Yakuza: Like a Dragon – mening van een JRPG-noob

JRPG’s heb ik nauwelijks gespeeld en de Yakuza-serie kende ik niet. Dus toen ik toevallig ooit eens een trailer van Yakuza: Like A Dragon (hierna: YLaD) voorbij zag komen, dacht ik aanvankelijk: “Hey, wat vet! Een soort thriller-achtig actiespel over de hedendaagse Japanse onderwereld met allerlei plotwendingen en zo! Kopen!”.

Maar vervolgens zag ik in diezelfde trailer toch ook wat verontrustende dingen, zoals volwassen mannen in luiers en mensen die werden aangevallen door grote kreeften… Misschien was het toch niets voor mij. 

Toch bleef de game mij trekken. Niet in de laatste plaats vanwege de superhoge scores die YLaD overal kreeg. Na het lezen van diverse recensies ontstond bij mij het beeld dat het hoofdverhaal een vrij serieuze thriller is en dat het spel inderdaad ook de nodige rariteiten kent, maar dat die met name worden bewaard voor de zijmissies. Optioneel dus. Ik besloot de game dan toch maar een kans te geven. Deze recensie is met name bedoeld voor mensen zoals ik die niet zoveel weten over JRPG’s en/of de Yakuza-serie en willen weten of YLaD iets voor ze is.

Verhaal

In YLaD kruip je in de huid van Ichiban Kasuga, een jonge Yakuza (soort Japanse maffioso) die de erecodes uit die wereld strikt naleeft. Het is een enorme goedzak die iedereen wil helpen, hetgeen een beetje merkwaardig is gelet op zijn rol in het criminele circuit, maar vooruit. Nadat hij door het hoofd van zijn familie wordt verraden, wil hij wraak (oog om oog en zo). Zo makkelijk is dat niet natuurlijk, dus dat wordt een heel avontuur waarin niet alleen de nodige vijanden, maar gelukkig ook de nodige bondgenoten hun intrede doen. Samen met die bondgenoten (maximaal drie tegelijk) doorkruis je de spelwereld en knok je je steeds dichter naar je doel.

Gameplay

Het overgrote deel van het spel bestaat uit het vechten met allerhande vijanden. Die gevechten zijn ‘turn based’. Het draait dus niet om reflexen en handigheid, maar om strategie en tactiek. Althans, op papier, want in de praktijk heb je gewoon de keuze uit verschillende aanvallen (waarbij de meest krachtige ook de meeste energie kosten), verschillende moves om jezelf en/of je bondgenoten te ‘healen’ en de mogelijkheid om een voorwerp te gebruiken of (tegen betaling) hulptroepen in te zetten. Ik heb niets tegen ‘turn based’ (heb me bijvoorbeeld enorm vermaakt met de XCOM-spellen), maar vond de gevechten in YLaD meestal maar saai. Dat heeft ook te maken met de onvoorspelbaarheid van de effectiviteit van je moves. Een level 30-vijand kan bijvoorbeeld veel stugger blijken te zijn dan een level 25-vijand. Er is geen touw aan vast te knopen. Datzelfde geldt een beetje voor je moves. Sommige blijken veel effectiever te zijn tegen bepaalde vijanden dan andere zonder duidelijke reden.

Naast de vele gevechten zijn er ook tal van mini-games waarmee je je kunt vermaken. Diverse spellen, sporten en overige activiteiten zijn beschikbaar. Enerzijds leuk natuurlijk die afwisseling; anderzijds zijn die activiteiten natuurlijk lang niet zo goed uitgevoerd als games die zich op die ene activiteit focussen. Zo kun je karten in YLaD, maar verwacht geen Mario Kart-kwaliteit… Ook kun je oude Virtua Fighter-spellen spelen in arcadehallen, maar waarom zou je? Speel dan gewoon een op zichzelf staande moderne vechtgame. 

Een laatste bijzonderheid qua gameplay vond ik dat je na grofweg 1/3e van het spel een mini-game vrijspeelt waarmee je zonder al te veel moeite letterlijk eindeloos veel geld kunt verdienen waarmee het hele economische model in de game aan gort ligt. Je hoeft niet meer te kiezen wat je koopt of welke investering je wel of niet wilt doen; je doet/koopt gewoon alles. Heel vreemd.

