Was ik wel klaar voor The Last of Us 2?

Let op! Dit artikel zit bomvol spoilers. Mijn advies: alleen lezen als je The Last of Us en The Last of Us 2 al uit hebt gespeeld.

Twee maanden geleden vroeg ik me af of ik na het uitspelen van The Last of Us al wel direct klaar was voor een nieuw deel. De rauwe intense game liet me met een enigszins leeg gevoel achter. Wilde ik nu direct wel meer van dat? De nieuwsgierigheid in me heeft ervoor gezorgd dat ik toch vrij snel aan de game ben begonnen en afgelopen week speelde ik het uit. Hieronder zal ik met een aantal (overdreven) stellingen mijn mening en gedachten over het spel geven en ik hoop dat jullie lekker mee discussiëren.

The Last of Us 2 is veel gemakkelijker dan het eerste deel
Oké, misschien overdrijf ik een beetje, want ik heb op niveau ‘survivor’ gespeeld en er waren wel degelijk scenes die ik eindeloos opnieuw heb gespeeld. Echter vond ik dat er wel erg veel te vinden was tijdens het spelen en dat je niet echt rekening hoefde te houden met het gebruik van kogels en andere spullen. Natuurlijk moest je niet als een gek om je heen gaan schieten, maar waar het gebruik van een molotov coctail om even snel verder te komen je in het eerste deel nog duur kon komen te staan, is dat nu totaal niet het geval. Ook viel het me op dat er om de haverklap savepoints waren. Overigens vind ik dat de gameplay dankzij wat subtiele wijzigingen en toevoegingen net iets beter dan het eerste deel. Al kent het af en toe wat inkakmomenten tijdens de flashbacks, die er dan wel weer voor zorgen dat het verhaal sterker wordt.

Het gedeelte van Abby is veel vetter dan het gedeelte van Ellie
Als je net als ik zoveel mogelijk spoilers hebt vermeden voor het spelen van The Last of Us 2, wist je misschien ook niet dat je ongeveer de halve game met Abby speelt. Na de ontmoeting tussen Ellie en Abby in Seattle dacht ik: “Waar gaat dit heen? Ik hoef toch niet met het hele stuk met Abby te spelen? Ellie is tof! Ik wil meer van Ellie!”. Echter na een aantal gebeurtenissen was ik om. De stukken die je met Abby speelt zijn super intens.

Wat dacht je bijvoorbeeld van de kampvuurscene, waarin je met Lev en Yara probeert te ontsnappen van de Scars en de geïnfecteerden? Voor mij was dit het absolute hoogtepunt van de game. Het zag er zo fenomenaal uit, het was zo spannend, zo moeilijk en bijna eng. De confrontatie met Tommy op de steiger, de weg naar het ziekenhuis en niet te vergeten de gebeurtenissen onder in de kelder van het ziekenhuis, zullen me ook altijd bij blijven.

Lev is een cool personage
Deze stelling gooi ik er even in, omdat vele mensen zich lijken te storen aan het feit dat Naugthy Dog een agenda zou hebben met betrekking tot geaardheid, geslachten etc. Laten we wel wezen: Naughty Dog heeft wel heel erg bewust heel veel afgeweken van het ‘normale’, wat eigenlijk helemaal niet zo normaal is. Alsof iedereen een gespierde vent, een loodgieter of een rondborstige dame is? Nee, The Last of Us (2) gaat over normale mensen. In dat opzicht vind ik het tof dat Ellie op vrouwen valt, Abby een wat mannelijker uiterlijk heeft en Lev zich meer een jongen als een meisje voelt.

Normaal gesproken ben ik niet altijd blij met dit soort keuzes. Waarom moet er bijvoorbeeld een vrouwelijke variant van Ocean’s Eleven komen (Ocean’s 8) en waarom roept de NS om voor reizigers en zijn we niet meer gewoon dames en heren? En daar heb ik nog steeds mijn gedachten bij, want ik vind dat iedereen wel een beetje incasseringsvermogen mag hebben en niet overal over moet vallen.

Echter, in The Last of Us 2 vind ik, vooral rondom Lev, deze onderwerpen ontzettend sterk overkomen. Op de één of andere manier kon ik het hier gelijk accepteren en kreeg ik er zelfs begrip voor. Lev dealt met problemen waar mensen in de hedendaagse wereld ook mee rondlopen. Alleen wordt het in zijn ‘religie’ absoluut niet geaccepteerd. Spijtig genoeg zijn er plekken in onze echte wereld waar dit soort zaken nog steeds niet geaccepteerd wordt. Ik denk dat Naughty Dog die boodschap wil meegeven.

Echter, was dit nodig voor de game? Niet per sé als je het mij vraagt. Oké, dit was natuurlijk de aanleiding om van de Scars te vluchten, maar het had evengoed een andere reden kunnen zijn. Dankzij de sterke manier van vertellen, ben ik er wel iets meer bewust van geworden dat dit soort onderwerpen in sommige delen van onze wereld nog steeds moeilijk zijn. Het heeft me ook wel een beetje laten zien hoe moeilijk mensen het ermee zouden kunnen hebben. Misschien hebben meerdere gamers hetzelfde ervaren en helpt het iets meer in het kader van acceptatie van eenieder.

Nooit eerder werd een verhaal zo goed verteld, maar het einde was…
Mensen die mijn reacties op de mainpage wel eens hebben gelezen, weten misschien dat ik zelden game om een verhaal te volgen. Vaak ben ik snel afgehaakt en klik ik teksten en filmpjes door. Simpelweg omdat het verhaal me niet grijpt. The Last of Us was hier een bijzondere uitzondering op, maar het tweede deel overtreft dit grandioos.

Het verhaal op zich is niet eens bijster origineel, maar man, wat word je erin gezogen. Toen het einde naderde, wist ik eigenlijk helemaal niet wie ik wilde dat zou ‘winnen’. Je leeft namelijk met iedereen mee en je hebt in bepaalde mate begrip voor de beslissingen van bijna ieder personage. Na uren met Abby gespeeld te hebben, heeft ook zij aan sympathie gewonnen. In het begin moest en zou ze doodgaan, maar als je erachter komt waarom ze Joel vermoordde, dan kan je daar begrip voor opbrengen. Nee, ik wist niet of ik wilde dat Ellie haar uiteindelijk zou vermoorden.

Nadat we op het eind even op het verkeerde been werden gezet en daarna de wraaktocht van Ellie mochten voortzetten, wist ik het nog steeds niet. Verdient Abby om dood te gaan? Verdiend Ellie het? Misschien allebei wel, want ze hebben zoveel slechte dingen gedaan. Ik ben er nog steeds niet over uit. Soms voelt het hele verhaal een beetje zinloos, vanwege de eindjes die ze open hebben gelaten, op andere momenten vindt ik het fijn dat Ellie een einde aan de golf van geweld heeft gemaakt. Anderszijds had Abby het er eigenlijk al bij laten zitten en voelt het laatste hoofdstuk sowieso een beetje zinloos, maar als het in het theater zo al gestopt was, had ik het absoluut niet geaccepteerd. Ja, dat een game je zoveel stof tot nadenken geeft, zegt heel veel over het spel.

Conclusie
Ondanks dat ik al voorbereid was op een zware game, vond ik The Last of Us 2 nog steeds ontzettend heftig. Een opeenstapeling van ellende met wat kleine geluksmomentjes tussendoor en dat ongeveer dertig uur lang. Daar kan je bijna niet klaar voor zijn, maar je moet het wel ervaren, want het is een geweldige en unieke game.