Zweden, Italië en allerlei andere landen. Dat betekent dat er ook vaak nummers in Just Dance zitten die je niet zo snel in je Spotify New Music Friday zou tegenkomen. Denk aan traditionele volksdansen uit Roemenië en Bollywood-choreografieën uit India. Zo maak je niet alleen kennis met andere muziek, maar ook andere dansstijlen.

En zo werd een game – die overigens is ontstaan uit een minigame van Raving Rabbids – een wereldwijd succes. Je ziet het nog steeds op game-evenementen: zelfs de meest verstokte shooterspeler blijft toch even bij het Ubisoft-podium staan kijken naar de dansende massa. Sommigen doen zelfs mee, want dansen voor een scherm is gek genoeg veel minder vreemd dan zonder. En zo weet je zeker dat dit toch echt een leuke game is, ook al wordt het niet zo gezien door iedereen.