Rainking Je staat voor je game verzameling. Tientallen onuitgespeelde spellen liggen op je te wachten, ervan uitgaande dat ze nu toch echt eens aan de beurt zijn. Maar in geen van alle heb je op dit moment echt zin. Toch wil je even iets spelen. Dan valt je oog opeens op dat ene spel dat je op je duimpje kent. Je hebt het al meerdere malen uitgespeeld en al minstens honderd uur in gestoken, maar toch gaat het nooit vervelen. Zonder te aarzelen pak je ‘m van de plank, start je ‘m op en ga je er weer lekker voor zitten.
Voor mij is dat Bloodborne. Als je me dat, toen ik ‘m vier jaar geleden kocht, had gezegd, dan had ik je recht in je gezicht uitgelachen. Waarom? Bloodborne is van From Software en dat betekent dat het behoorlijk pittig kan zijn. Ik beschouw mezelf als een filthy casual. Ja, ik heb best een hoop en ik game graag, maar dat betekent niet automatisch dat ik over mad skills beschik. Om die reden heb ik ‘m destijds in de aanbieding gekocht, want uitspelen was nooit een optie.
Tientallen uren heb ik doorgebracht in het eerste gebied en nog kon ik er geen hout van. Toch kwam ik regelmatig terug om nog eens een poging te wagen. En nóg één. En nóg één. De Cleric Beast had ik best moeite mee en Father Gascoigne leek wel onmogelijk. Als het met skills niet lukte, dan moest het maar van een overschot aan strength en vitality afhangen. Uiteindelijk kwam ik verder, maar al gauw zat ik weer vast.
Yup, dit was niet mijn spel. En dat was jammer, want het zag er zo gaaf uit. In tegenstelling tot de Dark Souls serie, is het meer horror in een gothisch-victoriaanse setting. Ik heb begrepen dat Bloodborne is geïnspireerd door de werken van H.P. Lovecraft. Ik zie het wel een beetje, maar ik ben geen kenner, dus die vergelijking laat ik liever aan anderen over. Maar de sfeer was echt fantastisch, de omgeving zag er prachtig uit en de muziek en de geluidseffecten maakten het helemaal af. De framerate liet wat te wensen over, maar dat was dan ook het enige smetje. Ik liet het spel maar even voor wat het was.
In 2019 besloot ik er toch maar weer eens voor te gaan zitten. Aangemoedigd door een paar mensen die het waarschijnlijk al meerdere keren hadden uitgespeeld, startte ik een nieuw spel. Op de één of andere manier klikte het al wat meer dan voorheen. Was ik er goed in? Absoluut niet, maar het verliep al wel iets soepeler. Gewapend met voorkennis werden de Cleric Beast en Father Gascoigne sneller uit de weg geruimd dan tijdens mijn vorige poging. Niet dat ze zonder slag of stoot neergingen, maar ik merkte wel enige vooruitgang.
Vanaf dat moment kon ik de controller niet meer neerleggen. Ik ben er alsnog een eeuwigheid mee bezig geweest om ‘m uit te spelen. Althans, zo voelde het, maar heel langzaam maar zeker kwam ik steeds verder. Baasgevechten waar ik een NPC voor kon oproepen ging ik niet eens in mijn eentje proberen. Die had ik nodig, anders lukte het gewoon niet. Ik schaamde me er ook niet voor, want ik speelde volgens de regels die From Software zelf had opgesteld.
Nadat ik het spel eindelijk had uitgespeeld, besloot ik de uitbreiding The Old Hunters te kopen. Die was ook zo ontzettend gaaf, met ook weer een paar hele bizarre locaties en uitdagende bazen. Zowel in het gewone spel als in de uitbreiding hebben ze geweldige, monsterlijke schepsels weten te stoppen. Meer dan eens verscheen er een baas ten tonele en zei ik hardop “Wat de #*@$ is DAT voor iets!?” The One Reborn past zeker in dat straatje. Overigens is Orphan Of Kos de enige baas die ik nog niet neer heb gekregen, maar dat komt vast nog wel eens.
