Watchful 
Niet elke game hoeft diepgang te hebben. Er zijn genoeg doodleuke spellen die geen enkele poging te maken om meer te zijn dan een feest om te spelen.
Toch ben ik zelf verliefd op games als medium omdat ze juist zo veel meer kunnen dan alleen een lolletje zijn. Door jou het hoofdpersonage van het verhaal te maken en beslissingen te geven; kunnen games je soms dingen over jezelf, je eigen leven en de verhalen die jij jezelf vertelt doen realiseren.
Dit artikel is voor die games, de games die ons dit jaar raakten en ons lessen leerden over onszelf. Mijn keuze vind je in de reacties
Daar blijft dan alleen de vraag bij over: welke game heeft jou dit jaar geraakt, en waarom?
Disco Elysium leeft
Dit jaar had ik eindelijk genoeg tijd, energie en wilkracht om Disco Elysium te starten. Za/Um’s cRPG ontving over de afgelopen twee jaar een stortvloed van lof afkomstig uit de gamesmedia, en naar mijn mening was dat volledig terecht. Zelf heb ik twee jaar geleden het spel ontdekt door een YouTube-video van essayist Jacob Geller, en sindsdien smacht ik al voor een goede, verhalende RPG.
Wat ik niet verwacht, toen ik haast spoilervrij het spel in stapte, is dat de game me regelrecht in de ogen zou kijken om vervolgens te zeggen “F#$%. You.”. In Disco Elysium speel je een doorgedronken detective, die na de zoveelste alcoholbinge voldoende onherstelbare schade aan zijn brein heeft veroorzaakt om zijn eigen naam te vergeten. In het spel word je zo goed als naakt, bedekt in kots en pis en met een gat in je geheugen wakker op de vloer van je kapotgeslagen hotelkamer. Je begint het spel in principe op het laagste punt in het leven van je personage met enkel de boodschap “Succes lullo” om je gezelschap te houden.
In Disco Elysium moet je je eigen rotzooi opruimen, en word je constant geconfronteerd met de slechte dingen die je doet, of hebt gedaan. Het maakt niet uit of je herinneringen hebt van je misstappen en het boeit niet hoeveel het je spijt, je hebt maar een kant om op te gaan en dat is vooruit. Door de prachtige schrijfstijl, grijpende muziek en gepassioneerde stemacteurs komt de wereld tot leven op een manier die zelfs de prachtigste graphics niet kunnen verzorgen. Disco Elysium leeft.
Sorry Cop
Het spijt me, maar blijkbaar verontschuldig ik mezelf te veel. Dat zeggen mensen al jaren tegen me, maar het kwam toch niet helemaal binnen tot het Disco Elysium copotype ‘Sorry cop’ me op m’n wang mepte. Copotypes zijn (erg simpel gezegd) analogieën voor de verschillende coping strategieen die mensen gebruiken om om te gaan met stress.
Ergens in de doorloop van mijn eerste playthrough spreekt het spel me namelijk direct aan. “Je begrijpt wel dat je niet alleen maar sorry kan blijven zeggen toch? Ooit moet je er iets aan doen”
De neiging om sorry te zeggen en dan mijn handen te vegen van mijn fouten steekt al langer hier en daar zijn kop op, maar niets maakte het ooit zo proefbaar als een letterlijke “Sorry counter” op mijn character sheet die optelt met elke nieuwe onnodige verontschuldiging. Sinds ik Disco Elysium heb uitgespeeld is dit me bijgebleven, en merk ik dat ik al sneller de neiging heb om mijn verontschuldigingen op te vullen met een plan van actie.
De olifant in de kamer
Misschien klinkt het voor sommigen, op eerste indruk, suf om levenslessen te leren van een videogame; maar is dat echt zo?
