Zombie Army 4-review: Dead War – Perfect middelmatig

De Zombie Army-serie begon ooit als spin-off van Sniper Elite en hoewel we inmiddels al aan het vierde deel toe zijn, zijn de sporen van Sniper Elite nog altijd zichtbaar. Zo is je primaire wapen een sluipschuttersgeweer en wordt nauwkeurigheid beloond. Headshots zijn daarom eigenlijk de norm, terwijl de wat meer ervaren speler schoten zo probeert uit te lijnen dat er met één kogel toch minstens twee zombies neerploffen.

Dat soort creativiteit wordt aangemoedigd, want elke kill is goed voor punten. In je eentje is dat niet zo spannend, maar in de co-op-modus is het wel degelijk een extra motivatie om zo vaardig mogelijk zombies neer te maaien. Je kunt ondode nazi’s bijvoorbeeld door hun balzak schieten (het was eerlijk gezegd nog nooit bij me opgekomen, maar ook zombies hebben dus testikels), of in een van de vele vallen lokken om ze vervolgens bijvoorbeeld in groepjes onder stroom te zetten. Bovendien laad je met combo’s speciale aanvallen op die je in het heetst van de strijd ook echt nodig hebt.

Zombie War 4: Dead Army is namelijk geen eenvoudige game, simpelweg omdat de game héél veel zombies op je af stuurt. Het merendeel zijn van die typische trage dooien die schuifelen met het tempo van een brugger op zijn eerste schoolfeest, maar er zitten ook snellere zombies, zelfmoordzombies (wacht, kan een zombie zelfmoord plegen?) waarbij de Stielhandgranaten uit de ribbenkast steken, gepantserde ondoden en gasten met hele dikke wapens als vlammenwerpers en machinegeweren tussen. Er zijn ook sluipschutterzombies die je vanaf een afstandje op de korrel proberen te nemen en om een of andere reden heb je zelfs zombietanks. Blijkbaar heeft een ondode Halftrack ineens ook een hart. Wij hebben het niet bedacht.

Juist die combinatie maakt het doorgaans uitdagend, omdat elk type zombie een andere aanpak vereist. De sluipschutters moet je bijvoorbeeld zelf snipen, maar dat gaat weer niet als de horde schuifelaars binnen handbereik is geschuifeld. Die diversiteit is daarom prima, maar waar Army War: Dead Zombie 4 vooral in uitblinkt is het tempo. Het is niet zo’n snelle chaotische shooter als Left 4 Dead, noch de meer puristische sluipschutterervaring die Sniper Elite is, maar zit ergens precies in het midden.

De game geeft je de gelegenheid om aan de lopende band perfecte headshots uit te delen en een horde uit te dunnen, maar tegelijkertijd moet je waakzaam zijn dat de horde niet te dichtbij komt – of dat er plots zombies van links, rechts, achter of van boven komen. Terugvallen op je shotgun of machinepistool is dan essentieel, of je pakt een vlammenwerper of kettingzaag op van een verslagen zombie voor als je wat meer ehm, vuurkracht nodig hebt. Zelfs wapens van dat kaliber bieden echter geen soelaas wanneer je weer eens blijft hangen achter een laag muurtje waar je niet overheen kan springen, of gewoon bij een deurpost. De game is wat dat betreft technisch soms vrij ruw.

Slachtpartijen voltrekken zich op tal van locaties, zoals in Venetië, waar zombiehaaien in de kanalen zwemmen, een verlaten dierentuin of aan de voet van de Vesuvius die zojuist flink is uitgebarsten. Zoals gezegd moet je geen boeiend verhaal verwachten dat al die locaties op knappe wijze aan elkaar linkt, want het verhaal springt van hot naar her en is intens slecht op een prima manier. Die vulkaanuitbarsting bijvoorbeeld? Yep, het werk van de zombies.

Voordeel van het flinterdunne verhaal is dat het bijna geen enkel probleem is om via matchmaking ineens een level verderop in de game te spelen. Het is makkelijker om alles op volgorde te spelen omdat nieuwe zombies altijd zodanig worden geïntroduceerd dat je ook weet hoe je ze aan moet pakken. Maar omdat de game verder een vrij constante moeilijkheidsgraad heeft, kun je vaak prima mee met spelers die al enkele levels verder zijn, zelfs al hebben zij extra upgrades voor hun wapens ontgrendeld, zoals exploderende kogels voor nog meer impact.

Uiteindelijk drijft namelijk steeds weer het Sniper Elite-DNA boven en merk je dat Dead Zombie: Army War 4 een game is die draait om precisie en vaardigheden. Een mooi voorbeeld doet zich al snel voor als je in Venetië rondvaart en de huizen langs de kanalen krioelen van de zombies. Ze vormen geen enkele bedreiging, maar het is gewoon leuk om te zien hoeveel headshots je kunt uitdelen gewoon voor de sport.

Het nadeel is tegelijkertijd dat Zombie War 4 het eigenlijk alleen daarvan moet hebben. De game is bijvoorbeeld wel beter speelbaar voor solisten dan de vorige Zombie Army-games, maar dan merk je al snel dat je de competitie met je medespelers mist. Er blijft dan weinig van de ervaring over, behalve een stiekem eentonige en soms een tikkeltje saaie shooter.

Dat onderstreept meteen waar het schoentje wringt. Dead War 4: Arm… ik bedoel Zombie Army 4: Dead War bedient een behoorlijke niche doelgroep. Als zombies aan de lopende band afschieten – wat op zich therapeutisch werkt – en headshots onder de knie krijgen je ding is, dan heb je weinig te klagen met de bootlading aan content die deze game je voorschotelt. Verwacht echter niet ook maar een beetje diepgang, afwerking, (grafische) kwaliteit of eigenlijk een positieve verrassing in welke vorm dan ook.