Ondertussen heb ik het gewone spel in ieder geval drie keer uitgespeeld, maar kom ik zeer regelmatig terug. Gewoon om me even een paar uurtjes te vermaken. Soms om te kijken hoe ver ik kan komen binnen een paar uur. Een andere keer om wat aan te rommelen met een ander soort build of andere wapens dan ik normaal gesproken gebruik. Maar altijd met plezier. Ook kom ik af en toe terug om te proberen om voor de platinum trophy te gaan. Daar ben ik al een heel end mee, maar ik moet nog een paar dingetjes. De weg in Yharnam ken ik tegenwoordig dan ook beter dan mijn eigen wonng.
Ik ben blij dat ik twee jaar geleden toch heb besloten om me er in vast te bijten, want het is uitgegroeid tot één van mijn favoriete spellen aller tijden. En dat voor iets dat ik een keer op de gok kocht. Nu alleen nog hopen op een PS5 upgrade, een remaster, of een volledige PS5 release, want dan zou ik er meteen weer voor gaan zitten. Een sequel of prequel mag ook, want er is vast nog wel wat met die wereld te doen.
Vorig jaar hoorde ik voor het eerst over een BL4 run. Dat staat voor blood level 4 en houdt eigenlijk in dat je de zwakste class moet kiezen en daarmee het spel moet uitspelen. Je karakter levelen mag niet, maar je wapens upgraden en betere gear gebruiken wel. Het leek me toen wel leuk om dat eens te proberen en op te nemen. Een volledige run zou me nooit van mijn leven lukken en al helemaal niet met The Old Hunters erbij, maar toch was ik wel lichtelijk trots op de vooruitgang die ik had weten te boeken sinds de vele fails in 2017. Mocht je je vervelen, dit is die video.
N00b Extraordinaire attempts a Bloodborne BL4 run
En nu ben ik benieuwd of meer mensen zo’n spel hebben waar ze aan kunnen blijven zitten, ook al weet je precies wat er achter de volgende straathoek op je staat te wachten. Let me know!
Het begon op de Windows XP, ging verder op de Mac (Windows 7 via Bootcamp) en draait nu op mijn dikke game PC.
The Battle For Middle-Earth :’-D
Ik blijf dat spel, voornamelijk de campaign, ongelooflijk leuk vinden!
Nostalgie, imo de beste filmtrilogie ooit en het rts genre spreken mij enorm aan.
PS: leuk artikel!
Daar heb ik vroeger wel eens met een schuin oog naar gekeken, dat leken me best toffe spellen. Ik weet dat het tweede spel ook voor de Xbox 360 is verschenen, maar ik vraag me dan altijd af of dat wel goed speelt. RTS spellen lijken me toch altijd meer geschikt voor de PC, wat dat betreft. Maar zeker als die wereld je aanspreekt, dan lijjkt me dat zeker een spel waar je naar terug kan keren.
Leuk artikel, ik vind Bloodborne ook echt een hele gave titel, maar ook fucking pittig. Dark Souls heb ik uitgespeeld, deze game moet nog 😉
Mijn game die ik de rest van mijn leven zal blijven spelen is Heroes of Might and Magic 3. Die game heb ik ooit gekocht voor mijn windows xp computertje, en heeft mij eigenlijk nooit meer losgelaten. Die game loopt over van de sfeer, heeft zeer verslavende en uitdagende gameplay en was toen al zo gepolijst dat hij vandaag de dag prima te spelen is. Aged like fine wine. Wat een toffe game.
Grappig, ik moet juist nog steeds door Dark Souls heen werken. Ik ben totaal niet bekend met Heroes Of Might And Magic, dus ik heb even een video opgezocht. Ik snap wel wat je bedoelt. Het heeft dat uiterlijk van de strategiespellen van de tweede helft van de jaren ’90, dat vind ik wel wat hebben. Zelf speelde ik regelmatig The Settlers II, die heeft dat ook. De muziek klinkt er ook erg lekker bij. Dat voegt toch altijd wat toe aan de ervaring.
Goed artikel weer! Bloodborne is echt gaaf. Toen ik ergens een aantal jaar geleden kon zien welke games ik het meeste gespeeld had op de PS4 stond Bloodborne met een uurtje of 70 ruim boven aan. Komt vooral omdat ik het beginstuk wel een miljoen keer doorlopen heb. Daarna ging t al een stuk beter.
Meestal heb ik na het uitspelen wel genoeg van een game (voorlopig). Soms pak ik m er nog eens bij, maar dan is t meestal een korte sessie en denk ik daarna: mwah wil toch wat nieuws.
