Yakuza 6: The Song of Life review – Een bitterzoet vaarwel

Het is niet de eerste keer dat Kiryu een stapje terug probeert te doen: door zijn gehele bewogen carrière probeert hij al tevergeefs de rust op te zoeken en zijn legendarische yakuza-status in te ruilen voor een vreedzamer bestaan. Maar net als Michael Corleone in The Godfather Part III is hem dat niet gegund: “Just when I thought I was out, they pull me back in.” Ook in The Song of Life wordt Kiryu wederom bij zijn (licht grijzende) haren gewelddadig het harde misdaadleven in getrokken. Hoewel het ondertussen een parodie op zichzelf lijkt te worden, is het de eerste keer dat zijn onwelwillendheid om terug te keren thematisch zo nadrukkelijk in de plot verweven wordt.

Was er voorheen weinig voor nodig om Kiryu te overtuigen om in de worstelingen van zijn oude clan verwikkeld te raken, ditmaal houdt hij de voordeur stevig op slot. Het verdwijnen van zijn surrogaatdochter Haruka en de mysterieuze omstandigheden rondom haar auto-ongeluk brengen hem echter vrijwel direct weer terug naar onveilige straten van Kamurocho. Zijn verleden blijft hem altijd achtervolgen.

In Karumocho woedt inmiddels een oorlog tussen zijn oude Tojo Clan en de Chinese maffia, waar hij onverhoopt in verstrikt raakt. Het leidt tot intrigerende momenten waar Kiryu met innerlijk conflict worstelt tussen zijn loyaliteit aan zijn oude misdaadfamilie en zijn huidige gezin met Haruko. Daarbij wordt het ook meer dan ooit duidelijk dat hij zijn draai in die wereld niet meer kan vinden; zijn traditionele denkwijze botst met de moderne visies van het nieuwe tijdperk van de yakuza. Kiryu is een wandelend monument dat wellicht nog respect afdwingt, maar overduidelijk een nieuwe invulling aan zijn leven moet geven.

Het is niet de enige thematische lijn die door het verhaal loopt: ook vaderschap is een terugkerend verbindend element dat voor verrassende introspecties zorgt. Zo wordt niet alleen Kiryu’s verhouding tot (en zijn gevoelens voor) Haruka meer onder de loep gelegd, en ook de merkwaardige relatie van de patriarch van een familie en zijn onderdanen wordt verkend. Yakuza 6 introduceert namelijk een nieuwe familie van aandoenlijke klunzen onder leiding van de enigmatische Hirose – uitmuntend gespeeld door de Japanse acteur en regisseur Takeshi Kitano – in het slaperige vissersstadje Onomichi. Allen vaderloos en op lastige voet met de hoofdfamilie: de voornaamste reden waarom Kiryu zich direct tot hen aangetrokken voelt.

De interacties van Kiryu met deze ietwat problematische figuren behoren tot de hoogtepunten in de game en tonen aan dat Kiryu als personage an sich nog genoeg te bieden heeft. Daarnaast zorgen de manier waarop hij zich over de baby Haruto ontfermt en de vaderrol die hij zich aanmeet tegenover de leden van de Hirose-familie voor een broodnodige impuls in een verhaal dat verder vrij tam aanvoelt. Yakuza 6 mag dan wellicht genoeg kleurrijke personages introduceren en plotwending bovenop plotwending stapelen, het behaalt uiteindelijk niet de hoge noten van Yakuza 0. Zo mist het niet alleen indrukwekkend emotionele momenten, het levert ook in op variatie door het verhaal slechts uit het perspectief van één protagonist te vertellen. De dialogen zijn wederom fantastisch geschreven, maar het hoofdplot meandert te veel door en schiet aan het einde zelfs lelijk uit de bocht.

Ook de typerende humoristische substories evenaren het hoge niveau van Yakuza 0 niet. Stuk voor stuk vermakelijk en kenmerkend voor hun absurdistische situaties, maar er zijn geen echte uitschieters in te ontwaren. Hiertegenover staat echter de fantastische nieuwe locatie Onomichi, dat als een van de beste omgevingen uit de serie geldt. Het ligt sfeervol tussen de zee en de bergen, waar het gekrijs van zeemeeuwen en het op de branding slaan van golven voor een fijne ambiance zorgen. Er zijn kleine eetgelegenheden waar je verse oesters kan eten, kinderen wandelen rustig naar school en de lokale bevolking loopt op teenslippers. Een aangename afwisseling op het gehaaste en chaotische leven in de straten van Kamurocho.

Je zou heerlijk in Onomichi op vakantie kunnen gaan, ware het niet dat ook daar het gespuis op de hoek van de straat wacht om hun vuisten te laten spreken. Opmerkelijk verschil is dat je in Yakuza 6 niet naar een gevechtsarena wordt getransporteerd om in een kleine cirkel je geschillen uit te vechten, maar volledig vrij door de open wereld kan bewegen. Dat zorgt ervoor dat de gevechten dynamischer zijn en minder van de rest van de game ontkoppeld. Je gooit derderangs gangsters door de winkelpuien heen, vecht tussen de schappen en laat vervolgens een winkelbediende de magnetron opwarmen op het moment dat je daar iemands hoofd in hebt geplaatst. Het is een fantastische toevoeging waarmee de uitmuntend geschapen wereld van Yakuza eindelijk écht als een geheel aanvoelt.

Hoewel de gevechten wellicht dynamischer uitspelen en je vrij vloeiend diverse gevechtscombinaties afwisselt, is het gemis van de uiteenlopende stijlen uit Yakuza 0 – en Kiwami – duidelijk aanwezig. De drie stijlen vinden uiteindelijk enigszins hun weg in je repertoire dankzij Extreme Heat, maar zijn in vergelijking ontzettend beperkt. Het mist een duidelijk onderscheidende move list, wat nog eens wordt benadrukt door de afwezigheid van trainers in de wereld die je nieuwe aanvallen leren. Tel hierbij op dat je ditmaal enkel met Kiryu speelt en de gevechtsvariatie loopt een ernstige deuk op. Het speelt misschien vloeiender, maar dat redt het niet van de repetitiviteit in de gevechten waar de Yakuza-serie al een handje van heeft.

Hetgeen het enigszins redt is dat het tempo duidelijk is opgevoerd. Niet alleen de straatgevechten met schoffies zijn kort en intens, ook de baasgevechten zijn aanzienlijk korter. Ze hebben nog steeds verschillende gevechtsfases die de druk flink opvoeren, maar slechts een enkele levensbalk, waardoor de gevechten eerder een krachtige sprint zijn dan een slopende marathon. Het maakt Yakuza 6 wellicht tot een fijner spelende game, maar het levert in op spektakel.