Wolfenstein: Youngblood Review – Wint wat, verliest wat

De meest in het oog springende vernieuwing is dat het hele spel in coöp te spelen is. De zusjes Blazkowicz gaan samen op nazi-jacht wanneer hun vader, de legendarische B.J. ’Terror Billy‘ Blazkowicz, verdwijnt in Parijs. De tweeling is onafscheidelijk; zelfs wanneer je zonder coöp-kompaan speelt, wandelt er altijd een zusje mak achter je aan, wat een beetje suf aanvoelt. Het is dus wel aan te raden om een vaste coöp-partner te zoeken. Dankzij de Buddy Pass, die bij de Deluxe Edition zit, kun je echter gewoon iemand uitnodigen die het spel zelf niet heeft. Dat is nog eens een toffe feature!

Ook de structuur van de game is een tikkeltje anders dan we gewend zijn. Nog meer dan in Wolfenstein 2 kent Youngblood een open structuur, waarin je toegang hebt tot een handvol gebieden – districten van Parijs. Binnen zo’n gebied kun je redelijk vrij rondlopen (even afgezien van de patrouillerende nazi’s dan) en verschillende missies doen. Soms word je ook tijdens je avontuur nog gebeld of je bijvoorbeeld even een officier kan omleggen in je buurt, maar die activiteiten zijn erg generiek. Stempels als ‘open wereld’ of zelfs ‘metroidvania’ willen we dan ook niet op Youngblood plakken; hoewel je met latere vaardigheden en wapens soms wel een deurtje of kistje kan openen bij een tweede (of derde, vierde…) bezoek, lijkt de structuur vooral een excuus te zijn om een relatief klein aantal omgevingen veelvuldig te hergebruiken.

Die missies hangen dan ook als los zand aan elkaar, want ze dienen vooral om XP en silver coins te verdienen, zodat je je eigen vaardigheden en je wapens kunt upgraden om vervolgens drie grote torens te bestijgen, die je gerust als een soort eindbaas mag beschouwen. Een grappige knipoog naar Wolfenstein 3D, want deze torens zijn opgebouwd uit verschillende verdiepingen die je één voor één moet ontdoen van al het Duitssprekende (of blaffende) tuig, alvorens je met de lift naar de volgende verdieping kan. Get psyched!

Met deze vernieuwde opzet wint Wolfenstein: Youngblood vooral aan gezelligheid. Al keuvelend Duitsers over de klink jagen is namelijk net zo leuk als het klinkt. Ook de schietactie is in sommige gevallen nog net wat bruter dan voorheen, voor zover dat mogelijk is. Er vliegen immers nu twee keer zoveel kogels, granaten en hakbijlen richting de nazi’s. Een onverwachte granaat die een groepje soldaten tot een hoopje Schwarzwalder Kirschtorte reduceert, of je kameraad die een hakbijl net onder een Stahlhelm mikt terwijl jij moet herladen: dat zijn die momenten waarvoor je coöperatief knalt.

Maar Wolfenstein: Youngblood levert ook veel in. Vooral aan duistere humor en de levendig geschapen alternatieve realiteit, iets dat in de vorige delen hand in hand ging. Denk alleen al aan de band tussen de Ku Klux Klan en de nazi’s in Wolfenstein 2, maar ook de propaganda van de Duitsers op de maan en de popband Die Käfer. Die mix van de grofheid uit Inglorious Basterds en de overtuigende presentatie van The Man in the High Castle mist in Wolfenstein: Youngblood.

Enkele locaties zijn nog steeds prachtig weergegeven. Zo begin je de game in de decadente zeppelin van een Duitse generaal. Dit luxueuze luchtschip is voorzien van een casino, restaurant en zelfs een karaoke-sauna. Dat is blijkbaar een ding in de naziwereld, alsof het niet slechter kon met de nazi’s aan de macht. De straten van Parijs ogen echter doods en verlaten. Volgens het spel is de stad ‘net geëvacueerd’, maar weinig wijst erop dat deze stad zojuist nog gewoond bewoond was.

Daarnaast is er weinig gedaan met de tijdsgeest. Waar we in vorige games de nazi’s echt technologisch progressie zagen boeken, met betere wapens en verdere ruimtereizen, maar ook met muziek uit die tijd, komt Youngblood niet veel verder dan reclameposters voor VHS- en cassettebandjes en de eerste videogames om ons eraan te herinneren dat het spel zich in de jaren 80 afspeelt.

Verhalend stelt Youngblood dan ook weinig voor. Dat is op zich te accepteren door de meer open opzet en de focus op coöp, maar indrukwekkende en memorabele scènes blijven uit. Oké, tegen het einde is er een enkele scène die in het oog springt, maar zo cinematografisch als de scène in New Orleans (rondom de tafel) of zo choquerend als die in Washington (je weet over welke scène ik het heb) wordt het geen moment.

Wolfenstein: Youngblood is bovendien een tikkeltje minder afgewerkt dan we gewend zijn van ontwikkelaar MachineGames. Vooral bugs rondom de audio, die soms op volledig willekeurige momenten wegvalt of hevig vervormd klinkt en in een enkel geval pas na het herstarten van de game weer normaal is, zorgden tijdens het reviewen voor de nodige frustraties. Van de nazi-officier wiens hoofd 360 graden bleef spinnen hebben we ook af en toe nog nachtmerries.

Bugs zijn onbedoeld vervelend, maar ook bij enkele bewuste designkeuzes plaatsen we flinke vraagtekens. Dat alle vijanden opnieuw spawnen wanneer je terugkeert naar een locatie is te begrijpen, maar het maakt telkens weer dezelfde schnitzelzeloten uitroeien niet minder routinematig. Ga je écht dood, dan spawn je met nog maar één reserveleven voor jullie beiden, en de hoeveelheid kogels waarmee jullie stierven. Het overkwam ons niet vaak, maar áls het gebeurt, is het tijdens de moeilijkste stukjes van de game… wanneer je wel meer dan één leven en een restantje kogels nodig hebt. De straf is onevenredig hard.

Wolfenstein: Youngblood is een vermakelijke game als je de voorgaande Wolfensteins hebt gespeeld, en in dit deel met een wapenzuster spelen is een leuke vernieuwing. Maar wie nog nooit een Wolfenstein heeft gespeeld, kunnen we alleen maar aanraden het zo oneindig veel meer afgewerkte, sfeervollere, beter doordachte en alom indrukwekkendere Wolfenstein 2: The New Colossus op te starten.