Ziminar Of ik blijk toch meer een masochist te zijn dan ik in eerste instantie dacht of het doodgaan in Elden Ring doet heel veel minder pijn dan bij voorgaande From Software games.
Je verliest nog steeds je voortgang als je op bloedige wijze het loodje legt, maar door de open wereld van Elden Ring kun je met een handige aanpak het verlies wat beperken, maar wellicht verandert dat later in de game.
Daarbij laden de huidige generatie consoles veel sneller, waardoor je ook sneller weer door kunt gaan bij je laatste grace.
Ook de Quick Resume functie van de XBox helpt hier heel erg bij, deze functie zorgt ervoor dat een rage quit (!) minder gevolgen heeft dan voorheen.
Door al deze dingen blijf je veel meer in de flow van de game, iets wat voor mij cruciaal is.
Karakter tonen
Maar voor het sterven kon beginnen moest ik eerst nog wat keuzes maken, namelijk welke class mijn karakter zou krijgen.
Volgens meerdere artikelen is de Confessor een mooie allround class en dus perfect voor noobs zoals ik. Die keuze was dus vrij snel gemaakt.
Na de vage maar coole intro die kenmerkend zijn voor de games van From Software en de iets uitgebreidere tutorial dan we van ze gewend zijn kon het ontdekken pas echt beginnen.
Een open wereld game maar dan anders
De laatste game die ik voor Elden Ring speelde was Assassin’s Creed:Origins en hoewel ik me prima vermaakt heb met die game, en vele andere open wereld games, zijn de verschillen levensgroot. Neem bijvoorbeeld de map die vooral opvalt door het gebrek aan icoontjes. Of het feit dat de eerste vijand die je tegenkomt, een Tree Sentinel (of: tyfuslijer op paard), eigenlijk op dat moment nog een maatje te groot voor je is en dat je daar achterkomt nadat je 10 keer door zijn paard doodgetrappeld bent.
Gelukkig biedt Elden Ring zoals eerder gezegd je de mogelijkheid een ander blokje om te gaan en de tyfuslijer op paard en de tyfustroll met zwaard de rug toe te keren en een ander hazenpad te kiezen op zoek naar een uitdaging die iets minder… uitdagend is.
Die heb ik gelukkig al snel gevonden in een cluster van wat vijanden bij de Gatefront Ruins. Een ideale plek om vijanden neer te hakken en runes te verzamelen.
Dit doet me meteen denken aan een onderdeel wat ik leuk vond aan AC: Odyssey, het zat ook in Origins maar in Odyssey was het beter uitgewerkt, het afslachten van de bewoners van een fort en daarbij onopgemerkt blijven. In Elden Ring moet je iets voorzichtiger te werk gaan, aangezien meerdere tegenstanders tegelijk onherroepelijk betekent dat je loodje gaat leggen.
Na alle bewoners van deze ruïnes naar de eeuwige jachtvelden geholpen te hebben vind ik een trap die naar beneden leidt, ik kom echter bij een gesloten deur die ik op dit moment niet kan openen.
De eerste baas
Elden Ring dwingt je zelf op onderzoek te gaan aangezien er geen enkele aanwijzing op de kaart te vinden is waar je iets zou kunnen vinden.
Na wat te hebben rondgezworven kom ik bij een gat in een rotswand, de Groveside Cave. Ik merk dat ik bij het spelen van een From Software game er iets is wat mij tegenhoudt om dit soort ruimtes in te gaan. Is het faalangst? Of misschien de angst om weer gefrustreerd te raken van het vele doodgaan waardoor ik het spel weer neerleg en nooit meer oppak?
Ik besluit toch naar binnen te gaan, aangezien eindeloos bloemtjes plukken en schaapjes aan mijn zwaard rijgen niet heel erg klinkt als een leuke hobby (alhoewel).
Binnen in de grot is erg donker, maar even verderop brand gelukkig een kampvuur. Hoewel een kampvuur waarschijnlijk betekent dat er iemand probeert zich warm te houden en dat niet wil delen met onverwachte gasten. Het vuur word bewaakt door een aantal wolven die gelukkig niet heel moeilijk zijn. Maar omdat ik wolven nog nooit eerder een vuurtje heb zien maken verwacht ik eigenlijk nog wat meer vijanden tegen te komen. Ik neem nog een afslag en kom bij waar ik al voor vreesde, een portal naar mijn eerste baas de Beastman of Farum Azula.
Deze oversized rat met een groot zwaard is blijkbaar hondsdol en het is blijkbaar mijn taak om deze als Old Yeller uit zijn lijden te verlossen.
