RuanMoleman De frustratie kan soms hoog oplopen tijdens het gamen. Wordt je hele tijd gekilld door die ene sniper? Kan je die baas maar niet verslaan? O misschien zat de besturing je flink tegen. Het is haast onmogelijk om nooit gefrustreerd te raken in games. Vandaag is dan ook de vraag: Wanneer was jij voor het laatst gefrustreerd door games?
Doorgaans ben ik niet een grote rage quitter. Ik heb mijn tijden wel gehad in Call of Duty of League of Legends, maar ik speel tegenwoordig haast geen multiplayer-games meer. En door op te groeien doet het mij gelukkig allemaal niet zo veel meer. Dat wil niet zeggen dat ik nooit gefrustreerd ben geraakt.
Mijn grootste frustratie is vrij recent. Vorig jaar besloot ik alle Assassin’s Creed-games langs te gaan en 100% uit te spelen, voordat Valhalla uitkwam. Dit deed ik in de volgorde Origins/Odyssey > AC 1 > AC 2 > AC Brotherhood > etc.
Over het freerunnen in Origins en Odyssey valt veel te zeggen, al helemaal als je Unity erbij pakt. Maar een ding doen ze beter dan alle andere AC’s: doen wat je wilt. Als jij ergens naar beneden wilt droppen, omhoog wilt gaan of rechtdoor wilt gaan, geen enkele ac luistert zo goed naar je als Odyssey en Origins.
Om van die game terug te gaan naar AC 1, en zo op basis van release alles langs te gaan, was op zijn zachtst uitgedrukt een hel. AC 1 did not age well. De besturing is matig, Altaïr mist veel moves, het is een bende. Hoe vaak je in de oudere AC’s perongeluk van een dak afvalt, of er volledig van af springt zonder dat je dat wilde is ronduit irritant. Dit bereikt een hoogtepunt in missies waar je snel moet zijn, iemand moet volgen. Als je dan even een dubbele backflip van het dak doet kan je de missie wel opnieuw beginnen.
Ik weet dat ook jij een handjevol gefaalde leap of faiths hebt meegemaakt. Zo niet, wat is jouw frustrerende moment?
De laatste keer dat ik erg gefrustreerd was in een game is Returnal:
Ik was helemaal klaar om de 2de baas te verslaan, hiervoor had ik 2uur door alle kamers gestruind om mijzelf de best mogelijke wapens te verschaffen.
De boss fight ging redelijk soepel en ik moest hem echt nog slechts een paar keer raken.
De deurbel gaat, ik raak uit mijn concentratie en paf ik kan weer bij square 1 beginnen aaargh!
Deurbellen, verschrikkelijk. Ik had een soortgelijk moment laatst. Zat in een online potje League en de match was erg spannend. Gaat de bel. Ik hoor ook de bel van een huisgenoot gaan door de muren en denk: zal wel een verkoper zijn.
Ik negeerde de bel en de beller bleef volhouden. Na 3x bellen heb ik de deur maar open gedaan. Sushi-bestelling van m’n bovenbuurvrouw die geen werkende bel heeft…..
Oh man, ik hoop dat je in ieder geval nog een maki roll mocht houden om de pijn te verzachten 🙂
Eerder speelde ik veel FIFA, met name toen ik nog thuis woonde, maar ook daarna nog. Toen ik bij mij ouders woonde, stampte ik regelmatig een keer op de grond bij een tegendoelpunt. Iets wat onze buren dus konden horen. Die wisten blijkbaar precies wanneer ik FIFA speelde.
Later heb ik met CoD ook wel eens zo zitten schelden dat mijn teamgenoten me zelfs gemute hebben.
Het ergste was dat ik een keer tijdens FIFA een controller door een gipsen muurtje heb gegooid: zowel controller kapot als gat in de muur. Daarna ben ik altijd rustig gebleven, want ik schaamde me voor mezelf.
Ik ben wel eens gefrustreerd, zoals bijv. gister bij de eindbaas van Samus Returns, maar die frustraties zijn van korte duur. Als het ‘fair’ is dat ik verlies, dan vind ik het niet zo erg.
Herkenbaar. Toen ik jonger was kon ik ook wel vocaal zijn. Al helemaal als moeders dan niet thuis was, dan deed ik het er ook om :P.
League of Legends staat wel bekend om haar toxic community, en ook ik was daar onderdeel van. Tot ik uiteindelijk ooit een perma-ban kreeg en al mijn skins kwijt was. Ik ben wel door blijven spelen op een nieuw account maar de ban heeft geholpen. Sinds die dag ben ik niet meer toxic en kunnen verliezen mij niet boeien. Ook laat ik de frustratie niet meer de overhand nemen.