Games die ik wel vaker speel zijn sommige Zeldagames, platformers en wat specifieke titels. Zo heb ik Resident Evil mss wel een keer of acht uitgespeeld en the last of us , DMC en killzone 3 ook erg vaak.
Op nummer één staat Super Mario Bros. 3.
Super Mario Bros. 3 is wel een regelrechte klassieker natuurlijk. Ik weet nog dat ik een keer een Super Mario Maker 2 level van je speelde en merkte dat het er behoorlijk professioneel uit zag. Nu weet ik dus ook waarom. Sowieso lenen platformers zich er erg goed voor om er nog eens lekker voor te gaan zitten. Ik denk dat indie platformers daarom zo populair zijn.
Dat van spellen één keer uitspelen en er daarna niet gauw meer naar terug keren heb ik tegenwoordig ook veel meer dan vroeger, maar toen had ik ook veel minder spellen. Dat scheelt waarschijnlijk ook wel.
Thanks! Super Mario Maker 2 is ook een game die ik al een aantal keer voor een langere periode heb gespeeld. Nu je erover begint, krijg ik er zelfs weer een beetje zin in.
Vroeger had je een console met slechts enkele spellen idd. Voor de NES had ik slechts zes spellen en voor de Sega Megadrive maar drie. Toen verdiende ik uiteraard geen geld.
De ps1 heeft dat een beetje verpest omdat ie omgebouwd was. Denk dat ik daar wel meer dan 100 games voor had.
In de GameCube periode zat ik aan t eind vd middelbare school. Toen werkten er al wat vrienden van me en die kochten enkele spellen per maand. Ik met mijn bijbaantjes en het feit dat ik ook graag ging stappen kon dat niet en kocht een spel of vier/vijf per jaar.
Daarna kwam mijn redacteurperiode met wekelijks nieuwe games. Tegenwoordig heb ik de luxe dat ik gewoon een game kan kopen als ik wil. Maar vanwege de geringe tijd ben ik wat kritischer geworden.
Voor mij is dat Mass Effect. Ik heb ze ontelbare keren uitgespeeld op de 360 dus ik kon mijn geluk niet op toen de remaster laatst uitkwam.
Oh, gaaf. Ik heb de eerste Mass Effect voor het eerst volledig gespeeld toen de remaster uit kwam. Ik had ze daarvoor wel op de Xbox 360, maar had er toen nooit de tijd voor genomen. Blij dat ik dat nu wel heb gedaan. Alleen na deel 1 uitgespeeld te hebben (en nog een flink stuk voor de platinum trophy) klikt Mass Effect 2 bij mij niet echt.
Yeah hier ga ik mij niet aan branden xD
Wel echt een leuk artikel btw.
Hahahaha, ik denk dat ik ‘m inderdaad zelf wel in kan vullen. Mijn favoriete deel in de reeks is deel 2.
Die franchise is maar een kleine fractie van de games die ik kan blijven spelen.
Dan is er in ieder geval altijd wel wat te doen.
Paar maandjes nog en dan is het Final Fantasymaand 😉
Dat sowieso.
Leuk artikel!
Mijn game waar ik ALTIJD naar terug kan keren? Championship Manager 01/02. Heb ik geen honderden, maar duizenden uren in gestoken en geloof (!!) dat ik de verslaving inmiddels eindelijk achter me heb gelaten, maar ik weet dat wanneer ik het weer eens zou opstarten, ik opnieuw maanden het haasje zou zijn (one…more…game)
Een vriend van me heeft dat ook. Geen idee welk deel, maar hij heeft er altijd nog plezier van.
Ja ik keer altijd wel weer terug naar een Minecraft, Stardew Valley of een Harvest Moon game. Daarnaast zijn Football Manager of vroeger ook Championship Manager games die ik blijf spelen en altijd wel weer naar terug keer. En dan heb ik Mario Kart games nog niet eens genoemd. Door dit soort games is mij backlog ook zo gigantisch.
Dat zijn ook meteen van die time sinks. Daar kun je sowieso al lekker bezig mee zijn. Dan gaat dat wel hard, ja.
Ik heb dit met absolver het is een kungfu vecht spelletje en hij is echt super klein. Ik heb hem ooit gespeedrund voor de lol en was binnen 1 uur klaar maar alsnog meer als 1000 uur inzitten.