De tijd van Mortal Kombat op een arcademachine is inmiddels lang voorbij, Mario’s tepels zijn te zien in een hogere resolutie dan ooit en Hades won afgelopen week als eerste game een HUGO-award voor Sci-Fi en Fantasy literatuur. Games worden tegenwoordig aandachtig geschreven, en des te meer serieuze emotionele verhalen success brengen — des te meer games ontwikkelaars soortgelijke verhalen aandurven. Vergeet niet dat het script van Disco Elysium miljoen woorden telt, meer dan de The Lord of The Rings en The Hobbit samen, keer twee.
Disco Elysium is naar mijn mening een van de bewijzen dat games meer kunnen zijn dan ze dat tegenwoordig vaak zijn.
Ik geloof niet dat Disco Elysium voor mij is weggelegd, maar het is wel een populair spel geloof ik, dus dat is wel mooi.
Mooi verhaal! Die game staat ook nog altijd op mijn lijstje…
Man deze game!! Gewacht op de switch release. Wat een fantastisch verhaal. De eerste paar uur wist ik totaal niet wat ik aan het doen was. Na de quest met Titus kwam ik in een lekkere flow en had ik de game voor mijn gevoel door. Volgend jaar ben ik klaar voor een 2e playthrough.
Eerlijk gezegd ‘raken’ games mij hoogst zelden. En ook doen ‘artistieke’ games mij doorgaans weinig. Ik kijk dus wel eens met enige jaloezie naar mensen die dit wel hebben bij games.
Tegelijkertijd kan ik heel soms wel ontroerd raken als een character afscheid neemt ofzo (zoals je dat bij films ook wel eens hebt). Zelfs in games waar ik dat totaal niet verwacht. Zoals het einde van Miles Morales bijvoorbeeld. Of bepaalde scènes uit Detroit: Become Human. Dus die dan. 🙂
Ik ben van nature een vrij emotioneel persoon, dus ik heb dat misschien wat sneller dan anderen dat bepaalde momenten me eerder aangrijpen. Eerlijk gezegd zou ik ook niet anders willen, want ik ‘geniet’ er dan op mijn manier van.
Dit jaar heb ik twee spellen gespeeld die een beetje in deze categorie vallen.
De eerste is Arietta Of Spirits, een kort indie spel waarin de dood centraal staat. En het zijn dan wel 16 bit graphics, maar toch brengen ze het erg mooi. De visuals doen me een beetje denken aan Young Merlin, als iemand dat spel kent. Net als Kena (ook “Of Spirits”, maar dan een brug) is Arietta highly likeable. Het spel duurt maar een uur of 4 á 5, maar ik vond het gewoon een erg mooi spel. Als zoiets destijds op de Super Nintendo was uitgekomen, dan had dat nog best een bestseller kunnen zijn.
Het tweede spel is Sea Of Solitude. Dit spel is oorspronkelijk twee jaar geleden al uitgekomen, maar dit jaar kwam er een fysieke versie uit voor de Switch, waarbij ze van alles verbeterd hebben, tot de voice acting aan toe. Hier kwam ik toevallig vorige week achter, toen ik het spel op Xbox Gamepass downloadde en zag dat de voice acting anders was en… ja… een stuk minder. Ik ben dan ook blij dat ik gewacht heb op die Switch versie. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ‘m nog niet uitgespeeld heb, maar je kan duidelijk merken dat er een diepere laag in zit. Het geheel wordt ook een beetje abstract gebracht en dat mag ik eigenlijk wel. Deze wil ik zeker nog een keer uitspelen.
https://www.youtube.com/watch?v=–tEqOA7VKs
Nee, ik heb het eigenlijk zelden dat een game me iets doet. Alleen The Last of Us 1 en 2 hebben me een beetje een soort van nasmaak gegeven. Althans ik had bij die games af en toe wel een beetje een mwehgevoel als ik stopte met spelen.
Bij films heb ik overigens hetzelfde. Ben zelden ontroerd daardoor.
Alleen sportmomenten kunnen me wel soort van raken. De echte emotie die je dan ziet vind ik vaak super mooi.