Geinig verhaal van het stampen op de grond. Het is toch nog vrij “vriendelijk” t.o.v. controller door de gipsplaat. Al moet ik toegeven: wat lijkt me dat heer-lijk om een keer te doen! Ik ben zelf echter nooit echt van het controller gooien geweest. Volgensmij heb ik hem 1x achter me om tegen de muur aan geworpen.
Haha heel herkenbaar dat van Assassin’s Creed, zelf ook zo vaak net de verkeerde kant van een viewpoint afgesprongen, gewoon omdat Ezio daar zin in had.
Ook tijdens achtervolgingen idd, dat een random muur ineens een soort magnetisch veld krijgt waar jouw character zich tot aangetrokken voelt.
Zelf heb ik ook genoeg frustratie meegemaakt door games, daarom heb ik voor mezelf besloten dat ik geen (team-based) competitive multiplayer games meer hoef te spelen (League, Overwatch). Heb gewoon geen zin in in gezeik van teammates die slecht gaan of juist veel beter dan ik. Met vrienden is dan natuurlijk ook een optie maar dan speel ik liever een random game waar je lekker met z’n allen kan gaan kloten.
Verder speel ik veel Fighting Games en de online functie binnen deze games kan ook behoorlijk frustrerend zijn, vooral vanwege het feit dat je geen contact hebt met je tegenstander. Online is het zoveel moeilijker om te peilen hoe iemand zich ergens bij voelt. Wat voor de een als een goeie match voelt kan voor de ander een ware hel zijn geweest. Offline zit je naast elkaar en kan je on the fly dingen aan elkaar uitleggen, terwijl online veel mensen maximaal inzetten op gimmicks en het tilten van de tegenstander om zo een Win te halen.
Ineens schiet me nog iets te binnen, Guitar Hero! Het drumstel vond ik veruit het meest frustrerend om op te spelen. Ik heb echt tig keren gehad dat ik tijdens het spelen van een nummer bleef haken onder een hi-hat waardoor ik een paar noten miste en helemaal uit ritme was. Ik ben hier een keer zo pissed om geweest dat ik een drumstokje door de kamer gooide, die kwam tegen een pc monitor aan en ging vervolgens kaduuk! Schaamde me vervolgens natuurlijk kapot.
Sinds dat incident probeer ik mezelf zoveel mogelijk in te houden, het kan lekker zijn om ff ergens flink op te rammen maar voor je het weet is het kapot.. Schelden daarentegen kan niet zoveel kwaad, zolang je nabije omgeving het maar niet hoort 🙂
Haha een maat van me is door 4 van die drumstel-setjes heen gegaan. Stuk voor stuk kapot geramd uiteindelijk
aii dat noem ik pas dedication 😀
De laatste keer dat ik echt in staat was mijn tafel door mijn tv geen te gooien is lang geleden xd.
Maar dat was met Kingdom come deliverance in hardcore mode. Ik moest elke keer een uur lang spelen voordat ik bij de baas was en die slachten me elke keer af ik heb er zo’n kleine 2 weken over gedaan en dan elke dag een paar pogingen. Holy moly wat was ik triggert af en toe maar toen ik hem eenmaal had stond ik boven op mijn tafel naar de tv te schreeuwen haha
Ik denk dat we allemaal erg close zijn geweest om iets helemaal te vernielen hahaha. Maar de ontlading na dergelijke frustrerende stukjes zijn inderdaad geweldig!
Hollow knight, dat stukje in die Arena. En dan doel ik op de 2e sectie, de derde vond ik gek genoeg gemakkelijker. Maar dit is frustratie door pittigheid, dat vind ik niet erg.
gefrustreerd was ik meerdere malen in Sonic Adventure 2 Battle. Die game is gewoon zo brak en kut dat je ook bijna niet anders kunt dan gefrustreerd raken. Vooral in dat level met van die zwaartekracht pilaren. Zwaar kut.
Zelf nooit erg ver in Hollow Knight gekomen omdat ik er destijds het geduld niet voor had na 20min verdwaald te zijn en niet weten wat ik moest doen. Misschien ooit een keer weer een kans geven.
Op de Switch vond ik hem erg tof. Je pakt hem er makkelijk bij en vooral ‘s avonds in bed in handheld kan de Switch een sfeertje creëren die geen enkel andere home-console bij mij voor elkaar weet te krijgen. Ik ervaar games op die momenten een stukje intenser op de Switch dan dat ik doe op een groot scherm. Dit komt wellicht omdat ik mij met en headset op helemaal afsluit in een verder stille kamer. Zorgt dat de ervaring je volledig opzuipt.
Pas aan Hollow Knight beginnen als je ook echt van plan bent je te gaan investeren in de game. Het is geen race-game waar je ff een potje in stopt. Net als bij de Souls games moet je goed worden in Hollow Knight. Speel je het een tijdje niet en raak je uit vorm en is hij verrekte moeilijk om opnieuw op te pakken. Daarbij is de spelwereld qua omvang en secties aardig overweldigend en niet lineair, dus na een lange stilte ben je al snel kwijt waar je gebleven bent.