Even wat beelden opgezocht. Dat ziet er best interessant uit. Het ziet er ook een beetje uit als Ashen. Erg mooi.
Leuk vraagstuk 🙂
Een makkelijk antwoord zou zijn: League of Legends. Ik speel die game op wisselvallig frequentie al bijna 9 jaar. Soms raak ik het een maand of twee niet aan, maar ik kom al-tijd terug. Afijn, een gratis online game, makkelijk zeggen.
Om je vraag beter te beantwoorden kom ik bij mijn guilty pleasure uit: Kingdoms of Amalur: Reckoning. Een RPG die onder de radar is gevlogen omdat het twee weken na Skyrim uitkwam. Een game waar de schrijvers van Oblivion en Todd McFarlane aan hebben gewerkt. Het verhaal is oke, de wereld is oke, maar de combat is subliem. Ik heb talloze characters gemaakt in die game en anders geleveled dan de andere.
KoAR beloont je namelijk als je classes mixt, in plaats van dat je er op bestraft wordt. Als jij een rogue-mage wilt zijn, dan kan dat, en dan krijg je daar buffs voor. Erg toffe game uit 2012 😀
Toffe keuze. Ik heb ‘m nooit uitgespeeld en ben nooit heel erg ver gekomen, maar ik vind het wel een heel mooi spel om te zien en het speelt zeker lekker. Misschien dat ik de remaster ook nog eens koop.
Leuk artikel! Ik heb ook hetzelfde met Bloodborne, ieder jaar rond de winter word ik getriggerd om die game op te starten. Vaak begin ik dan een nieuwe playthrough of kijk ik een stream van iemand die de game voor het eerst gaat spelen (waar ik bijna net zoveel plezier aan kan beleven als het spelen van de game zelf).
Don Carpaccio noemde LotR: The Battle for Middle Earth al en ik stem daarmee in, die game is na 15 jaar nog steeds heel chill om te spelen.
Daarnaast ga ik altijd lekker op Total War games. De afgelopen tijd speel ik heel veel Warhammer 2: Total War, eind dit jaar komt deel 3 uit en ik kan echt niet wachten tot die game op m’n pc staat.
Ten Slotte is Resident Evil 4 ook een game die ik sowieso ieder jaar wel ff door kan spelen!
Da’s inderdaad leuk ja, om mensen voor het eerst Bloodborne te zien spelen. Zeker als je weet wat er gaat komen.
Als ik The Battle For Middle Earth een keer tegen kom voor een leuke prijs, dan zal ik die eens overwegen om aan te schaffen. Zal zeker ook nog wel in zo’n big box zitten? Die zijn altijd erg gaaf.
Echt een geweldig verhaal en heel herkenbaar! Bloodborne is absoluut een titel die ik nooit los zal kunnen laten, een game die (ondanks de inmiddels tergende 30 frames per seconde) nooit zijn charme zal verliezen!!
Voor mij zijn de games die ik altijd kan blijven spelen :
Al deze games hebben een bepaalde mate van herspeelbaarheid die voor mij ongekend is. De keuzevrijheid in deze games (“Wat als ik een keer rechtsom ga in plaats van linksom?”) is voor mij wat het zo aantrekkelijk maakt. Je hebt duidelijk een doel maar de manier waarop is helemaal aan de speler zelf (wat voor Pokémon team maak ik, wat voor wapens/build gebruik ik in Bloodborne/Monster Hunter).
Moar Bloodborne love. Top! Die andere lijken me ook echte herspeelbare titels. Monster Hunter heb ik altijd moeite mee om er goed in te komen. Misschien moet ik er eens goed voor gaan zitten.
Bloodborne is echt de enige titel die ervoor zorgt dat er toch een PS4 in de buurt moet zijn!
Monster Hunter leek mij ook altijd best cool en met de PC release besloten om het op te pakken. Het heeft best een grindy aspect (materiaal looten om gear van te maken) maar de hunt zelf, de verschillende wapens en ook vooral de muziek.
Voor mij de perfecte balans tussen actie-georiënteerd en (MMO)RPG elementen die veelzijdig zijn. En het samenspelen is wat het voor mij afmaakt. Zoals in een MMO kan je een soort van teambalans maken tussen support en defensief spel en de hele sfeer. Oh man ik blijf maar lullen
Gewoon blijven lullen. Dat noemen we passie.