Presentatie / techniek

YLaD is niet echt lelijk te noemen, maar fraai is anders. Het doet allemaal wat verouderd aan. Zowel de animaties als de omgevingen doen wat hoekig/houterig aan. Niets rampzaligs, maar verwacht geen ‘state of the art’-graphics of audio. Over die audio gesproken… die is vaak afwezig. Veel gesprekken zijn wél ingesproken, maar veel ook niet. Dan zit je dus naar van die tekstblokken te koekeloeren. Weinig consistent.

Wat ik zelf verder storend vond in wat ik maar ‘technisch opzicht’ zal noemen, zijn met name drie dingen: 1) de speelbare karakters kun je voorzien van eindeloos veel soorten armor en wapentuig, maar daar zie je buiten het menuutje niets van terug. Heel schraal. 2) Je zult tijdens YLaD eindeloos veel items en wapentuig verzamelen, maar een korte omschrijving krijg je niet te zien; daarvoor moet je dan eerst weer de menuutjes in… kortom, de inventory management viel me niet mee. 3) uiteindelijk kun je een groep van vier uit maximaal zeven speelbare karakters kiezen om de spelwereld mee te doorkruisen. Prima. Maar de tussenfilmpjes – vaak erg lang en erg overdreven geacteerd – houden geen rekening met jouw selectie. Dus dan speel je bijvoorbeeld met vier kerels; kom je op een locatie aan en begint er een filmpje met een dame (die je juist niet had geselecteerd voor je crew).

Rariteiten

Hoe zit het nu met het realiteitsgehalte van YLaD? Klopte dat beeld een beetje van een min of meer serieus hoofdverhaal en wat gekke zijmissies? Uhm… neen. YLaD is knotsknetterkrankzinnig. De derde vijand die ik tegenkwam, had een grote hamer waar hij mij mee op mijn kop wilde slaan, maar vervolgens viel hij naar achteren door het gewicht van de hamer. Dat niveau. Een tijdje was het sterkste wapen dat ik kon kopen een… reuzevibrator. Ik verzin dit niet! En over vijanden gesproken, je komt van alles tegen: potloodventers, ingeoliede strandgasten met opblaasbedden, skaters, mannen in vuilniszakken etc. Tussen alle gekkigheid door gaat het óók om een verhaal uit de Japanse onderwereld, maar weet waar je aan begint. Ter illustratie: je speelbare karakters hebben allemaal een ‘baan’ waarmee ze eigen moves vrijspelen om vijanden mee in elkaar te rammen. Wat dacht je van een gastheer die als ‘move’ ijsblokjes over vijanden heen dondert? Of een breakdancer die zijn vijanden dood danst? Een kok die zijn vijanden flambeert? Je moet ervan houden.

En toch…

Na het lezen van bovenstaande tekst zou je verwachten dat ik YLaD beoordeel met maximaal een 3. Dat doe ik niet. Want om redenen die ik zelfs zelf niet goed begrijp, wilde ik toch wel heel graag weten hoe het verhaal afliep. Voelde ik toch wel een band met de karakters. En vond ik het – tot op zekere hoogte – ook wel leuk om steeds sterker te worden, steeds meer moves vrij te spelen etc. Hoewel ik mij nooit meer ga wagen aan JRPG’s in het algemeen en de Yakuza-serie in het bijzonder, wil ik het vanwege de charme die het spel heeft, toch maar houden op een 6-.

Dat wil zeggen… als je geen trophy hunter bent, zoals ik. Want de laatste trophy die je moet halen om die felbegeerde platinum-trophy te scoren, gaat he-le-maal nergens over. Het betreft een post-game uitdaging, waarvoor je niet een beetje moet grinden; ook niet een boel, maar gewoon krankzinnig veel. Trek er maar rustig een uurtje of zes tot acht grinden voor uit. Gewoon pure pesterij. Ik kan er niets anders van maken. Het is me uiteindelijk gelukt (en daarmee behoor ik tot 2,9% van alle YLaD-spelers die zo gek was om zich dit aan te doen), maar die pesterij levert eigenlijk wel strafpunten op natuurlijk. Maar als trophies je verder niks kunnen schelen, mag je het dus op een 6- houden als dit (net als voor mij het geval is) niet jouw genre is.