Haha wist je dat ik die Sonic game echt helemaal geweldig vond. Die had ik geloof ik tegelijk met mijn GameCube gekocht. Maanden mee vermaakt. Toen was ik niet zo kritisch. Later zag ik wel in dat t slecht was.
Ik vond hem aan het begin ook tof. De levels van Sonic en Shadow + multiplayer horende bij die levels waren erg leuk om te spelen. Als ze de gehele game de focus op deze 2 egels hadden gelegd, dan was dit waarschijnlijk best een klein toppertje geweest. Maar de levels met die kristallen zoeken en het kapot schieten van alles dat beweegt met Tails waren echt heel slecht en zelfs saai. Zonde. Choa ‘s opvoeden was namelijk geniaal en nog relatief diep ook. Uren mee bezig geweest, meer dan met de game zelf.
Ik raak bijna elke dag gefrustreerd door games, ook door de games die ik geweldig vind en meestal geef ik de game de schuld maar 10 minuten later geef ik toe dat het aan mijn falen ligt niet aan de game.
Moet wel zeggen bij de meeste oude games wen ik snel aan de out dated gameplay ( heb nu wel weer zin om de gehele AC franchise te spelen)
In de oude AC games, dat je per ongeluk een muurtje oprent tijdens een chase 😛
Zo fijn hé. De sprint-knop én klim-knop gecombineerd in 1 knop…
Eigenijk nooit echt last van gehad. Niet van de muur en richel springen is bij mij vaak het probleem.
Dat, ja. Dat was het eerste dat me te binnen scoot toen ik de titel van het topic las.
Apex Legends als ik weer eens na 10 seconde dood ben en weer een nieuw potje moet starten 😀
God of War (PS3) Challenge of the Gods. De laatste wave was verschrikkelijk irritant. Als je het dan uiteindelijk haalt, had ik een gevoel van: dat ging deze keer wel heel erg vlot.
En dat is nu net wat het extra ergerlijk maakt: lang liggen sukkelen en dan plots in 1-2-3 die vervloekte level voltooien. Absurd fenomeen! 😛
Laatste keer was met Mario Kart dit weekend nog. Ik kan al niet zo heel goed tegen mijn verlies, maar die klote blauwe schilden man soms kan ik daar zo gefrustreerd van raken. Vooral als je niks fout doet en gewoon goede rondes rijd, maar 1 a 2 of soms 3 keer in een race een blauw schild tegen krijgt en je dan nog buiten de top 3 valt. En al helemaal als zoiets vlak voor de finish gebeurd. En dat gebeurd best vaak.
Dat gebeurt altijd bij Mario kart. Zeker offline. Je kan t blauwe schild maar beter in de eerste of tweede ronde hebben.
Wij spelen t vaak met z’n tweeën en het is negen van de tien keer dat een van ons eerste wordt en redelijk zorgeloos kan doorrijden op dat ene minimale blauwe schild per potje na en de ander keihard genaaid wordt door alles en iedereen en uiteindelijk zesde of lager eindigt.
Pro tip: in mario kart 8 kun je een soort claxon powerup krijgen waarmee je een blauw schild kan vernietigen.
Helaas moet je nogsteeds geluk hebben maar het heeft me al eens woedeaanval gescheeld 🙂
Ik ben vrij rustig geworden de laatste jaren. Vroeger als in een jaar of 10-15 terug kon ik sneller opgefokt raken. Denk dan meteen aan de Gears of War tijd waar ik en wat vrienden eigenlijk alleen nonstop op de gridlockmap execution wilden spelen. Microfoons open (wat ik al jaren niet meer doe) en dan door een nederlaag en Amerikaanse trashtalk op de kast gejaagd worden.
Of recenter Fifa fut… de hoeveelheid momentum en onzinboosts zijn zo vreselijk aanwezig dat t ook lastig is kalm te blijven. Af en toe heb je t ook enorm meezitten en voel je de hulp gewoon waarin alle passes blijven aankomen en je spelers voor de man kunnen komen. Maar andersom soms nog zin om direct de console uit te zetten.
Verder eigenlijk weinig frustratie, al helemaal niet als t puur aan mij ligt zoals in wat pittigere games als t ook hier genoemde Hollow Knight (heerlijke game).
Ik mis de tijd wel is van de open mics ik heb zo vaak in een deuk gelegen van 2 random mensen die helemaal tekeer gingen tegen elkaar heerlijk!!
Dat blijft wel iets hebben ja hahaha
Vreselijk dit. En koppig zijn door dan maar HEEL langzaam naar een stad te lopen om troep te verkopen.
Dat is indd kut!! Kan je weer de inventory game spelen xd.