Waarom ik geen Game abonnement neem

Er was eens

Twilight. Nee niet de lame vampieren soap en ook niet de hit van de Golden Earing, ik bedoel de collectie DVD’s die ik iedere maand trouw kocht bij de lokale sjacheraar die ze illegaal van het toen nog zo schaarse internet trok. Het stond vol met de laatste nieuwe games en apps die toen nog applicaties genoemd werden, soort van day one, en voor 25 gulden was ik weer 4 onderzetters rijker.
Ik speelde de nieuwe Office, Word en Excel vond ik wel aardig maar de vorige versie liep soepeler, en blijkbaar Erotic Island.

Ik heb die titel moeten opzoeken want om eerlijk te zijn weet ik niet meer wat ik allemaal gespeeld heb. Het was meestal nogal kort en als het niet meteen leuk was dan ging ik naar het volgende. De games die mij uit die tijd zijn bijgebleven heb ik vooral zelf gekocht.

Verbintenis
Want wat blijkt, een game die ik koop speel ik altijd uit, ook als ie wat minder is. Ik heb er tenslotte in geïnvesteerd. En de meeste van die games herinner ik mij nog goed.

Niet dat die 25 gulden een wassen neus was, integendeel, maar je had veel en het was van grote waarde dus het leek een goede investering. Dat was het niet.
Daar bovenop was het illegaal en verdiende de makers en niet aan. Dat is niet iets wat nu gebeurt al is bekend dat het bedrijf Microsoft, die meer geld heeft dan God, chronisch verlies draait op hun Game Pass ondanks dat het geprezen wordt door iedereen en z’n moeder en dat is, op goed Nederland, niet een sustainable business model.

Drie abonnementen
De drie console boeren hebben ieder hun eigen abonnementenservice en ieder heeft daar een eigen visie op.

Zo meent Microsoft dat hun concurrenten niet de andere twee consoleboeren zijn maar vreemd genoeg streamingservices van Netflix en Disney+, grappig genoeg ook twee bedrijven die op hun abonnement diensten geen of moeizaam winst weten te boeken.
Sony consolideerde onlangs hun besmette PSNow service, die te boek staat als een streaming service maar dat al lang niet meer is, met PS Plus waarbij ze het streaming en non streaming deel opgedeeld hebben in 2 verschillende abonnement die onder het bestaande abonnement komen te hangen als up charge. Qua abonnementhouders is PlayStation de top van de drie.
Nintendo neemt als dartelende derde, maar ondertussen meest succesvolle consoleboer als we naar hardware verkoop kijken, de onderste positie in met hun bescheiden service.

Verplicht voor online
Al deze services hebben 1 ding gemeen en dat is dat ze als betaalde online service gestart zijn. Deze misstap hebben we aan Microsoft te danken die het blijkbaar stuitend vond dat de PC markt gratis online kon gamen, iets wat nog steeds zo is, maar met een slim marketing verhaal wisten ze de consument over te halen om voor online te dokken. Helaas is dat verdienmodel overgenomen door de andere console houders. Qua overige zien we dus grote verschillen maar de overeenkomst die ik zie is; content voor consumenten. Wie veel voor weinig wil, en niet op al te veel kwaliteit uit is, kan zich suf snacken aan het all you can eat buffet dat geboden wordt.
Ikzelf prefereer iets met meer kwaliteit en smaak maar voor de veel-vreters onder ons is dit een uitstekend alternatief en een bak goedkoper van de Twilight DVD…tot de prijzen gaan stijgen.