Dit lukt me uiteraard niet in één keer en ik ben de tel kwijtgeraakt hoe vaak ik doodgegaan ben. Maar ik merk dat ik steeds een stukje verder kom nadat ik zijn attacks in kaart gebracht heb. Maar als hij dan eindelijk neergaat en het mij als beloning een Flamedrake Talisman oplevert, geeft met dat wel voldoening. Mijn eerste, waarschijnlijk zeer mini, baas is neer. Op naar de volgende.
Leuk stukkie weer. Die minibosses in het begin waren nog best pittig soms. Zeker als je net als ik denkt om ze wel ff neer te maaien. Dat gaat zo maar niet.
Ik ga zo weer even lekker een uurtje spelen. Ben nu net een soort van tweede ‘level’/kasteel uit en ik ben op zoek naar een volgende uitdaging. Ben daarnaast ook benieuwd of ik wel de goede route volg, maar goed. Meerdere wegen naar Rome he.
Moest wel lachen om ‘tyfuslijer op paard’.
Ik herken me hier enorm in. Ook ik heb van het weekend de eerste stapjes in Elden Ring gezet. Het voelt een beetje alsof ik rond loop als een kip zonder kop en geen idee heb wat ik aan het doen ben. De wereld voelde zoals jij ook verwoord intimiderend aan waardoor zo’n grotje al snel beangstigend werkt. Het is even de knop omzetten en anders er tegen aan kijken dan moet het wat beter gaan en denk ik dat we het spel als minder intimiderend zien en als we dan die verrekte gozer op zijn paard hebben neer gemaaid moet het het begin zijn van een reis.
Overigens de grot die jij beschrijft is volgens mij de eerste grot waar je een ashes krijgt en waardoor je zou moeten kunnen summonen. Ik had die wel maar niet dat ding waardoor je uberhaupt ashes kan summonen dus ik faalde doordat ik liep te klooien met die wolf summon. Toen ik erachter kwam hoe ik dat item kreeg om te kunnen summonen ging ik terug naar de grot op mijn Samurai, liep ik naar de boss room alwaar ik mijn wolfjes te voorschijn haalde en op een afstandje met pijl en boog stond te kijken hoe dat ging. De wolven overleefden makkelijk en lette een beetje op attack patronen waardoor ik toch ook zelf met mijn katana wat klappen kon geven en spontaan was de baas in 1 keer door.
Ik doe het lekker rustig aan en speel het nu even als experiment als zij spel stukje hier en stukje daar totdat ik het gevoel erbij heb dat ik het als hoofd spel kan proberen. Veel succes met de reis verder!
Ik had die wolven spirits nog niet, maar wel goed dat die blijkbaar een baas overleven. Dat had ik niet verwacht. Wel Nice in één keer die baas neer.
Weet je al waar je hierna naartoe gaat? Ik was nog een cave tegenkomen een stukje naar het westen met een lading goblins en gangen vol vuur.
Jij ook veel plezier.
Eerlijk gezegd nog geen idee. Ik probeer het stukje bij beetje te spelen. Zoals ik als zei vind ik het spel nog intimiderend en om te voorkomen dat mijn stress levels te hoog worden, zeker met dit warme weer speel ik het meer als zij game om een beetje het gevoel te krijgen totdat het wat minder intimiderend is. Dus even kijken of ik meer naar het oosten ga of naar het westen
Dat was de eerste dungeon die ik ontdekte. Die baas daar vond ik wel tof, maar best irritant.
Haha nice ik had na 35 uur pas door dat ik ook ashes of war had die niet bestemd zijn voor wapens. Dus die wolven en een aantal andere komen me nu ineens wel goed van pas.
Oh wow na 35 uur pas. Er zijn genoeg mensen die het zonder spelen maar ik vind ze toch wel verrekte handig. In had een beginners guide erbij gepakt omdat ik echt gene idee had wat ik moest doen in het spel, dus zo kwam ik er achter gelukkig. Ik zie wel hoe de rest me vergaat als ik bij de eerste grote bazen kom
Ik heb blijkbaar een heel gebied overgeslagen, want ik was gister ergens waar ik fluitend doorheen ging en twee bosses versloeg zonder dood te gaan. Opgezocht wat t aanbevolen level was, bleek t tussen de 20 en 30 te zijn. Ik ben 57:p
Ziet eruit alsof je er veel ‘plezier’ aan zal gaan beleven, ghehehe.
De spanning maakt het echt leuk, zeker als je er daarna in slaagt iets te clearen